Bizarre types

Arrested Development

Aan disfunctionele en excentrieke families in komedies geen gebrek. Maar de familie Bluth in de komedie Arrested Development slaat alles. Vader zit in de bak (en het leventje bevalt hem daar wel), moeder is een manipulatief kreng, zoon Gob probeert wanhopig door te breken als goochelaar, diens broer Buster leidt aan allerlei fobieën en een ernstig moedercomplex, en dochter Lindsay is getrouwd met een enorme nicht. De enige normalen is de familie lijken weduwenaar Michael, die wanhopig probeert familie en familiebedrijf bij elkaar te houden, en zijn zoon George-Michael. Hoewel: Michael valt op de vriendin van Gob, en zoonlief heeft een oogje op zijn nichtje.

Al die bizarre types worden vertolkt door een uitstekende cast met onder andere Jason Bateman (Juno), Portia de Rossi (Ally McBeal), Michael Cera (Superbad) en hilarische bijrollen van onder andere Liza Minelli en Carl Weathers. De serie is op een semidocumentaire stijl in beeld gebracht en maakt regelmatig gebruik van ultrakorte flashbacks, een stijlfiguur dat in Family Guy al tot grote hoogte wordt gebracht. Wie de serie ziet zal niet snel de hand van Ron Howard (The Da Vinci Code, Frost/Nixon) vermoeden. Toch is hij als een van de bedenkers, als producer en als (onvermeld) ‘explicateur’ een van de drijvende krachten achter deze prettig gestoorde show. (Marcel Westhoff)

Het eerste seizoen van Arrested Development is bij 20th Century Fox op dvd verschenen.

Een sterk stukje identificatie

Dexter

Dexter Morgan (een zeer sterke Michael C. Hall, bekend van Six Feet Under) is de meest getalenteerde misdaadanalyticus bij de moordafdeling van de politie in Miami. Hij bestudeert het op de plaats delict achtergebleven bloed en zijn analyses van de spetterpatronen hebben al veel moordenaars de das omgedaan. Hij is goed met zijn zus Debra (Jennifer Carpenter), die graag rechercheur wil worden, is vrienden met zijn collega’s en zijn lieve vriendin Rita (Julie Benz) geeft hem een thuisfront. Een vriendelijke jongen die in alles normaal is. Zo lijkt het. Dexter is echter een gedreven seriemoordenaar die vreselijk zijn best doet om normaal over te komen en tegelijkertijd te jagen op misdadigers die aan de klauwen van de wet dreigen te ontsnappen. Hij gebruikt zijn werkervaring om zijn daden te plegen en sporen te wissen en helpt zo de ene na de andere crimineel om zeep, zonder dat iemand hem ooit verdenkt. Dexter kan doen wat hij doet omdat hij geen gevoelens en geen geweten heeft. Zijn lach is vaak een gemaakte, en in zijn relaties probeert hij zoveel mogelijk zijn affectie te faken. Met succes. Maar het is een constante strijd om de balans tussen zijn ‘externe’ Dexter en zijn innerlijke zelf te handhaven. Als er een seriemoordenaar opduikt die nog beter lijkt dan hemzelf raakt Dexter gefascineerd en jaloers tegelijk.

Politieseries zijn er in overvloed, maar een versie waarin de bad guy de held is, was er nog niet. Dit omdraaien van de rollen en de gevolgen die dat heeft voor de identificatie van de kijker is een briljante zet. Psychopaten zijn niet de meest voor de hand liggende rolmodellen. Hun gebrek aan emoties en de ongrijpbaarheid van hun motivaties werpen een flinke barrière op. Ook zijn de meeste kijkers zelf waarschijnlijk nooit tot een moord gekomen. Toch wordt er een band gecreëerd tussen kijker en Dexter als hij al struikelend leert over menselijke interactie. Soms weet hij exact hoe te reageren, soms is hij als een kind dat niet weet dat teleurstelling tot verdriet en dus huilen kan lijden. Al deze kleine situaties, waarin Dexter zoekt naar handvatten die voor ‘normale’ mensen zo voor de hand liggend zijn, vormen het hart van de serie. Iedereen belandt immers wel eens in een vorm van menselijk contact waarin dat handvat er toch niet blijkt te zijn. Als kijker ben je de hele serie bezig om Dexter aan te moedigen, om vrienden te maken, zijn relatie goed te houden en zelfs om af en toe iemand over de kling te jagen die het echt verdient. De op papier onmogelijke opdracht om je met die psychopathische seriemoordenaar te identificeren slaagt met glans. (Erik Kersten)

De eerste twee seizoenen van Dexter zijn door Paramount op dvd uitgegeven.

