‘Ik ben liever ambigu dan vaag’

Donderdagmiddag. Melkweg, Amsterdam, 15:10. “Hello, Paul Smith, pleased to meet you”. De voorman van Maxïmo Park, klein en tenger van stuk, draagt een zwart maffioso-hoedje en een verwassen t-shirt van een rockband en is de beleefdheid zelve.

15:13. 8WEEKLY: Waar zijn jullie momenteel mee bezig?

“We zijn nu al een jaar bezig met toeren en optreden, wat we bijna elke dag doen. Dit doen we om het album te promoten. Het is de beste manier om je muziek tot de mensen te brengen en je boodschap te verspreiden. Buiten het optreden werken we individueel. In een later stadium proberen we samen te werken, maar dat laatste is niet altijd even makkelijk, omdat we het zo druk hebben met optreden. Daarom willen we zo creatief mogelijk met onze tijd om te gaan. We reizen vaak ’s nachts. Zodra ik uit de bus kom, poog ik wat van de omgeving te zien en nieuwe mensen te ontmoeten. Als ik niet optreed, probeer ik zoveel mogelijk te lezen en te schrijven. Daar hou ik erg van. Als je een verhaal schrijft kun je een beter beeld schilderen van wat je om je heen waarneemt. In een liedje heb je die ruimte niet. Dan moet je in heel weinig woorden kunnen zeggen wat je wil overbrengen. Dat kan nog wel eens simplistisch worden zoals bijvoorbeeld de tekst “I am young and I am lost”. Daarom hanteer ik een poëtische stijl. De meeste liedjes zijn sowieso variaties op het thema ‘ik hou van haar en zij houdt (niet) van mij’. Maar ik zou dat in een tekst nooit zo direct brengen. Dan wordt het een soort dagboek. Juist als je deze dingen versluierd brengt, gaan mensen er over nadenken. Ik ben daarin liever ambigu dan vaag. Neem nou bijvoorbeeld de tekst “Enclosed a postcard of a painting”. Je zet mensen aan het denken met zo’n zin. Je hoort het en je denkt, dit zou over mij kunnen gaan… Zo komt een tekst tot leven.”

8WEEKLY: Is dit ook wat je met muziek probeert te bereiken?

Smith: “Ik probeer mensen te inspireren. Mijn hele stemming kan veranderen als ik een inspirerend liedje op de radio hoor. En dan gaat het niet zo zeer om de tekst als wel de hele sfeer. Een enkel liedje kan mijn hele dag overhoop gooien. Vandaar ook ‘A Certain Trigger’, de naam van ons album. Er is maar een kleine vonk nodig om mensen verliefd te laten worden op iets of iemand. Met dit gevoel proberen we zoveel mogelijk mensen te bereiken. Het is een universele emotie. Het mooie is dat iedereen kan zich herkennen in de thema’s van ons album, van Japan tot Amsterdam. Dit is voor ons de grote drijvende kracht achter wat we doen. Zoveel mogelijk mensen raken.”

8WEEKLY: Vrijwel jullie hele album is enorm up-tempo en energiek. De enkele ballad steekt uitzonderlijk verstild af tegen de andere nummers. Vanwaar de nadruk op deze energie?

Smith: “Het was zo’n periode in ons leven. In de tijd dat we deze nummers maakten stond er heel veel mid-tempo in de hitlijsten. Bands als Coldplay en Travis waren heel populair, maar wij wilden iets anders maken dan dat. Elke dag na ons werk hadden we zoveel energie die we kwijt moesten, dat we dit soort nummers zijn gaan schrijven. Een ballad als Acrobat vonden we echter wel op de plaat passen. Op het volgende album gaan we die energie in de liedjes wel anders verdelen dan we nu doen. Er zal meer ruimte komen voor meer contemplatieve songs.”

8WEEKLY: Je toert de hele wereld over. Welke verschillen ervaar je in de verschillende plaatsen?

