Tamme donderdag, explosieve vrijdag

Dat de donderdag nog wat ingetogen was kan meerdere oorzaken hebben. Wellicht nodigt een doordeweekse dag nuchtere Nederlanders niet erg uit zich te laten gaan. Misschien sloeg de kou wat op het gemoed. Wat het ook was, er was gelukkig wel veel te zien en te beluisteren.

Genrevaste Post-rock op donderdag
We starten donderdagavond in Tivoli Oudegracht. Do Make Say Think speelt daar een sterke, maar wat behoudende set. De clichés van het type post-rock dat de band speelt worden helaas niet goed vermeden. De show is daardoor onderhoudend, maar vaak wel erg voorspelbaar.

Mono, ook in Tivoli Oudegracht, tapt uit hetzelfde vaatje als Do Make Say Think, met dien verschille dat het allemaal nog een paar gradaties monumentaler is. De band opent het concert met operagezang. Hoewel het imposant is en het toch al rustige publiek tot zwijgen maant, neigt het naar effectbejag en is het wat kitscherig. De lang uitgesponnen nummers worden solide uitgevoerd, maar ook hier worden de clichés van onder andere enorme geluidserupties niet origineel genoeg uitgevoerd. De band mist net de intensiteit die bij dit soort muziek het verschil kan maken tussen rustig meanderen en ronduit betoveren.

In de Ekko pikken we nog wat nummers mee van Chris Cohen. De meer popgeoriënteerde nummers vormen een prettige afwisseling na de lijzige gitaarmuziek eerder op de avond. Speciale vermelding verdient de bassist, die melodieus erg sterk is. De liedjes zijn sterk, en nemen vaak genoeg onverwachte afslagen om niet als ingevulde sjablonen te klinken. Toch blijft ook hier het gevoel over dat het allemaal nog wat aftasten is. Zowel publiek als bands hebben de festival magie nog niet weten te vinden.

Matthew Dear

Auditieve aanval op vrijdag
Op vrijdag starten we de avond in Tivoli de Helling, waar Matthew Dear met zijn band speelt. De betovering die gister nog ontbrak, begint nu wel voelbaar te worden. Dit komt mede door de excentrieke podiumaankleding van Dear mannen. Statige pakken, witte bloemen en een enkele opengeslagen kist maken het moeilijk kiezen of de sfeer macaber of plechtig is. Intrigeren doet het echter zeker. Ook de muziek van Mathew Dear fascineert. Stevig aangezette dance-grooves, verzorgd door een drummer en percussionist, vormen het fundament voor etherische gitaarklanken en fel gedeclameerde teksten. De zang is soms wat onvast, maar dit optreden is toch meer dan geslaagd.

Van de ene Tivoli fietsen we in recordtempo naar de andere Tivoli, om daar nog iets te kunnen zien van Deerhoof. Na de serieuze sfeer die we bij veel bands hebben meegemaakt, is de set van Deerhoof een heerlijke ontlading. De aankleding doet denken aan een groep hippies dat op een circus loopt, en de muziek is verrassend en explosief. Dankzij de sterke drummer, die een poging lijkt te doen zijn snaredrum te verwoesten, lijken geflipte wendingen tussen popmelodieën en hardcore punk allemaal even natuurlijk.

Deerhoof

We blijven in Tivoli Oudegracht om de show van Fuck Buttons mee te maken. Het wordt een fysieke ervaring, doordat de heren lijken te beschikken over een basversterking die tot elf gaat. De minimalistische lichtshow maakt de betovering compleet. Een haarklover zou kunnen zeggen dat het melodieus gezien soms wat monotoon is, maar dat doet eigenlijk weinig af aan de imposante auditieve aanval die Fuck Buttons is.

Hoewel het festival wat tam begon, zit de sfeer er op vrijdag goed in, en hebben we al een aantal sterke bands gezien. Als de zaterdag en zondag deze lijn vasthouden, belooft het een bijzonder geslaagde editie van Le Guess Who te worden.

Fuck Buttons

Matthew Dear