![](https://8weekly.nl/wp-content/uploads/2013/10510-deel-6-f.jpg)
IFFR 2013
.
In dit zesde deel besteden we aandacht aan een wonderlijke en dikke Iraanse man, een familiedrama in het bos, criminele broers in Kopenhagen, visuele pracht door een Zuid-Koreaan in de VS, de absurdistische kant van het moederschap en leeghoofdigheid in New York.
DEEL 1 | DEEL 2 | DEEL 3 | DEEL 4 | DEEL 5 | DEEL 6 | DEEL 7 | DEEL 8: het laatste oordeel
Inhoud: Fat Shaker | Las Lágrimas | Nordvest | Stoker | Towheads | The Boring Life of Jacqueline
Die film met de bloedzuiger
Fat Shaker
Mohammed Shirvani • Iran, 2013
~
Fat Shaker kreeg op het IFFR van de jury een Tiger-Award. Wellicht zag de jury een absurdistisch kunstwerk waarin de onderliggende machtsverhoudingen in Iran aan de kaak worden gesteld, maar voor de gemiddelde kijker is Fat Shaker een beproeving. De film geeft in het begin nog de hoop dat er èrgens naartoe wordt gewerkt, maar verzandt in een steeds absurder wordend geheel. Het effect is verveling en de neiging om op te stappen. Zoals vele kijkers ook deden. (Suzan Groothuis)
Verlangen naar thuis
Las Lágrimas
Pablo Delgado Sánchez • Mexico, 2012
~
Met bedachtzame shots, geschoten op 16mm, brengt de regisseur de relatie tussen de broers in beeld, terwijl ze overgeleverd zijn aan de schoonheid en grootsheid van de bossen. Regisseur Delgado Sánchez werd geïnspireerd door Last Days, een andere film waarin een getroebleerde hoofdpersoon bevrijding zoekt in de bossen. Las Lágrimas, de afstudeerfilm van Sánchez, won op het filmfestival van Locarno een prijs om de postproductie af te ronden, wat resulteerde in dit kleine maar overtuigende familiedrama met sterke rollen (vooral Gabriel maakt indruk). In een prachtig laatste shot weet de regisseur op subtiele wijze te vangen hoe de familie weer wat dichter tot elkaar komt. Net als in Sendaks Where the Wild Things Are is er immers geen plek als thuis, hoe betoverend de bossen ook zijn. (Suzan Groothuis)
Brothers in arms
Nordvest
Michael Noer • Denemarken 2012
~
Door het uit de hand gefilmde camerawerk, de vaak geïmproviseerde dialogen en twee echte broers (voor wie dit hun acteerdebuut is) in de hoofdrollen te kiezen, voelt Nordvest heel realistisch en weet Noer een sterk gevoel van urgentie te bewerkstelligen. Hij laat de grijstinten zien van dit leven aan de rand en de onmogelijkheid een crimineel pad te controleren en de negatieve kanten buiten te houden. Pascal probeert zijn stoere uitstraling overeind te houden, maar als de nood aan de man is blijkt zijn jongere broer de stalen zenuwen te hebben. Het siert hem dat hij het niet kan maar de gevolgen zijn er naar. Wel jammer van de mannendominantie. De vrouwen in Nordvest zijn er om te misbruiken of ze kijken alleen maar toe. De moeder van de twee kijkt vooral weg, al weet ze dat er van alles niet in de haak is. Als alleenstaande vrouw gebruikt Noer haar ook als een stereotiep voorbeeld van de manier waarop criminele carrières starten. Het had hem gesierd als de twee jongemannen wel een vader hadden gehad en alsnog de verkeerde kant op gaan. (Erik Kersten)
Ode aan Alfred Hitchcock
Stoker
Chan-wook Park • Zuid-Korea, 2012
~
Het gevolg is wel dat Stoker als een typisch voorbeeld van style over substance gezien mag worden. Mia Wasikowska en Matthew Goode zorgen weliswaar voor een sterk acteertegenwicht, maar Park imponeert vooral met visuele pracht. Erg is dat niet, de film kan zo als verplicht kijkvoer voor studenten filmwetenschap en beginnende filmmakers gebruikt worden, maar hij blijft ook niet lang hangen na het verlaten van de zaal. (Erik Kersten)
Het lot van een moeder
Towheads
Shannon Plumb • VS, 2013
~
Dan besluit ze maar wat kleur aan haar leven te geven door het alledaagse te mengen met absurditeiten, om zo toch haar grote droom van acteren te kunnen uitleven. Zo gaat Penelope als Charlie Chaplin de straat op, of doet auditie als een zwarte kerstman. De acties van Penelope gaan gepaard met een soort onhandigheid, die ook echt aan Chaplin doet denken. Het werkt met regelmaat op de lachspieren. Plumbs grootste verdienste is dat ze er geen moeite mee heeft zichzelf, en vooral haar moederrol, belachelijk te maken. Daarmee balanceert Towheads regelmatig op het randje van de slapstick. Hoewel de film naar het einde toe iets langdradig wordt en in herhaling valt, geeft Plumb een originele en verfrissende kijk op het moederschap. Met haar drammerige kinderen en ontplofte huishouden vormt ze zo een tegenhanger voor de hippe, cleane huishoudens van de moderne hipster. (Suzan Groothuis)
Twitter! Facebook! Conciërge!
The Boring Life of Jacqueline
Sebástian Silva • VS 2012
~
Net als in HBO-hitserie Girls draait het hier om een verwend jong meisje in New York dat gewend is dat pa en ma het allemaal wel even regelen voor haar. In beide series wordt daar keihard mee afgerekend. Maar waar de hoofdpersoon uit Girls hersens heeft en het wel lijkt te redden zonder ouderlijke steun, is Jacqueline aangewezen op haar leeghoofdige zelf. Ze staat er ook ècht alleen voor: in de film wordt vooral zichtbaar hoe eenzaam ze eigenlijk is. Ze lijkt geen echte vriendschappen of hechte banden met andere mensen te hebben. Zo diep lijkt Silva ook niet te willen gaan: Jacqueline wordt vooral neergezet als pathetisch uitvloeisel van de hedendaagse social media-cultuur. Alsof hij de kijker wil waarschuwen: pas op, word vooral geen Jacqueline. (Suzan Groothuis)