Interview: Whipster
Bij binnenkomst in het huisje van Whipster-zanger/gitarist Peter van der Heide in de Groningse rivierenbuurt valt mijn oog meteen op de Vera-poster aan de muur. Een concertaffiche van de illustere J. Mascis met Whipster als voorprogramma. Later blijkt, als ook drummer Marinus de Lange is aangeschoven, dat Mike Watt die avond eveneens meespeelde. Lachend vertellen de heren hoe verschrikkelijk dronken Watt die avond was. En hoe ze hem aanspoorden om toch maar te gaan slapen.
~
Nee, je kunt Whipster moeilijk als een beginnend, onervaren bandje bestempelen. Hoewel het officiële debuutalbum Strange pas in 2002 uitkwam, bestaat de band al sinds 1995. De huidige bezetting betaat uit Peter van der Heide, Marinus de Lange, bassist Henk Drent en vaste gastgitarist Rudy Lentze. Whipster heeft al die jaren ervaring gekanaliseerd in hun briljante, enorm positief ontvangen debuut.
Positief
Op de vraag of ze, nu er meer opgetreden gaat worden, nog iets hebben gehad aan al die aandacht wordt positief geantwoord. Van der Heide vindt dat het spelen er door al die goede recensies makkelijker op wordt. De mensen zijn beter bekend met Whipster. De Lange ziet al die aandacht meer als een referentie, een bevestiging van het kunnen van de band.
Vijfhonderd
~
Onterecht
Het is alleen jammer dat de muziek zo weinig op de radio wordt gedraaid. Radio 3 heeft bijvoorbeeld nog helemaal geen aandacht aan Whipster besteed. De Lange vindt dat onterecht:
“De mensen vinden het mooi, dan moet je het toch ook draaien. In België en Denemarken doen ze het wel, waarom in Nederland dan niet? Zelfs Donna Summer komt binnenkort in Club Lek.”
Dat van Donna Summer vindt Van der Heide wel grappig, maar hij zou Whipster toch ook wel een kansje geven.
In hypnose
De band werkte in totaal twee jaar aan Strange. Het opnameproces zelf duurde echter in totaal hooguit twee weken. Iedere keer een sessie van twee of drie dagen. Het album werd opgenomen door de vorig jaar overleden producer Jan Heddema, die tijdens de opnamen al ziek was. Zijn invloed was groot. Ze zien hem nog zo in hypnose achter zijn orgel zitten, nadat hij had besloten dat er een orgelpartij moest worden toegevoegd aan het voor een zestienjarig meisje geschreven nummer Together Alone (aka song for Marije). Alleen de zeven nummers op de plaat werden opgenomen. Ideeën werden stapje voor stapje ingevuld en uitgewerkt bijvoorbeeld door het toevoegen van Heddema’s orgel of een accordeon zoals in You are not her and I miss you.
Geen zanger
Een recensent zag de onnadrukkelijke vocalen op Strange als een minpuntje. Van der Heide weet heel goed dat hij geen zanger is. Toch is hij zeer tevreden over het resultaat. De zang en de teksten zijn zeker erg belangrijk. Intonatie is belangrijker dan een mooie stem. “Een stem is ook een soort instrument, een extra mogelijkheid om gevoel neer te zetten.”
De Lange benadrukt dit door te zeggen dat een woord of een klank alleen al een gevoel neer kan zetten. In feite spreken de gitaarpartijen van Van der Heide meer dan zijn teksten. In tegenstelling tot de echte zangers, bij wie de stem belangrijker is.
Van der Heide: “Op een gegeven moment heb je wel door waar je goed in bent, dat ga je uitbuiten. Dat geldt zowel voor de zang als de gitaar. Dit soort nummers komen eruit en daar zijn we dus goed in. Dan kun je wel gaan zeggen dat we dingen ook zo of zo zouden kunnen doen, maar dat hoeft helemaal niet. Wat je doet moet je goed doen en niet half.”
Bagger
De Lange verwondert zich over waar een nummer nu eigenlijk vandaan komt: “Je bent met zijn allen en dan onstaat er iets. Het is er opeens. En waarom klinkt het zo, en niet anders?”
Van der Heide: “We gaan niet zitten van zo gaan we het doen. Wanneer we gingen opnemen moest ik soms ’s ochtends nog een tekst afmaken. Ik houd van deadlines. Als ik morgen een nummer moet opnemen komt er morgen wat uit. Dan leef je naar zo’n moment toe. Ik kan hier met de akoestische gitaar gaan zitten spelen maar dat wordt nooit wat. Dan komt er niet meer dan bagger uit. Met zijn drieën heb je het geluid waar het om draait.”
Sfeer
De teksten worden altijd pas geschreven nadat het nummer instrumentaal is afgerond. De tekst van het prachtige Dead Quiet past geweldig bij de muziek.
De Lange: “Dat nummer was eigenlijk instrumentaal al heel erg mooi. Het ademt een bepaalde sfeer uit, dan zal die tekst wel aansluiten bij die sfeer. Peters teksten worden geïnspireerd door hoe een nummer is geworden.”
Van der Heide: “Op een bepaalde plek is ruimte om te zingen en naarmate het moment dichterbij komt bedenk ik de tekst. Vaak is dat al snel genoeg, er is niet veel tekst op het album.”
Zwaarmoedigheid
Die paar teksten zijn wel heel persoonlijk en vaak niet zo vrolijk. Er is wel eens geschreven dat die neerslachtigheid te maken heeft met de dood van Jan Heddema. Dat is echter onmogelijk, omdat het album al af was toen Heddema overleed. Van der Heide: “Anderhalve week voor zijn overlijden hebben we naar het resultaat geluisterd en we besloten dat het af was.”
Toch klinkt het album heel zwaarmoedig. Van der Heide: “Ik ben niet zo vrolijk. Jan was ziek dus die was zeker niet vrolijk. Ik ben gewoon een beetje zwaar op de hand. Wel in balans hoor, maar deze muziek komt er nou eenmaal uit. Ik kan me niet voorstellen dat mensen die carnavalskrakers zingen altijd vrolijk zijn. Ik houd van een ander soort muziek.”
Het is ook juist die zwaarmoedigheid die Strange zo de moeite waard maakt. De Lange: “Iedereen heeft toch dat gevoel. Als je lol wilt dan zet je maar een andere plaat op.” Van der Heide: “We hebben wel bewust gekozen. Als het een downerplaat wordt dan wordt het maar een downerplaat. Het is mooi dat als je je zo voelt, dat je dan aan onze plaat denkt. Wanneer je de balans zou verstoren dan zou dat effect verdwijnen. Door die balans kan de plaat er boven uitstijgen zoals die er door de grote aandacht boven uitgestegen is. Mensen weten dat Strange bestaat en dat is het belangrijkste.”
