London Calling

Battle

Hoe zullen we London Calling november ’05 samenvatten? Spannend en up-tempo. Minder punk dan de vorige editie, meer aandacht voor niet-gitaarbandjes. Al was er op deze editie nog altijd met geen mogelijkheid te ontkomen aan de gitaardictatuur. Veel hoogtepunten, maar niet zo extreem als de vorige editie (Kaiser Chiefs!). Ook veel dieptepunten. Het goede of het slechte nieuws eerst? De dieptepunten dan maar. Op het absolute nulpunt vinden we Field Music. Saaie uitstraling en brave, lichtelijk stuurloze muziek. Geen woorden aan vuil maken. Dan is er een grote middenmoot aan bands die op zichzelf wel goed zijn, maar je het gevoel geven dat je dit al vaker hebt gehoord en beter. Een aantal bands ondervindt hier veel last van zoals Battle, Dogs en The Race. Van deze is Dogs wel de meest veelbelovende. Gewoon goede gitaarrock en veel enthousiasme in de grote zaal. Niks mis mee, maar jammer genoeg niet zo gedenkwaardig vanwege het grote aanbod van andere goede Britse bands.

The Zutons vallen door de mand

Amusement Parks on Fire vervolgens is een twijfelgeval. Deze jonge band is door velen getipt als de nieuwe sensatie in postrock. Ze doen het in de grote zaal inderdaad behoorlijk goed. Mooie geluidsmuren, gepijnigde zang, professioneel goede emo. Het probleem bij deze band is alleen, dat we dit in Nederland al in overvloed hebben en wel op het Zabel label. Amusement Parks on Fire is een winnaar. Van de Grote Prijs van Nederland welteverstaan. Dan hebben we nog een kleine categorie tegenvallende bekenden. The Zutons bijvoorbeeld, zijn inmiddels geen onbekenden meer in Nederland en hebben met een sterk popliedje als Pressure een goede troefkaart in handen – ook de gigantische backdrop met dreigende monsters er op afgebeeld doet veel beloven. Schijn bedriegt, The Zutons vallen lichtelijk door de mand, maar in de zaal is het springen en dansen in de voorlinies.

The Zutons

Een andere tegenvallende bekende is ook Brakes met hun tegendraadse New wave. Staccato liedjes als All night Disco Party zijn onnavolgbaar en briljant. Maar met een paar countrynummers doen ze dit uitblinken totaal teniet en ze verbruien het helemaal als ze een meezingende fan bij de act betrekken. Zonde, want als ze deze misstappen niet hadden gezet, hadden de Brakes tot de hoogtepunten van het festival kunnen behoren.

Strategie

Ook de in Amsterdam wonende Britten van Miss Antarctica zit het niet echt mee. Met net een nieuwe plaat uit is optreden op dit festival een strategische zet. Ze hebben een berg dure instrumenten en andere apparatuur meegesleept en het podium lijkt dan ook te klein voor ze. Het festivalpubliek was al flink uitgedund vanwege het late tijdstip, maar gedurende het optreden zal het nog verder leeglopen. Mensen hebben zin om te dansen, maar deze band heeft alleen maar imposante gitaarmuren te bieden en dat vergt voor sommige mensen te veel van hun geduld. De getergde voorman is ook geen stralend voorbeeld van charisma, daar kan zelfs een felrode

Queen Adreena

westernblouse geen verandering in brengen. Een troostprijs. Laatste dieptepunt: Queen Adreena. Goede stonerrock, foute uitstraling. De junkielook is gewoon niet meer zo hip anno 2005. Werkelijk alles is eng aan deze band. De zangeres heeft een geweldige rockstrot, maar een lichaam als een gratenpakhuis, wat ze dan ook graag aan de mensen onthult. Behekst, evenals de rest van die band. Brrrr.