Smith: “In de ervaring van onze muziek zie ik vooral overeenkomsten. Zelfs in Japan zingen ze onze teksten woord voor woord mee, ondanks dat het een totaal andere taal is. Maar verschillen zijn er ook wel. In Amerika moesten we meer moeite doen om het publiek te veroveren dan in Europa. Omdat we op een relatief klein label zitten (WARP), hebben we geen platen uitgebracht in Amerika. Mensen zijn naar onze concerten gekomen op basis van ‘horen zeggen’. We hebben daar vaak opgetreden voor kleine groepen publiek. In het begin zie je de mensen een beetje met een scheef hoofd naar je kijken, maar tegen het einde is iedereen aan het dansen en zingen. Je hebt ze dan echt tijdens het optreden overtuigd. In Europa was het makkelijker, omdat de Europeanen Engeland altijd goed in de gaten houden als het gaat om nieuwe popmuziek. Wat dat betreft hadden we het een stuk moeilijker gehad als we bijvoorbeeld uit Finland kwamen. In Amerika kun je niet zo makkelijk profiteren van dit imago van Britse muziek. Je hebt daar te veel concurrentie van grote bands als Franz Ferdinand of Bloc Party. Daar zien ze alles wat uit Engeland komt als wéér zo’n Brits bandje en vergelijken ze alles met bovengenoemde bands. We zijn daar zelfs een keer vergeleken met Blur. Als er één band is waar we niet op lijken… In Amerika krijgen we dus al snel in een Britpop-stempel, maar gisteren waren we in Brussel en daar hoorde ik de term postpunk vallen. Het klopt vaak wel wat mensen over ons zeggen, maar we passen in zoveel hokjes. Het is jammer als mensen ons categoriseren bij zulke specifieke genres, omdat het mensen afsluit voor wat we nog meer te bieden hebben. We zeggen vaak dat we een popgroep zijn. Dat is breed genoeg. In Duitsland hebben ze het goed begrepen. Daar zeggen ze dat we popmuziek maken die apart staat van de rest, in plaats van de nieuwe Franz Ferdinand.”

8WEEKLY: Hoe was Lowlands?

Smith: “Ja, erg goed. Maar we stonden op een vroeg tijdstip. Het had al wel donker mogen zijn van mij. In het daglicht voel ik me zo zichtbaar. In het donker ziet alles er toch even net wat beter uit. We zaten tijdens Lowlands ook aan het einde van een grote tour en mijn stem voelde niet helemaal goed meer. En dan was ik ook nog door mijn schone sokken heen. Maar het was wel leuk dat er wat vrienden van mij aanwezig waren in het publiek. Als je toert door vreemde landen kun je je af en toe wat eenzaam voelen.
Zelf zou ik dergelijke festivals niet snel bezoeken want ik hou niet van kamperen in een tentje. Er is wel een festival waar ik elk jaar heen ga en dat is All Tomorrow’s Parties in Engeland. Je kunt daar met je vrienden een chalet huren en overdag verschillende goede bands zien. Ik heb daar bijvoorbeeld Mogwai gezien en The Shins. Wij zouden er zelf ook wel graag willen staan, maar ik ben bang dat de organisatie ons te mainstream vinden. Dat is echt wel jammer. Op een gegeven moment bereik je in je muziekcarrière een punt dat je voor een bepaalde groep niet meer interessant wordt. Dat is ook bij ons gebeurd toen we in de hitlijsten terecht kwamen. We zouden te commercieel geworden zijn, maar dat is belachelijk omdat onze muziek en muziek in het algemeen er voor iedereen is, of je het nou leuk vindt of niet. Daarom ben ik ook blij dat we op WARP zitten. Het is een label waarop plaats is voor wat alternatievere muziek die je niet zo snel in de hitlijsten hoort.”

16:00. 8WEEKLY: Wat ga je doen vandaag, behalve optreden?

Smith: “Ik heb zo meteen nog twee interviews, waarvan één op de radio. Vanavond ga ik naar Paradiso waar een geweldige band speelt, The Dirty Three, ken je die?”

Donderdagavond. Paradiso. Amsterdam: 20:00. 8WEEKLY: Zijn dit jouw helden?

Smith: “Dat kun je wel zeggen. Warren Ellis van The Dirty Three is een geweldige muzikant en hun album Ocean songs is een van mijn favoriete platen aller tijden.”

21:00. Op naar de Melkweg

Dadelijk zal hier het felbegeerde optreden van Maxïmo Park plaatsvinden. Paul zelf neemt de tijd. Hij blijft tot het einde naar zijn helden kijken, tot hij kort daarna zelf de held mag gaan uithangen.

22:00. Melkweg

De grote zaal van de Melkweg zit bomvol. Na een matige support act treden de vijf mannen van Maxïmo Park aan. Paul Smith zelf zit inmiddels strak in het pak en schiet zijn liedjes met een bezeten energie het publiek in. Opvallend veel mooie meisjes in de zaal. Bij navraag blijkt Paul Smith nogal goed te liggen bij de vrouwen. Ja, wel vanwege de muziek natuurlijk, hè. Een springende menigte en een enkele crowdsurfergirl tonen aan hoe deze band inmiddels leeft na het succesvolle optreden op Lowlands van de zomer. Ze zijn dan ook in topvorm en proppen het hele optreden helemaal vol met uiterst krachtige popliedjes, net zoals ze op de plaat hebben gedaan. Ze gunnen de volle zaal geen moment rust, maar bij deze band zit daar ook helemaal niemand op te wachten. In de toegift krijgen we een hint wat ons te wachten staat op het volgende album waarna het krachtige Going Missing de perfecte uitsmijter is. Wat er over blijft, is een zaal vol met intens stralende gezichten.