Een feest voor de zapcultuur

Resfest is het ideale festival voor liefhebbers van korte films. Er worden verschillende collecties korte filmpjes vertoond. Sommige van die voorstellingen hebben geen duidelijke verzamelnaam en tonen een schijnbaar willekeurige reeks aan filmpjes in anderhalf uur. Andere voorstellingen hebben wel een duidelijk thema. Een van de leukste vertoningen is Cut and Paste. Deze filmpjes zijn kleine collages; low tech en vaak thuis in elkaar geknutseld. Soms zijn ze zelfs letterlijk met schaar en lijm in elkaar geplakt. Een van de mooiste voorbeelden van deze huisvlijt is een filmpje van een keukengerei-concert: alledaagse voorwerpen als pannen, vorken, kraan en luxaflex dansen door een keuken en met al hun geluiden creëren ze een bijna dansbaar ritme.

Dick ‘fucking’ Cheney

Hilarisch is het filmpje over een conferentie van Dick ‘fucking’ Cheney. Over zijn mond is een andere mond heen geplakt die allemaal vulgaire taal uitslaat en daarmee het Amerikaanse volk verontwaardigt. Ook grappig is de videoclip waarin een authentiek Beatles-optreden is gemixt met muziek van Jay-Z, compleet met gillende meisjes en hiphoppende Beatles. Het knappere knip- en plakwerk is een muziekvideo van een brassband. We zien een man die een stapel polaroids op volgorde schikt. Dit wordt zo snel achter elkaar afgespeeld, dat de band tot leven komt.
Er worden heel veel van dit soort filmpjes vertoond, en omdat elk filmpje ook weer bestaat uit een overvloed aan beelden, is het verstandig om na de voorstelling niet weer een andere reeks korte films te bekijken.

Voetballers als dansers

Ginga

Een documentaire dan maar. Een van deze documentaires, Ginga, beleeft vandaag zijn première in Nederland. Ginga is een prachtig portret van de beroemde voetbalcultuur in Brazilië. Producent Fernando Mereilles maakte ook City of God en dat is aan alles te zien. We volgen een aantal jonge voetballers uit verschillende hoeken van het land en verschillende sociale klassen, te beginnen in de sloppenwijken van Rio de Janeiro, ofwel de favela’s. Vol liefde worden de jongens geportretteerd, die maar één levensvervulling hebben: futbol. Je kunt niet anders dan grote sympathie voelen voor deze film. Zelfs als je niets met voetbal, noch iets met Brazilië hebt, raak je betoverd door de passie van deze Braziliaanse sportcultuur. De prachtige beelden doen het hem. Met soepele heupbewegingen bespelen sexy jongens en meisjes de bal op een palmenstrand – zó wit en idyllisch, dat je in gedachten je koffer al aan het pakken bent. En anders is het wel de opzwepende Braziliaanse muziek die je meesleept. Ritmische salsaklanken en Braziliaanse favela punk doen de voetballers op dansers lijken. Iedereen in Brazilië lijkt te voetballen: jongens, meisjes, de jongeren, de ouderen, de armen, de rijken, stadsbewoners, junglebewoners, en zelfs gehandicapten. Overtuigend.

Totaalkunstwerkjes

The Streets

Van voetbal naar dansmuziek. In de serie Cinema Electronica zijn alleen maar muziekvideo’s van elektronische muziek te zien. Geweldig, ik ben gek op videoclips! Het zijn ultieme totaalkunstwerkjes: goede muziek in combinatie met mooie beelden. De meeste van deze filmpjes zijn gemaakt met behulp van computers, evenals de muziek waar de filmpjes bij horen. Een van de weinige filmpjes waar geen computeranimatie aan te pas komt is het indrukwekkende stukje drama van The Streets. De hoofdpersoon is op een wild feestje wanhopig op zoek naar zijn vriendinnetje, maar verliest zich hopeloos in drank en drugs. Nog beangstigender is een videoclip waarin de hallucinerende hoofdpersoon achterna wordt gezeten door de robots uit de autofabriek waar hij werkt.

Dizzee Rascal en marionet

Maar andere videoclips maken juist blij. Zoals de vrolijke Japanse animatieclip waarin twee fantasiefiguurtjes uit vissen gaan op zee en daar allemaal avonturen beleven. Ze trotseren tsunami’s en eindigen in de bek van een veelkleurige reuzenvis, waar ze een feestje bouwen met de zeenimfen. Of een miniatuur Dizzee Rascal die een feestje bouwt met marionetten uit de jaren ’50. Ontroerend is de videoclip van een jongen die wordt geterroriseerd door zijn fantasievriendje: een speelgoedrobotje dat vrolijk om hem heen vliegt. Er lijkt geen eind te komen aan de stroom fantastische videoclips, een groot deel van het publiek wordt het wat te veel van het goede en verlaat zuchtend de zaal bij de aankondiging van het zoveelste fragment.
Bezoekers boven de dertig trekken de veelheid aan indrukken een stuk minder goed dan de jongere mensen. Maar gelukkig trok het festival over het algemeen een jong publiek. De stijfheid van de lange zit kan op de afterparty uit de benen worden gedanst tegen de hoge prijs van 15 euro. Maar de meeste filmliefhebbers doen het ervoor.