Uitermate nihilistisch
In Our Day Will Come volgen we de dagelijkse vernederingen van de roodharige Rémy. Hij wordt gehaat, gepest, uitgelachen en beschimpt door familie, vrienden en leeftijdsgenoten. De enige die Rémy enigszins begrijpt is de verveelde en cynische psychiater Patrick, zelf ook roodharig. Hij neemt Rémy op sleeptouw om zichzelf nu eindelijk eens in de wereld te zetten.
Een onderneming die niet gemakkelijk en niet zonder slag of stoot gaat. Het karakter van Rémy is lastig te doorgronden voor de kijker en de film neemt een voorsprong door de dubieuze rol van Patrick. De psychiater lijkt los te staan van elke moraal. Nadat Rémy voor de zoveelste keer vernederd is door familie en zogenaamde vriendin is de maat voor Patrick vol. Als het niet dan niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks.
Nihilisme
~
Our Day Will Come weet te fascineren in haar compromisloosheid en de onvoorspelbaarheid van de acties – met name die van Patrick. Rémy lijkt niet los te komen van Patricks honger naar (zelf)destructie. Sterker nog, Rémy raakt zodanig beïnvloed door het verlangen van zelfvernietiging, dat hij hierin alle controle langzaamaan verliest. Het is ook hierin dat de film zich uitermate nihilistisch toont. De wereld zoals ze is volstaat niet, maar elk alternatief is minstens zo waardeloos of onbestaanbaar.
Zo ontluikt zich in ruim 80 minuten een geweldssymphonie. Een reis naar het (beloofde) land van de rooien, waar het geluk te vinden zou zijn. Een reis met hier en daar verrassende ontwikkelingen of absurde situaties. Een film die wel wat tekst en uitleg van de makers zou kunnen gebruiken. De dvd stelt hierin teleur, door geen extra’s op het schijfje op te nemen.
