28 t/m 30 juni - RockWerchter 2002

De programmering van een massaal festival als RockWerchter, waar bij de Red Hot Chili Peppers maar liefst 70.000 mensen aan het luisteren waren, is uitdagender dan de laatste drie edities van het pretentieuze Lowlandsfestival, dat dit jaar eind augustus weer neerdaalt in de polder van Flevoland. Zo zijn op het podium in de tent op de eerste dag achtereenvolgens de Duitse band The Notwist, The Black Rebel Motorcycle Club, The White Stripes en Sonic Youth te bewonderen. Het hoofdpodium sluit de dag af met het Belgische dEUS, dat zeer tegenviel, en de beruchte Chemical Brothers, die ruim anderhalf toebedeeld hebben gekregen om het publiek non stop tot een hoogtepunt te brengen.

Dolly Parton

Op de eerste dag spelen met name Jack en Meg White, de enige twee leden van The White Stripes, de longen uit het lijf. Ze zijn jong, hebben vier albums achter hun naam staan en hakken of hun leven ervan af hangt. Jack White plukt de liedjes de lucht uit en perst in een uur pakweg 25 nummers uit zijn gitaar, zonder oog te hebben voor het uitzinnige publiek dat instinctief aanvoelt hoe bijzonder deze combinatie is. Enorm gehyped door de pers is het een zware taak je reputatie na te leven: de twee, zoals altijd in het rood-wit gekleed, lijken er weinig moeite mee te hebben. Zo coveren ze bijvoorbeeld achteloos Dolly Partons Jolene op bloedstollend ontroerende wijze. Een eerste hoogtepunt.

Loempia

The Notwist heeft te kampen met een halflege tent en een belabberde uitstraling die de mooie muziek in de weg staat. Pas als ze wat oudere nummers spelen, die beduidend luider zijn dan die van het pas verschenen Neon Golden, weten ze te overtuigen. Hoe anders bij Sonic Youth, dat met een licht aangepaste setlist opnieuw vlamt en het publiek zijn wil op weet te leggen. In het algemeen mag beweerd worden dat het spelen op een festival niet te vergelijken is met het spelen in kleinere, intieme zalen. Waar in bijvoorbeeld Vera of Paradiso veel ruimte is voor experiment moet op een festival meer rekening gehouden worden met de mogelijkheden die de bezoeker tot zijn beschikking heeft. De luisteraar is niet per definitie een fan en hoort de muziek vaak pas voor de eerste keer. Als hem iets niet bevalt, winkelt hij snel verder, eet een Vietnamese loempia of zoekt andere muziek op. Sonic Youth realiseert zich dit. Dit blijkt bijvoorbeeld uit het openingsnummer, Bull In The Heather, festivalmuziek pur sang.

Fluistercountry

Een dag later gaat Mercury Rev echter genadeloos ten onder, precies om dezelfde redenen. Maandag 24 juni waren ze te zien in de Oosterpoort waar ze de ruimte hadden om te overtuigen. Maar juist in de buitenlucht op het hoofdpodium gaat de fijnzinnigheid van de muziek totaal verloren en blijft er weinig over. Ook Lambchop is geen festivalband bij uitstek, maar had het voordeel in de tent te mogen spelen met een muisstil publiek tegenover zich. Het schijnt zo te zijn dat de band in geldproblemen is geraakt, wat wellicht een verklaring vormt voor hun optreden op Werchter en het Swingin’ Groningen festival van aanstaand weekend. De fluistercountryachtige muziek staat als een huis. Groot nadeel is dat gedurende de tweede helft van hun set Queens Of The Stone Age, met Dave Grohl op drums, het hoofdpodium betreedt. Lambchop en Queens Of The Stone Age: nauwelijks een gelukkige combinatie. Eerstgenoemde verlaat jammergenoeg voortijdig het podium.

Monsterhit

Vlak voordat er gegeten gaat worden laat een pittige An Pierlé zien wat te doen met lastige mannen. Begeleid door een volwaardige band bewerkt zijzelf, zittend op haar traditionele skippybal, haar piano terwijl ze ondanks haar geringe leeftijd de absolute regie in handen heeft. Hoogtepunt van het optreden is het moment waarop ze klassieke muziek combineert met Kylie Minogue’s monsterhit Can’t Get You Out Of My Head, gezongen door haar drie onderdanige mannelijke bandleden. Een beeldschone femme fatale die sinds haar solo-optredens op slechts een piano enorm gegroeid is en een belofte blijft voor de toekomst. ’s Avonds verbaast Air door ieder nummer van hun groeiende oeuvre live te brengen, zonder hulp van een DJ.

Kane verkoopt niet

Zondag slaat de festivalmoeheid met name in de benen toe en weet eigenlijk alleen Millionaire de pijn te verlichten. Omdat de band wegens technische problemen twintig minuten te laat begint, wordt de spanning extra opgevoerd. Het geduld van een morrend en jong publiek wordt ruimschoots beloond. Zelden zal er een enthousiastere band bestaan hebben dan de mannen van Millionaire, aangevoerd door de hyperactieve dEUS-gitarist Tim Vanhamel. Na een blik geworpen te hebben op Yann Tiersen, de Fransman die verantwoordelijk is voor de soundtrack van Amélie en beloond werd met een Oscarnominatie, nog even de zon in langs de T-shirt stand. Op de shirts van Kane na, die troosteloos in de brandende zon hangen te verkleuren, wordt er flink verkocht. Een teken aan de wand dat het festival succesvol publiekstrekkers heeft weten te combineren met talentrijke nieuwkomers en dwarse grootheden.