Bebloede knokkels en gekrulde haren

Alleen haar handen verraden haar. Op de knokkels zitten wondjes van haar thaibokstraining. Noomi Rapace heeft meer gemeen met Lisbeth Salander dan je op het eerste gezicht zou zeggen.

‘Als ik een personage speel, probeer ik altijd om mezelf in haar te vinden. Ik moet een connectie vinden, ik moet mijn eigen ervaringen voor de rol gebruiken, zodat er een soort mix tussen mij en het personage ontstaat. Ik hou er niet van om te doen alsof. Via mezelf wek ik haar tot leven, zo moet je het ongeveer zien’

Blootgeven

Ze was fel gekant tegen een scène in de eerste film, waarin Lisbeth wat meer van zichzelf blootgeeft, iets wat Lisbeth volgens Noomi nooit zou doen.

‘Lisbeth kàn absoluut niet over zichzelf praten. Niet over haar verleden, niet over waar ze doorheen is gegaan en niet over wat haar vader haar moeder heeft aangedaan. Dat is gewoon niet mogelijk. Ik denk niet dat ze woorden heeft om het te beschrijven. Voor mij was het heel belangrijk om voor haar te vechten, zodat ze zo gecompliceerd en extreem kon zijn als ze in de boeken is.

‘In het eerste script dat ik las, hadden de schrijvers haar wat grappiger gemaakt, en wat normaler. Ze praatte een beetje te veel, en ze was charmant, en ik dacht: Ah! Wat hebben ze gedaan? Ik begreep niet waarom ze haar wilden veranderen. Mensen hielden juist van haar zoals ze was.’

Spiegel

Tijdens het filmen kostte het haar moeite om zich thuis normaal te gedragen, zo sterk verplaatste ze zich in haar personage. Ook nu de drie films zijn afgerond, heeft Lisbeth nog invloed op haar leven.

‘Voordat ik de rol speelde, had ik een beeld van mezelf dat ik best wel dapper ben, en best wel cool (lacht). Door Lisbeth ontdekte ik dat ik bang ben voor conflicten en ik wil dat mensen me aardig vinden. Ze hield me als het ware een spiegel voor.

Mensen verwachten dat je je op een bepaalde manier gedraagt. Als je een kamer binnenkomt, verwachten ze dat je ze groet en ze aankijkt. Lisbeth doet dat allemaal niet. Zij leeft volgens haar eigen regels. Ze weigert dingen te doen die zij niet nodig vindt. Dat was heel interessant. Wie bepaalt eigenlijk wat we wel en niet moeten doen?’

Professioneel

Al vanaf kwart voor negen ’s ochtends staat Rapace de pers te woord, en inmiddels is het half vijf. Toch verraadt haar houding nauwelijks vermoeidheid of verveling. Ze is één en al vriendelijkheid en professionaliteit, het tegenovergestelde van wat ze over de Millennium-heldin vertelt. Toch zegt ze dat ze dankzij Lisbeth minder meegaand is geworden.

‘Ik moet wel. Sinds ik bekend ben, wil iedereen van alles van me. Meestal zeg ik nee, en dat is heel moeilijk. Het is alsof iemand je vraagt om met hem te dansen en je wijst hem af. Mensen raken beledigd. Ik zeg tegen mezelf dat het niet uitmaakt als ze boos worden, omdat ik moet doen wat ik belangrijk vind. Ik moet de lange termijn in de gaten houden, niet de korte.

‘Lisbeth is heel geduldig. Ik denk dat ze toen ze een jaar of dertien was de beslissing heeft gemaakt om op een dag haar vader te doden. Het wachten op het juiste moment heeft haar geholpen om te overleven. Ze is in staat om de rode draad vast te houden. Door haar heb ik geleerd om aan de lange termijn te denken.’

Over haar eigen lange termijndoel kan ze kort zijn: blijven acteren. Voor een rol in het regiedebuut van Bergman- en Star Wars-actrice Pernilla August moet ze haar gespierdheid kwijtraken. Geen bokslessen meer voor Rapace de komende tijd, maar dat heeft ze er wel voor over. Voor een boeiend personage is ze bereid om ver te gaan, dat heeft ze al wel bewezen.

Millennium 2: De vrouw die met vuur speelde gaat vandaag in première en wordt hier besproken; Millennium 3: Gerechtigheid gaat op 25 maart in première.