Eurosonic 2007

Fotograaf: Marius Kluin

Op een vooruitstrevend festival als Eurosonic is iedere muziekliefhebber natuurlijk op zoek naar zijn eigen ‘Wauw! Wat is dit?!’ ervaring. Gelukkig zat het daarmee dit jaar wel goed. Eurosonic 2007 zat vol spannende verrassingen. Ieder jaar krijgt een Europees land extra aandacht in het programma. Dit jaar was dat Italië. Niet bepaald een land met een al te beste popreputatie, behalve als je Italo Disco het einde vindt natuurlijk. Maar in Groningen was te zien dat het bepaald niet achter loopt als het gaat om toffe popmuziek. Binnen het Italiaanse aanbod op Eurosonic zijn de Hormonauts de meest feestelijke band. Ze zwepen een volle popzaal Vera op met stoere rockabilly, punk en ska. Leuke bijkomstigheid van Italiaanse feestbands als de Hormonauts is dat ze er geweldig uitzien: kekke rock ’n roll pakjes en dito instrumenten. Het geheime wapen van deze band is bassist Sasso Battaglia die zijn contrabas kan laten ronken als een motor. Stoer!

Britsound

Stoer, maar dan op een ‘straatschoffie’ manier, zijn ook de Britten, die sinds jaren niet meer weg te denken zijn uit Groningen tijdens Eurosonic. Bromheads Jacket stond al een paar keer eerder dit jaar in Nederland bij vergelijkbare trendsettende popfestivals zoals London Calling en Metropolis. Hun rockmuziek is een geslaagde mix van Arctic Monkeys en The Streets. De ultieme hedendaagse Britsound. Bromheads Jacket is live echter nog een stuk toegankelijker dan de meeste van hun landgenoten. Zanger Tim wil vooral je maat zijn en betrekt je het liefst persoonlijk in zijn show.

Fotograaf: Douwe Oppewal

De grootste ontdekking uit Engeland heet Hot Club de Paris! Drie jonge kereltjes maken van staccato drums en knappe, tegendraadse gitaarritmes razend interessante en vrolijke popliedjes, voorzien van close harmony zang in een vet Brits accent. Het wordt allemaal superstrak gebracht en het speelplezier spettert er vanaf. Dus aan alle popzalen van Nederland: boek ze!

Engelen uit de pophemel

Het andere hoogtepunt van dit festival komt uit het eveneens immer goed vertegenwoordigde Scandinavië. Dames en heren, mag ik uw aandacht voor Oh No Ono uit Denemarken! Voer voor oren én ogen! Een drummer en een toetsenist, met een batterij aan apparatuur alsof het een stadionact betreft, daar valt nog wel aan te wennen. Maar de drie zangers met hun gitaren op de voorgrond zijn engelen; regelrecht uit de pophemel neergedaald en per ongeluk in Groningen beland. Op hun identieke jongenskoppies een wolk van blonde krullen. Een drieling? Niet volgens hun achternamen. Ongelooflijk, zelfs hun stemmen klinken identiek: helder, hoog en soms niet te onderscheiden van de hoge uithalen van hun elektrische gitaar. Hun muziek valt met weinig te vergelijken. Oké, er zitten flarden van jaren ’80 pop in verwerkt: de gekte van Devo en swingende synths zoals die van Duran Duran. De gitaren klinken funky en alles, inclusief die onwerkelijk hoge ‘elektrische’ zang, vult elkaar ritmisch perfect aan. Het is dan ook goed dansen op Oh No Ono en het optreden roept herinneringen op aan het geweldige optreden van het muzikaal verwante Clor, dat vorig jaar op Eurosonic stond. De Denen zijn alleen nog meer bizar.

~

De vele podia in Groningen zijn niet alleen ’s avonds open voor publiek. Overdag zijn er akoestische sessies in de Plato cd-winkel. Een van de mooiste komt van Tunng. Ze maken ingetogen folk met electro-beats en samples. Het klinkt in de praktijk als een perfecte kruising tussen Simon & Garfunkel en Four Tet. Tijdens de sessie in de winkel is het electro-element wat afgezwakt waardoor het nu vooral als folk van de oude stempel klinkt. Niet minder prachtig, maar zonder die duidelijke beat is de muziek toch wat minder intens.

Grunn’Sonic

Ook Nederland zelf was goed vertegenwoordigd op het festival met bands als zZz, About en Feverdream. Er was zelfs een subfestivalletje binnen Eurosonic: Grunn’Sonic. Groningse bands dus. Het gemiddelde niet-Groningse festival publiek loopt daar het liefst met een grote boog omheen, rechtstreeks naar die hotshots uit Londen. Maar dan hebben ze toch mooi een band als Them Apples gemist, een feestelijk funky trio dat er menig Eurosonic wannabe met gemak uitspeelt. Met een verfrissende nonchalance gaan ze in kroeg De Koster helemaal los op bas, gitaar en drums. Wat een stelletje virtuoze funkrockers zijn dit! Ze lopen er gelukkig niet mee te pronken, de nadruk ligt op het feestje en pret maken. Maar toch, moge dit stelletje ongeregeld de kroeg snel inwisselen voor grote podia met een vette lichtshow!

Volgend jaar op Eurosonic graag weer zoveel ‘Wauw! Wat is dit?!’-ervaringen alstublieft!