Stars & Boulevards

I Love You but I’ve Chosen Darkness

Zo is de humor ver te zoeken bij de band met de tot de verbeelding sprekende naam: I Love You but I’ve Chosen Darkness. Is dit soms de nieuwste gothic-sensatie? Niet bepaald. Met drie gitaren zijn ze in de basis een gitaarband, die vanaf het eerste nummer al een overweldigend geluid laat horen. Hun volle new wave-sound doet sterk denken aan U2 in de jaren tachtig. In het begin zijn die gitaarexplosies indrukwekkend, ook is het een van de weinige bands die goed overweg kan met de galmakoestiek van de grote zaal van Paradiso. Maar later in het optreden beginnen de nummers toch wat op elkaar te lijken en echt catchy songs blijven uit. Een half uur zou meer dan genoeg zijn voor deze band.

Hoog uit-de-kast-gehalte

The Hidden Camera’s

Stukken vrolijker en spannender is de muziek van The Hidden Camera’s. Met acht man, inclusief een strijkje van twee violen en een cello, zijn ze de grootste band van de avond. Ondanks het hoge uit-de-kast-gehalte van dit gezelschap, lopen ze daar niet overdreven mee te koop zoals bijvoorbeeld de Scissor Sisters. Hey, dit was een serieus festival, toch? De ernstige, lichtelijk monotone stem van de zanger contrasteert perfect met de opgewekte, staccato muziek van de hechte band. Blikken van muzikale verstandhouding schieten over en weer op het podium. De muzikanten dagen elkaar uit met stuwende ritmes tot ze op en neer springen van opwinding. Wat moet het leuk zijn om in deze band te spelen. Deze gedachte wordt verhoord: het publiek mag een heel nummer lang het ritme aangeven met handgeklap. Boy oh boy!

Folkies

Denison Witmer

Ook de softe sector van de ernstige popmuziek is vertegenwoordigd: de folkies met akoestische gitaar. Denison Witmer is rasecht. Met gesloten ogen brengt de zanger uit Philadelphia stille liedjes van grote schoonheid ten gehore. Zijn thematiek is Amerikaans sentimenteel, in de stijl van Sufjan Stevens. In deze folktraditie brengt Witmer odes aan bewonderde familieleden, mooie natuur en Nick Drake. Tussen de liedjes door vermaakt hij het publiek met verhalen over ‘happy little incidents’ tijdens het touren. Zo kabbelt de set wat voort, totdat zijn speciale gast het podium betreedt. Deze J. Tillman zingt een liedje mee en doet een liedje zelf, waarbij duidelijk blijkt dat Witmers medefolkie een mooiere en meer doorleefde stem heeft en overtuigender overkomt. Hopelijk gaan we meer horen van deze mysterieuze man.

Teitur

Ook Teitur stort zijn hart uit in prachtige folkliedjes, maar dan zonder zo sentimenteel te zijn. Hij vertelt over lange afstandsrelaties en andere liefdesdrama’s met een licht dramatische sneer in zijn stem. Met het uiterlijk van een Noorse bosdwerg en charmante manieren weet deze exoot van de Deense Faeröer eilanden de zaal over de volle lengte van zijn set muisstil te krijgen.

Bloedstollend spannend

Dan Sartain vervolgens is minstens zo bloedserieus als de romantische singer-songwriters, maar allerminst lief of soft, integendeel. Met een vuile blik in zijn ogen maakt de rattige Sartain een combi van gemene rythm & blues en rockabilly. Ook zijn twee bandleden zien eruit alsof ze regelrecht uit de gevangenis zijn ontsnapt. De soort muziek die hij maakt mag dan behoorlijk traditioneel zijn en door duizenden anderen beoefend, de spannende wendingen in het geluid zijn echter heel bijzonder, waardoor de liedjes een filmisch karakter krijgen. Hier zou zelfs de saaiste roadmovie bloedstollend spannend van kunnen worden. Dit alles wordt gebracht met zo’n angstaanjagende ernst en een intensiteit, dat dit optreden niet licht zal worden vergeten.

Is dit festival een blijvertje? Absoluut. Het is een verademing om met zijn allen een avond lang stilletjes te luisteren naar de zwaardere zaken des levens. Feesten en ouwehoeren kan altijd nog wel…