De veelzijdigheid van film

DEEL 1 | DEEL 2

Onpeilbare zussenliefde

Caroline and Jackie
Adam Christian Clark • VS, 2012
3.0

Caroline bezoekt haar zus Jackie om, samen met haar partner en vrienden, haar verjaardag te vieren. Wat begint als een leuke avond, krijgt al snel een andere wending wanneer Caroline het verleden van Jackie naar boven haalt. De bijeenkomst is bedoeld om Jackie te overtuigen zich te laten behandelen voor haar eetstoornis. Naarmate de film vordert, doemt de vraag op of Jackie eigenlijk wel ziek is en of Caroline niet degene is die hulp nodig heeft.

In Caroline and Jackie staat de band tussen de twee zussen centraal. Dat deze gevoelig ligt, blijkt al snel uit de steelse blikken die de zussen elkaar geven. Jackie, zichtbaar aangedaan door de confrontatie van haar zus en vrienden, ontvlucht het gezelschap. En dan volgt een soort kat-en-muisspel, waarin zussenliefde- en haat elkaar afwisselen. Manipulatie, oprechtheid en verwarring worden losgelaten op de kijker. Caroline and Jackie is op zijn sterkst in de interactie tussen de zussen, die steeds uitgaat van een ongrijpbare spanning. Toch is de film als geheel niet helemaal geslaagd. Zo laten Jackies vrienden zich wel heel gemakkelijk overtuigen door Caroline en ontbreekt het de verhaallijn aan coherentie. Maar het sterke einde, waarin de symbiotische relatie tussen de zussen op pijnlijke wijze duidelijk wordt, maakt veel goed. Caroline and Jackie is geen meesterwerk, maar maakt wel nieuwsgierig naar meer.

Lola vs Supporting Characters

Lola Versus
Daryl Wein • VS, 2012
2.0
Supporting Characters
Daniel Schechter • VS, 2012
3.0

Jonge hippe New Yorkers die strubbelen met hun leven ontbreken ook niet op het LFF. In Lola Versus zit het de jonge Lola (Greta Gerwich) niet mee. Net voor haar trouwdag wordt ze gedumpt. Ze probeert haar leven een nieuwe draai te geven, maar omdat haar ex deel uitmaakt van dezelfde vriendengroep is dat niet gemakkelijk. In Supporting Characters werken twee bevriende filmeditors samen aan een film, maar dit wordt bemoeilijkt doordat ze beiden met hun eigen problemen bezig zijn.

Woody Allen blijkt nog steeds van grote invloed op de regisseurs van nu, gezien de thematiek van jonge creatievelingen in New York en hun relatieproblemen. Neem bijvoorbeeld series als Girls (weliswaar vanuit een vrouwelijk perspectief) en Bored to Death of recente films als Happythankyoumoreplease. Het Allen-erfgoed wordt voorzien van een update naar het nu: de era van de hipsters, waar biologisch eten en het luisteren naar hippe alternatieve bandjes de dienst uitmaken. Dat een film het alleen daarmee niet redt, bewijst Lola Versus. De personages zijn namelijk zo leeg en verwend, dat het de kijker niets kan schelen hoe Lola’s liefdesperikelen aflopen. Hoewel in een hip jasje gestoken (ex is kunstenaar, Lola schrijver, indieband Lower Dens op de achtergrond) verveelt de film in zijn gezapige humor en is nergens prikkelend of kritisch.

Supporting Characters is dan ook de betere van de twee. De film doet qua toon erg denken aan Lena Dunham’s Girls en Tiny Furniture en Dunham is zelfs kort in een bijrol te zien. Hoewel de personages niet bijster sympathiek zijn en hun eigen welzijn voorop stellen boven dat van de ander, ben je wel benieuwd hoe het hen verder zal vergaan. Bijtend cynisme en onzekerheid gaan goed samen en zijn in deze film een stuk overtuigender dan in het hysterische Lola Versus. Niet bijster verrassend, maar wel vermakelijk.

Texaanse Terreur

Killer Joe
William Friedkin • VS, 2012
3.5

Films waarin een deal op een grote mislukking uitloopt. Neem Fargo, waarin een autohandelaar zijn vrouw voor losgeld laat ontvoeren. Het loopt uit op een bloedbad. Of films als A Simple Plan en Shallow Grave, waarin afgerekend wordt met de hebzucht van mensen na het vinden van een grote som geld. Ook in Killer Joe, Friedkins (The Exorcist, The French Connection) tweede filmbewerking van toneelschrijver Tracy Letts, gaat het om een deal die vreselijk uit de hand loopt.

Chris (Emile Hirsch) bedenkt een plan om zijn moeder om zeep te helpen en zo het verzekeringsgeld op te strijken. Hij schakelt Killer Joe in, huurmoordenaar en politiedetective. Wanneer Chris Joe vooraf moet betalen, beginnen de problemen. Chris heeft namelijk geen rooie cent en heeft al diverse schulden lopen. Er lijkt geen oplossing, tot Joe zijn oog laat vallen op Chris’ jongere zusje Dottie. En Joe gaat alleen akkoord wanneer Dottie onder zijn commissie valt…

Killer Joe is een wat absurde, droge komedie-noir. Dat het alleen maar mis kan gaan ligt er dik bovenop, maar stoort gelukkig niet. Hoewel de meeste personages typetjes zijn (de onbenullige dronken vader, de hebzuchtige zoon) zijn het Killer Joe, een rol van Matthew McConaughey, en de wereldvreemde Dottie (Juno Temple) die de show stelen. Het broeierige, armoedige zuiden vormt de perfecte setting voor het tot mislukken gedoemde plan. McConaughey is vooral bekend van rollen in romantische komedies, maar deze Texaanse killerrol past hem bijzonder goed. Beheerst volgt de camera zijn entree, waarbij veel oog is voor detail- onberispelijk gekleed met zijn cowboyboots, zwarte broek en overhemd- en achter de welgemanierdheid een duistere wreedheid schuilt. McConaughey weet als Killer Joe een spanningsveld neer te zetten, met als hoogtepunt een gewelddadige scene die weleens als onvergetelijk de filmgeschiedenis in zal gaan. De kijker zal voortaan anders tegen kipkluifjes aankijken.