Egoïstisch en manipulatief

It’s Always Sunny in Philadelphia

Racisme, abortus, minderjarigen aan de alcohol, pedofilie, kanker, een afkeer van bejaarden. Zo maar wat onderwerpen die op bijna achteloze wijze in It’s Always Sunny in Philadelphia aan bod komen. Op het eerste gezicht een gemakzuchtige manier om tegen wat heilige huisjes aan te schoppen of op een goedkope manier te choqueren, maar het is in tegendeel niet anders dan schuddebuikend hilarisch. Tweeling broer en zus Dennis en Dee en hun twee vrienden Charlie en Paddy runnen een niet bijster succesvolle Ierse pub in een groezelige steeg in Philadelphia, en hier komt vanaf seizoen twee ook nog eens Danny DeVito bij als de vader van Dennis en Dee.

Zonder uitzondering zijn de personages egoïstisch en manipulatief, waarbij het erg grappig is om te zien hoe zij zichzelf en elkaar de vernieling in proberen te helpen. Elk (in hun ogen briljant) plan dat met enthousiasme wordt omhelsd komt consequent als een boemerang keihard terug in hun gezicht. De serie grossiert in ongemakkelijke situaties en is lekker politiek incorrect, waarbij de cast zeldzaam goed op elkaar ingespeeld blijkt te zijn. Vreemd is dat niet. It’s Always Sunny In Philadelphia wordt gemaakt door de hoofdrolspelers, de vrienden Rob McElhenney, Glenn Howerton en Charlie Day. Zij maakten voor een habbekrats een pilot en kregen – terecht – de kans een serie te maken, die dit jaar alweer aan het vijfde seizoen gaat beginnen. (Marcel Westhoff)

De eerste twee seizoenen van It’s Always Sunny in Philadelphia zijn door 20th Century Fox op dvd uitgegeven.

Zorgvuldig realistisch

In Treatment

In Treatment is een verfrissend soapcliché-arm drama over psycholoog Paul Weston (Gabriel Byrne) en zijn terugkerende patiënten, van wie de problemen in de loop van de serie uitgediept worden. De serie is om verschillende redenen opmerkelijk. Ten eerste de structuur: vrijwel elke aflevering beslaat een gesprek tussen Paul en een patiënt, in zijn thuispraktijk, bijna uitsluitend bestaande uit reactieshots van de sprekers, zonder flashbacks en met spaarzaam gebruik van muziek. Dat elke aflevering toch een half uur lang niet minder dan fascinerend blijft, is te danken aan uitmuntend acteerwerk, vooral van Byrne in de hoofdrol, maar ook van de acteurs die de patiëntenrollen vertolken, die bewijzen dat het beste Amerikaanse acteerwerk tegenwoordig op tv, niet in cinema voorkomt.

Ten tweede is Weston een complex personage: hij is een briljante psycholoog, maar ook een die soms zijn gevoelens en lusten de overhand laat nemen, een empathische hulpverlener maar ook een egocentrische hufter. Kortom: hij is een soort mens. Zijn tekortkomingen worden vooral duidelijk in sessies met een andere psycholoog – een slimme zet van de makers – waarin hij een onwillige, arrogante patiënt is. Ten derde is de serie voor een derivaat opmerkelijk authentiek: In Treatment is namelijk vrijwel geheel een kopie van de Israëlische serie BeTipul, die helaas niet vertaald beschikbaar is en zich niet voor vergelijking leent. En ten slotte biedt de serie overtuigend inzicht in het proces van psychologie. Geen enkele aflevering is een direct realistische weergave van een therapiesessie, maar er wordt opvallend zorgvuldig omgegaan met de karakters van de personages en duiding van hun problemen. (Paul Caspers)

De eerste serie van In Treatment is bij distributeur Warner op dvd verschenen.

