Lowlands 2012

Vrijdag | Zaterdag

De zondag, met alleen Miike Snow en de Foo Fighters als persoonlijke must-see, leent zich uitstekend voor een stranddag. Het blokkenschema is inmiddels half vergaan van het bier en het veelvuldig gebruik en nu gedegradeerd tot handige waaier. We zien wel waar het schip strandt.

Foto: Sanne Aartsen

Een rondje langs het terrein levert altijd verrassingen op. Zo is er dit jaar naast de Grolsch tent een stakerig bouwwerk opgedoken waarvan het enige nut het uitzicht over de vlakke polder lijkt te zijn. Of het gezellige hoekje bij de Mike waar je het postkantoor, een heuse barbier en een grand café met plaats voor één gast vindt. Het strandje naast de Charlie, of de ineens opgedoken bitterballenkraam bij de Alpha, de feestjes in de toiletblokken en de onverwachte hipheid van gezichtsbeharing maar dan vooral niet op je gezicht, allemaal fijne vondsten die de Lowlands ervaring compleet maken.

Zonder programma langs de tenten slenteren heeft ook zo z’n voordelen. Zo komen we terecht bij de mannen van C2C die met zijn vieren old school staan te dj’en. Er wordt ge-scratched, ge-cut, ge-loopt en ge-backspint als een malle, terwijl de vier onderling wisselen van draaitafel en om de beurt soleren. Ook van een beetje MC’en en rappen zijn de jongens niet vies, en met hun eerbetoon aan de Beastie Boys is het hele hiphop gebeuren compleet. Maar daar houdt het niet op. Er worden uitstapjes gemaakt naar jazz, latin en dubstep. Deze jongens zetten een totale show neer waarmee ze niet voor niets al vier keer als winnaar uit de bus kwamen bij de DMC World DJ Championships. En je kan er ook nog eens fijn op dansen!

Een klein wandelingetje langs de kraampjes op de markt leidt uiteindelijk tot een stop bij de Lima. En niet alleen omdat het hier in de schaduw met een raketje goed toeven is. Als dit allemaal heel idyllisch klinkt, vergis je niet, we waren midden in ‘the merciless hammond battle’ beland, oftewel Orgelvreten. Bijgestaan door Bertus Borgers (sax), Spike van Soest (gitaar) en Arno Bakkert (sousafoon) raggen, scheuren, duwen en trekken Robin Piso en Thijs Schrijnemakers hun hammonds tot het uiterste. Formidabel! Mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen.

De lat ligt nu wel hoog voor het Zweedse Miike Snow die bescheiden hits scoorden met ‘Animal’ en het recentere ‘Paddling Out’. De Bravo staat al goed vol als de mannen als schimmen door een rookgordijn op komen. Helaas ontstijgt het optreden het rookgordijn maar nauwelijks. Zanger Andrew Wyatt heeft duidelijk te lijden onder de hitte. Hoewel hij soms wel energiek over het podium dribbelt wordt de energie maar matigjes op het publiek over gebracht. En dat is zonde van het potentieel dat in veel van de poppy elektronica-nummers schuilt.

Het toch al vrij fantastische weekend wordt afgesloten met de Foo Fighters. Hoewel op dezelfde tijd ook The XX, Wilco en Modeselektor staan geprogrammeerd trekken de Foos het overgrote deel van de Lowlandsbezoekers naar de Alpha voor een twee uur durende, stomende, zwetende show. Het is duidelijk dat de Foo Fighers het niveau op Lowlands nog een stuk omhoog stuwen. Niet alleen is de band gewoonweg steengoed; twee uur lang worden alle songs uit volle borst meegezongen. Het is mooi om te zien hoe Grohl aanvankelijk zijn positie als frontman deelt met de andere bandleden en vooral drummer Taylor Hawkins alle ruimte geeft om te schitteren, om na een korte pauze de hele show in zijn eentje te dragen. Een meer dan waardige afsluiter van Lowlands 2012.