En dan nu het goede nieuws! Dat was op dit festival gek genoeg vooral in de kleine zaal te vinden. Allereerst, de aanmoedigingsprijs gaat naar The Research. Een minimalistische bezetting: een drumster, een bassiste en een zanger met een goedkoop klein keyboard op zijn schoot. Het zijn niet bepaald nachtegaaltjes, dit trio en de instrumenten worden ook niet echt virtuoos bespeeld. Toch is het allerminst knullig. Deze onhippe mensen klinken lekker nieuw en fris en de mooie liedjes met samenzang zijn oprecht.

White Rose Movement

Duimen in de lucht. White Rose Movement mag er ook wezen in de grote zaal. Onvervalste powerpop! Deze strakke band refereert vooral naar andere ‘bands van het moment’ zoals The Robocop Kraus. Dat niveau wordt net niet gehaald, maar ze hebben wel een overdonderende uitstraling en daarmee pakken ze de zaal volledig in.

X-factor

Britse bands staan bekend om hun goede looks, maar op dit festival valt dat merkwaardig genoeg bij de meeste bands nogal tegen. En zo gaat de London Calling schoonheidsprijs al snel naar Duels. Mooie pakken, mooie jongens, mooi meisje op toetsen. Zo zou het moeten zijn. Maar wat is een mooie band zonder geweldige muziek:

Guillemots

urgente pop met duidelijke richting en leuke, goed verstaanbare teksten. Een genot om te zien. Dat laatste gaat ook op voor de band met het meeste lef: Guillemots. Van achter uit de volgepakte zaal banen een stel hippies zich een weg naar het podium als in een vrolijke optocht om ons prachtige indiepop te brengen. Sterker nog, dit zijn de nieuwe Shins. Net zo vrolijk, melodieus en gedreven en op contrabas het mooiste meisje dat je ooit gezien hebt. De aandacht houden ze helaas niet onvoorwaardelijk vast, dankzij de gewaagde keuze om meer dan de helft van de set met ballads te vullen. Maar ondanks dat is hier toch een band die er behoorlijk positief uitspringt.

Gillend

De prijs voor de beste harde muziek gaat net aan de neus van de Test Icicles voorbij. Hoewel ze best strakke hardcore maken, compleet met een bijdehante punkattitude is Forward Russia ze voor. Zij overtuigen meer dan honderd procent. Ze klinken als een drie keer dolgedraaide Bloc Party. Met gillende stemmen en gitaren stuiteren ze hyper over het podium. Ja, deze band heeft de x-factor en we gaan ze zeker terugzien op andere podia volgend jaar.

Kiddy-disco-punk

Kid Carpet

De grappigste en creatiefste act van het festival is ongetwijfeld Kid Carpet. Om zijn muziek te omschrijven gebruikt hij zelf de termen shit-hop, kiddie-disco-punk en rubbish music. Dat dekt de lading aardig, maar let wel: dit is geweldig. De man maakt solomuziek enkel met een drumcomputer en aan elkaar geplakte samples uit kinderspeelgoed en primitieve casiootjes. Hij heeft er een hele studie van gemaakt. Met liedjes over werkloosheid, plastic tasjes en een cover van Van Halens Jump heeft Kid Carpet de lachers op zijn hand. Een vijfjarige etterbak in het lijf van een volwassen Brit met een verlopen kop. Je moet er maar op komen. Maar als je denkt dat knippen en plakken met kinderspeelgoed knap is, dan valt je mond helemaal ver open bij de punkfunkers van Clor. De laatste tijd wordt veel punkfunk muziek omschreven als ‘hoekig’. Waarom is niet altijd even duidelijk. Maar als er één band is die die omschrijving verdient is het wel Clor. Hun muziek zit zo onnavolgbaar knap in elkaar dat je al gauw de weg kwijtraakt van alle scherpe bochten en ritmewisselingen. De spannende en complexe arrangementen worden met de zelfverzekerdheid gebracht alsof ze het Lowlands-optreden volgend jaar al in de zak hebben zitten. En terecht. Aan het einde van dag twee kan er ten slotte nog gedanst worden tot diep in de nacht bij de dansbare gitaren van Chikinki en de sexy punkfunk van The Infadels. Totdat je erbij neervalt.