Teletijdmachine

Mad Men

New York, 1960. Een reclamebureau aan Madison Avenue, een wereld die wordt bepaald door sigaretten en ijsblokjes. Een tijdperk waarin succesvolle zakenlui een eigen drankkast op kantoor hebben, moeders zich niet druk maken om autogordels voor hun kinderen en getrouwde mannen het flirten met secretaresses en serveersters zien als hun grondrecht. Don Draper (Jon Hamm), de gladde, succesvolle en uiterst zelfverzekerde creatief directeur, is de koning van dit rijk. Maar er wordt geknaagd aan zijn troon, ten eerste door hemzelf. Zijn op het eerste oog gelukkige huwelijk wordt bedreigd door zijn eigen ontrouw en door een dreigende zenuwinzinking van zijn vrouw Betty (January Jones). Maar ook zijn collega’s azen op de positie die hen faam, geld en aanzien moet geven. De crises op het bureau en bij de Drapers thuis vormen een spiegel van de maatschappelijke spagaat in die periode. De traditionele waarden uit de jaren vijftig zijn nog volop aanwezig, maar de storm die een aantal jaren over de wereld zal neerdalen kondigt zich aan de horizon al aan. De mannen proberen hun macht te behouden, terwijl de vrouwen (zowel de echtgenotes als de minnaressen) tegen beter weten in proberen iets aan hun underdog-positie te veranderen.

Het is pijnlijk om te zien hoe Betty Draper lijdt in haar mooie huis in de suburbs. Ze lijkt de beheersing zelve, maar ze is eenzaam, verveeld, boos, ontevreden en seksueel genegeerd. Don heeft alle macht in handen en zijn avontuurtjes voelen aan als wrede aanvallen op een weerloos schepsel dat hem meer nodig heeft dan hij haar. Tegelijkertijd is het Don zelf die de potentie ziet van zijn nieuwe secretaresse Peggy. Hij moedigt haar aan meer verantwoordelijkheid te nemen, geheel tegen de cultuur van de periode (waarin een vrouw als Peggy haar dienende rol nooit te boven mag stijgen) in. Dit contrast tussen Drapers machogedrag en zijn steun voor Peggy vormt het hart van de serie. De buitenaardsheid van de periode had voor een modern publiek eenvoudig uitgemolken kunnen worden met een serie foute grappen, of met een politiek correcte veroordeling van de tijd. In plaats daarvan zijn de makers volledig gegaan voor plot en karakterontwikkeling. De achterlijkheid van seksisme, racisme, antisemitisme en homofobie mag voor de moderne kijker dan overduidelijk zijn, voor de personages is dat niet zo. Daarom is het eenvoudig je met ze te identificeren, zelfs als hun gedrag of hun uitspraken je soms doen huiveren. Waar menig serie die in een andere tijd speelt, vooral afstand schept tot de periode en tot de personages, weet Mad Men de kijker te transporteren naar een wereld waarvan je wenst erin geleefd te hebben, zelfs met de genoemde tekortkomingen. Voeg daaraan toe een constante voorraad aan plot twists die steeds bekwaam in lucht gehouden worden, en de conclusie is duidelijk. (Erik Kersten)

Het eerste seizoen van Mad Men wordt door A-Film op dvd uitgegeven.

Vampierensoap

True Blood

Arme vampiers. Sinds ze door Hollywood herontdekt zijn, worden de nekbijters om de haverklap van stal gehaald, en is hun verschijning tot een cliché geworden. Alan Ball, het brein achter Six Feet Under en als scenarist onder meer verantwoordelijk voor American Beauty en Towelhead, gaat nog een stapje verder. In zijn bewerking van Charlaine Harris’ romanserie rond Sookie Stackhouse, waarin vampieren in de samenleving zijn geïntegreerd maar nepbloed drinken om maar niet al teveel op te vallen, komt het gevaar vooral van de ‘normale’ mensen. Sookie (Anna Paquin) is een bijdehante serveerster met telepathische gaven in Bon Temps, een gat ergens in Louisiana waar iedereen elkaar kent. Door haar gave dringen de gedachten van de lokale bevolking zich regelmatig aan haar op, en die zijn vooral banaal en beledigend. Ze raakt gefascineerd door Bill Compton (Stephen Moyer), een zwijgzaam type wiens gedachten niet tot haar door dringen. Als blijkt dat hij een vampier is, wordt haar interesse alleen maar groter. Maar als er een serie moorden plaatsvindt en Bill al snel de hoofdverdachte is, wordt haar positie steeds moeilijker.

