Down the Rabbit Hole: de zondag

De dag begint met een flinke plens regen op de tent. Er is code geel voorspeld, dus dat zal nog wat worden vandaag. Met een kopje cappuccino van het leuke koffiekraampje bij de Hotot (een keer geen hipstermannen die koffie schenken, maar vrolijke veertigplussers) sluiten we ons zittend aan bij het publiek in de Hotot: op het podium

Ook bij Warpaint zijn er grote verwachtingen. De Hotot lijkt qua grootte in eerste instantie prima te zijn voor de dames uit Los Angeles, maar niets is minder waar. Aan het begin van de show is de tent redelijk gevuld, maar tegen de tweede helft van de set is de helft van de mensen ergens anders naar toe gegaan. Dat is een beetje dubbel, want de gehele sound van Warpaint is met die lekkere snare-drum meer dan prima. Toch loopt het vanaf aanvang niet helemaal lekker. Pas bij ‘Undertow’ lijken ze er beter in te komen. Rustige nummers zoals deze passen sowieso beter bij het stemgeluid van de dames, in de meer ritmischer nummers zijn de vocals al gauw wat schel. Het is uiteindelijk niet de show die verwacht was en hoewel de muziek niet eens heel ontoegankelijk is, denken meerdere mensen daar zo over. Dat is jammer, want ze zijn erg goed.

Een nogal lege tent is er ook voor Polica uit Minneapolis, vlak voor de WK-wedstrijd. Zijn de tenten te groot of zijn de bezoekers er dit weekend meer voor de mannen met gitaren? De shows met vrouwen als leadzang zijn wel eens beter bezocht op festivals. De magische stem van zangeres Channy Leaneagh is betoverend en live veel diverser dan op de plaat. Het psychedelische geluid met hier en daar een snufje synth knalt de tent uit. Jammer dat er zo weinig mensen aanwezig zijn, de band heeft absoluut potentie. De samenwerking tussen zowel zangeres en producer Ryan Olson als tussen de twee drummers achter op het podium is subliem. Een hele fijne show om de middag mee af te sluiten en door te knallen naar de wedstrijd tussen Nederland en Mexico.

Overwinning

Vanavond mogen de heren van het Britse Foals de Hotot tent afsluiten. In eerste instantie voor velen misschien een gekke naam als afsluiter. Men kent toch meer nummers van bijvoorbeeld The Black Keys? Deze speculaties worden vrijwel direct aan het begin van de show teniet gedaan. Vanaf introsong ‘Prelude’ is het een groot feest in de Hotot. De fantastische lichtshow (mét lasers!), de lekkere ritmes en de aanstekelijke energie van zanger Yannis Philippakis maken de show tot de perfecte afsluiter van het festival. Zoals we gewend zijn van Philippakis duikt hij nog even van het podium af om het publiek in te gaan, maar de security houdt hem tegen. Wanneer hij het even later weer probeert, wordt hij meteen letterlijk op handen gedragen door het publiek.

De crowdsurfende zanger is maar één van alle hoogtepunten van de show. Bij het harde, maar dansbare ‘Inhaler’ schieten de crowdsurfers als paddestoelen uit de lucht en is men niet vies van een dikke pit. ‘Spanish Sahara’ is, zoals wel vaker, een pareltje van de set. Normaal gesproken zou een dergelijk rustig nummer af kunnen doen aan een energieke set, maar Foals laat hiermee zien dat ze echt nog wel meer in huis hebben dan spannende gitaarriffjes en dikke ritmes. En dat doen ze goed. Bij afsluiter ‘Two Steps, Twice’ kan het niet meer stuk: het voorste vak is veranderd in een grote dansbare pit. Wat een energie en wat een kippenvel tijdens alle tracks. Hoe een onverwachte afsluiter toch ineens de beste headliner van het festival kan zijn.

Van zo’n show krijg je energie. Genoeg energie om nog even flink te dansen bij Analogue Africa, die een fijne mix tussen elektronica en Afrikaanse grooves weet te brengen. De Fuzzy Lop kan er geen genoeg van krijgen en Redjeb & Knopp (Tunesiër & Duitser) gooien knaller na knaller op de decks. In Teddy Wilder staat Rabbit Radio weer garant voor alle dikke hits van dit moment. Bij alle kleine eet- en drinktentjes hebben zich inmiddels dj’s of andere muzikanten verzameld, waarvan de fuzzy muziek bij de Mojitobar het hoogtepunt is. Overal is wat te doen: het Idyllisch Veld is met haar kampvuren de ideale plek om even bij te komen van het festival terwijl er op het Vuige Veld weer flink gedanst kan worden.

Down the Rabbit Hole kan terugkijken op een prima eerste editie met een hele ontspannen sfeer, maar ook met hier en daar nog wat barsten die voor een volgende editie goed te verhelpen zijn. Er moet echt wat gedaan worden aan de looppaden: of kies geheel voor gras/zand of haal de loszittende stenen weg. Op de camping was het niet geheel duidelijk waar wel of niet gekampeerd mocht worden. Velen hadden hun tentje opgezet in een niet-kampeergebied, om vervolgens door de toezichthouder te worden weggestuurd. Ook mag het veld bij de Hotot met haar eettentjes iets sfeervoller. Waar de sfeer van het Idyllisch Veldje en het Vuige Veld afdruipt, is dat hier niet terug te vinden. Juist in deze extra randprogrammering zijn ze op veel plekken op het festival sterk, waarom dan niet op een groot open veld? Wat betreft de line-up zaten er veel sterke acts tussen.

Vooral de eerste aankondiging met The Black Keys, Foals en The Soft Moon heeft het festival goed gedaan. Misschien hadden ze toen iets teveel hooi op de vork genomen, omdat de namen die volgden veel van mindere kwaliteit waren. Al met al zijn het vooral dingen die het festival kritisch kan bekijken voor volgend jaar, maar goed: je leert natuurlijk alleen maar van de fouten van een eerste editie. We zijn erg benieuwd waar het festival volgend jaar mee komt. Aan de locatie, de aankleding en het creatieve talent op het festival hoeft de organisatie in ieder geval niets meer te doen.