Lowlands 2017

Ook vandaag kun je je dag beginnen met een potje yoga in de India, de ideale manier om je stijve spieren van een weekend kamperen even op te rekken. Een ander goed begin van de festivalzondag is de fijne americana van John Moreland in de Lima. De muzikant uit Texas straalt een ontspannen rust uit wat hij overdraagt in zijn muziek. De mondharmonica bij nummers als ‘Sallisaw Blue’ en de tokkelende gitaar in ‘You Don’t Care Enough For Me To Cry’ in combinatie met zijn rauwe vocals zorgen nu al voor een voorzichtig hoogtepunt van de zondag. En dan die lyrics… een erg goed begin van deze laatste festivaldag.

Van heftige songteksten zijn de heren van The Veils ook zeker niet vies. Hoewel de zon net is gaan schijnen en het wanneer je de wind niet meerekent zelfs zomers aanvoelt stap je in de India de grauwe wereld van frontman Finn Andrews binnen. Is het eindelijk lekker weer dit weekend, kom je nog steeds oog in oog te staan met figuurlijke stormbuien. Opener ‘Here Come The Dead’ zet de toon voor de rest van het uur. Dreigende synths, donkere teksten en een algehele duistere look. Dat klinkt extreem somber, maar dat is helemaal niet zo gezien het ritme van de songs. Logischerwijs speelt de band voornamelijk werk van hun laatste plaat Total Depravity, maar voor de afwisseling was een nummer van The Runaway Found of Nux Vomica zeker welkom geweest. Juist omdat hun eerdere releases toch net iets sterker zijn dan de laatste albums.

In de Alpha is het even later tijd voor popzangeres Halsey. De tent blijft angstvallig leeg, het is dan ook de vraag waarom Ashley Frangipane, de echte naam van de artieste, in de grootste tent van het festival geprogrammeerd is. Neem bijvoorbeeld het indrukwekkende optreden van London Grammar een dag eerder, de band die in een volgestouwde Bravo stond terwijl ze zeker een Alpha plat hadden kunnen spelen. Het is heel jammer, vooral voor Halsey zelf omdat er kwalitatief niets mis is aan de show. Het is de perfecte popshow inclusief vuurwerk, rookkanonnen en grote opblaasbare ballen. Toch raakt het nergens de gevoelige snaar omdat het gewoonweg te sfeerloos is door een te lege tent. Heel zonde.

Niet dat popacts zoals Halsey niet thuishoren op Lowlands (gezien de hoeveelheid tienermeisjes in het voorste vak is er toch vraag naar) maar een band zoals First Aid Kit pakt toch beter uit op dit festival. De twee charmante zussen uit Zweden hebben een prachtige samenzang en dito folkliedjes. Het krachtige ‘You Are The Problem Here’ is (naast hitje ‘My Silver Lining’ natuurlijk) zeker het hoogtepunt van de show: de felheid van het nummer is niet alleen terug te horen in de hardere stemmen van de dames maar ook af te lezen op hun gezichten. In de rest van de set laten Johanna en Klara weinig andere nieuwe nummers horen, maar voor nu geeft dat niet: deze folky sound is perfect om de middag van de zondag mee af te sluiten.

In de Alpha wordt de avond afgetrapt met de Australische producer Flume. De goedlachse jongeman weet binnen no time het publiek om zijn vinger te winden. Hij brengt de nodige hitjes met lekkere drops en de aanwezigen slikken het als zoete koek. Komt het door het enthousiasme van Harley Edward Streten waardoor je wilt blijven kijken en mee wilt blijven deinen? Dat moet haast wel, want de hits klinken prima maar als geheel is het wel erg gemakkelijk. Op de helft van de set is het daardoor zelfs ietwat saai om naar te kijken, maar dat blijkt het publiek niet uit te maken. Zij hebben zin in een feestje, dus ze krijgen een feestje. Een uurtje na Flume is het tijd voor totaal iets anders, namelijk de folk van headliner Mumford and Sons. De banjo heeft op de laatste plaat Wilder Mind plaats moeten maken voor een meer commerciële sound wat niet bij iedereen in goede aarde viel. Deze plaat werd dan ook een stuk minder goed ontvangen dan eerder werk van Sigh No More en Babel. Live is dat ook direct te zien én te horen: oude hits zoals ‘Little Lion Man’ en ‘I Will Wait’ krijgen veel meer respons dan de nieuwere releases. Misschien horen we daarom in de nieuwe tracks zoals ‘If I Say’ in de toegift een voorzichtige banjo? De grootste verrassing van de avond is het duet met First Aid Kit: de dames mogen ‘Awake My Soul’ meezingen en dat is om kippenvel van te krijgen. Evenals de vele aanstekers en telefoonzaklampjes bij ‘Believe’ waardoor er duizenden kleine lampjes in het publiek te zien zijn. Natuurlijk is het een beetje cheesy en strak geregisseerd, maar het werkt wel als een malle. Frontman Marcus knalt als een razende over het podium, rent door en voor het publiek langs en kan niet vaak genoeg zeggen hoe dankbaar hij is. Tel daar de nodige confetti, vuurwerk, enthousiaste en energieke bandleden bij op en je hebt een waardige afsluiter van het festival. Mumford and Sons is terug, en hoe!

Na de show blijven veel mensen in het voorste vak nog even nagenieten van een te gekke show. De vernieuwde Alpha blijkt ook nu weer perfect te zijn: qua akoestiek en ruimte klopt het gewoon. Voor de diehards is er nog een volledig nachtprogramma, waaronder Jeff Solo, Ben Klock en Zer00’s Alternative. Lowlands 2017 zit er weer op: een ontspannen, ietwat frisse, en diverse editie. De organisatie heeft wat betreft headliners voor safe gespeeld: Iggy Pop, Mumford and Sons, Editors, The xx… allemaal hebben ze al eens op het festival gespeeld. Uiteindelijk blijkt dat hét recept te zijn om relaxed een festival te beleven waarbij je kwalitatieve muziek kunt checken op een rustige manier. Dat is ook weleens fijn. Op naar Lowlands 2018!