Het enige recht van de Australische vrouw

Felle kleuren, vrolijke liedjes, karikaturale karakters. Dat moet een Australische film zijn. Denk aan klassiekers als Muriel’s Wedding en Strictly Ballroom. Ook de musicalfilm Goddess doet bepaald geen poging tot realisme. Hoofdpersoon Elspeth mag haar leven dan slijten aan het aanrecht, dit is bepaald geen kitchen sink-drama. Toch wil regisseur Mark Lamprell onder het glanzend, lichtvoetige oppervlak ook een serieuze boodschap brengen.

Moederlijke frustraties

Elspeth staat er in Goddess alleen voor. Ze probeert een onhandelbare tweeling op te voeden, en haar man James (rolletje voor ex-Boyzone-kopstuk Ronan Keating) is te druk met het redden van walvissen rond de Zuidpool. Om toch contact met hem te kunnen onderhouden geeft hij haar een webcam. De verbinding hapert. Elspeth gebruikt de camera om haar frustraties van zich af te zingen.

Dat is ook meteen het aardigste aan Goddess: de feestelijk vormgegeven musicalnummers in de keuken waar Elspeth al haar moederlijke frustraties van zich af zingt. Zoals wel vaker bij musicals heeft het verhaal niet veel om het lijf. Elspeth wordt een ster op YouTube. Een computerfirma vraagt haar als reclameboegbeeld voor een campagne. Elspeth moet kiezen tussen een carrière en man en gezin.

Blote billen
En daar loopt Goddess vast. Halverwege stokt de dramatische ontwikkeling, de grappen slaan ook nog eens dood. De afronding is ronduit teleurstellend. Waar de liedjes steeds een feministische ondertoon hebben, daar rest voor Elspeth uiteindelijk slechts het aanrecht. Waarschijnlijk kennen ze in Australië ook die uitgekauwde grap over het enige recht van de vrouw. En moeten ze er nog steeds om lachen.

Misschien hadden we gewaarschuwd moeten zijn. ‘Down Under’ werd Goddess uitgebracht met de aanbeveling ‘de film waarin Ronan Keating zijn blote billen laat zien’. Tot zover het feminisme in Australië.