De contactmomenten tussen de xenofobe bier- en bloeddrinkers leveren regelmatig interessante spanningsmomenten op. Ball maakt geen geheim van de metaforische waarde van de vampiers, een groepering die model staat voor vele andere groepen die vreemd of anders zijn. Onder de vampieren zelf is er veel variatie in de mate waarin ze hun integratie (of onderwerping) accepteren en beleven. Andersom speelt dat ook bij de mensen: hun reacties variëren van vijandig en sceptisch tot neutraal en zelfs adorerend. Het probleem is dat Ball zijn serie volgestopt heeft met stereotiepen. De personages komen nooit los van hun label, zij het uitdagend gay, altijd dronken op de bank, lief en begripvol, of altijd dom maar o zo geil. En stille Bill zou zo een vriendje kunnen zijn van die twee andere existentialistische vampiers van Anne Rice: Lestat en Louis. Ball probeert dit te verbloemen door veel seks en geweld in de serie te stoppen, zonder dat dit overigens leidt tot veel opwinding. De serie begint pas te leven ergens halverwege het seizoen, als het publiek zoveel weet van de personages dat er een band ontstaat. In die zin is True Blood vooral te zien als een soap, waarin de avonturen van Sookie (een personage dat door de sterke vertolking van Anna Paquin wel meerdere facetten heeft) centraal staan en het hele vampiergedoe er nauwelijks meer toe doet. Door regelmatig de meest bizarre konijnen uit zijn hoed te toveren weet Ball de vaart erin te houden, al overtreft hij nooit de prachtige begintitels: I wanna do bad things with you. (Erik Kersten)

Scatologische tirades

The Thick of it

De Britse serie The Thick of it volgt de tierende spindoctor Malcolm Tucker (Peter Capaldi), die met scheldbarrages ministers in het gareel houdt en 24 uur per dag bezig is om de spin te manipuleren. Naast Tucker volgt de serie de minister Hugh Abbot (Chris Langham) van een fictief departement en zijn adviseurs, die te maken krijgen met Tuckers toorn zodra er een slechte krantenkop verschijnt. De adviseurs zijn een stelletje klungels die zich keer op keer weer in benarde situaties werken en daardoor Tucker op hun dak krijgen. De serie toont de chaos die heerst in een regering die zich puur laat leiden door de media en daardoor agressieve spindoctors nodig heeft om beleid glad te strijken. Niemand komt er goed vanaf, maar dat is de reden van de pret die de serie biedt. De minister is een tragikomisch figuur die klaagt dat hij geen slaap krijgt en alleen gelukkig is als hij eindelijk alleen zit te schijten op het toilet (‘at least I’ve made something‘). Hij wordt door Chris Langham briljant gespeeld  als een permanente onbenul die de speelbal is van veranderend beleid en keer op keer zich uit precaire situaties moet lullen (‘I categorically did not knowingly not tell the truth even though unknowingly I might not have done.’) Gaandeweg verliest hij daarbij zijn waardigheid en worden zijn adviseurs opgeofferd in pogingen om te komen tot damage control.

Naast Langham is Peter Capaldi briljant als Tucker, die als een machiavellistische wraakengel op iedereen neerdaalt met een barrage van schijt en een orkaan van pis. Hij heeft een speciale  bollock-face als hij iemand in het vizier heeft waar hij zijn minachting over kan spuien. Creatief schelden is de grootste troef van de serie en naast de vaste scriptschrijvers heeft regisseur Armando Inannuci ook een speciale ‘swearing consultant‘ in gehuurd. Dit heeft briljante scatologische tirades opgeleverd met een keiharde politieke bite. Merkwaardig genoeg is het personage van Tucker ook nog eens gebaseerd op voormalige Labour-spindoctor Alastair Campbell. De serie is daarmee een eigentijdse satire over het politieke landschap. The thick of it werd in Engeland gezien als een combinatie van The Office en de serie Yes, Minister en de kracht van de serie is vooral de manier waarop de cultuurverschuivinig binnen de Britse politiek wordt getoond. Waar Yes, Minister nog iets nostalgisch heeft, is The Thick of it de kettingzaag van de nieuwe no-nonsensepolitiek waar spaanders blijven vallen. Diepgang en ideologie zijn vervangen door korte soundbites, absurde PR-regels, de wijsheid van het volk verwaterd tot focusgroepen en een constante obsessie met wat er in de media wordt verteld. The Thick of it is een heerlijk cynisch portret van de Britse wandelgangen van de macht en behoort door zijn tempo en messcherpe dialogen tot het zwartgallige pantheon van de Britse satire. (George Vermij)

Het eerste seizoen van The Thick of it is in Engeland op dvd uitgegeven.

Lees hier onze vorige selectie tv-series.