AFFF 2008

In dit derde deel: de problemen van een 14.000-jarige, een absurde maar frisse tijdreisfilm, 3D-animatie met robots, een double-bill over de afstand tussen twee geliefden en een hippe junkenfilm.

Introductie | Deel 1 | Deel 2 | Deel 3

Inhoud:
The Man From Earth |
Timecrimes |
Vexille |
Voices from a Distant Star/ 5 Centimetres per Second |
Weirdsville

De lasten van het eeuwige leven
The Man From Earth
Richard Schenkman • VS, 2007

Wat als je het eeuwige leven zou hebben? Het is een thema dat al op vele manieren verkend is. The Man From Earth biedt een geheel eigen en filosofische wijze. John Oldman, een docent aan een universiteit, staat op het punt te vertrekken naar een onbekende bestemming. Zijn collega’s van de faculteit geven een afscheidsfeestje voor hem in zijn huis, en proberen de reden van zijn plotselinge vertrek te achterhalen. Na veel aandringen bekent Oldman dat hij 14.000 jaar oud is, en dat hij om de tien jaar moet verhuizen om te voorkomen dat de mensen om hem heen merken dat hij niet ouder wordt.

De kleine setting van het verhaal, dat zich afspeelt in dialogen die plaatsvinden in de huiskamer van John, en de ‘wat als’-gesprekken die volgen op zijn onthulling houden de film tot op zekere hoogte geloofwaardig. Wat begint als een interessante discussie over de mogelijkheden van het eeuwige leven en bijkomende kwesties zoals herinneringen, geschiedenis en biologie, mondt helaas uit in een verhaal waarin John Oldman beweert zo’n beetje elke grote figuur in de geschiedenis te hebben gekend en zelf ook een grote historische figuur te zijn. Dit doet sterk afbreuk aan het verhaal en is ook onnodig. Toch is The Man From Earth een interessante film, die ondanks de pretentieuze ondertoon van begin tot eind blijft boeien. (Anouk Werensteijn)
Terug naar boven

Absurd en humoristisch
Timecrimes (Los Cronocrímenes)
Nacho Vigalondo • Spanje 2007

Héctor en zijn vrouw zijn net verhuisd naar een groot huis in een afgelegen gebied. Als hij met zijn verrekijker in het bos dat aan hun tuin grenst aan het gluren is, ziet hij plots een vrouw die haar kleren uittrekt. De nieuwsgierige Héctor gaat op onderzoek uit en wordt in het bos aangevallen door een man met een roze verband om zijn gezicht, die hem met een schaar achterna zit. Héctor vlucht een groot huis in en belandt per ongeluk in een tijdmachine, waardoor hij een uur teruggaat in de tijd. Dit is het begin van een reeks verwarrende en bizarre gebeurtenissen.

Timecrimes is simpelweg een feest om naar te kijken. De film is surrealistisch (zonder het gebruik van special effects), duister, humoristisch, wrang, zwartgallig, en vooral heel erg leuk. De ingewikkelde plotlijn schept bewondering en laat uiteindelijk alles op zijn plek vallen. Hoewel de eerst plotwending redelijk voorspelbaar is, staat er op het einde toch nog een aangename verrassing te wachten. De film is vooral plezierig omdat hij een arthouseuitstraling combineert met typisch Spaanse absurditeit. Een verfrissende film die je met een glimlach de zaal uit laat lopen. De jury bleek er ook gevoelig voor en onderscheidde Timecrimes dan ook met de Black Tulip Award. (Anouk Werensteijn)
Terug naar boven

Spectaculaire 3D animatie
Vexille
Fumihiko Sori • Japan, 2007

In deze 3D animatiefilm moet de Amerikaanse VN agente Vexille infiltreren in het van de wereld afgesloten Japan van de toekomst, omdat daar met verboden robottechnologie wordt geëxperimenteerd. Ze dringt met haar team het hermetisch afgesloten land binnen, maar na een totaal mislukte missie wacht haar een nog grotere verrassing.

Zoals enigszins te verwachten is, is dit geen inhoudelijk opzienbarende film. De actiescènes zijn spannend en de animaties zien er spectaculair uit (met name de robots zijn erg de moeite waard), maar veel verder dan dat gaat het niet bij Vexille. Zoals elke actiefilm is ook deze niet gevrijwaard van de nodige clichés, (De schurk roept: “Misschien ben ik wel God!” en de heldin roept in respons “Hij is gek!”) en de originaliteit van het verhaal is ook beperkt. Japan wordt afgespiegeld als een land dat ten onder gaat aan haar eigen technologische vooruitstrevendheid, een gegeven dat al meer dan eens is geëxploreerd. Toch valt er zeker te genieten van het vreemde effect van Japanssprekende Amerikanen, en natuurlijk de mooie plaatjes. Daar gaat het toch om bij een film als deze. (Anouk Werensteijn)
Terug naar boven

Groeiende afstanden
Voices from a Distant Star/ 5 Centimetres per Second
Makoto Shinkai • Japan 2007/2003

Deze anime double-bill heeft als thema de groeiende afstand tussen twee geliefden. In Voices from a Distant Star worden twee tieners gescheiden door de ruimte, een niet al te subtiele metafoor. Mikako gaat mee op een gevechtsmissie tegen de buitenaardse Tarsians en Noboru blijft achter op aarde. Het enige communicatiemiddel dat hen resteert is sms, en de boodschappen doen er steeds langer over om de ander te bereiken, tot wel acht jaar. Voices from a Distant Star is een mooie, sfeervolle animatiefilm waarin in een korte tijd de dramatiek van een situatie als deze naar voren komt.

5 Centimetres per Second is een drieluik over Takaki en zijn beste vriendin Akari, die verhuisd is naar een andere stad in Japan. In het eerste deel besluit Takaki na een periode van correspondentie via brieven om Akari op te gaan zoeken met de trein. Er raast echter een sneeuwstorm, waardoor de reis van Takaki eindeloos lijkt te duren. Dit is meteen ook het sterkste deel van de film, mooi door de simpliciteit. De twee overige delen slepen te lang voort en zijn op momenten gewoon te sentimenteel. Als double bill bieden de films gezamenlijk een mooi dramatisch portret van de onmogelijkheden van de liefde. (Anouk Werensteijn)
Terug naar boven

Hoofd boven water houden
Weirdsville
Allan Moyle • Canada, 2007

In het openingsshot valt een muis in een toiletpot. Hoe die ook probeert het hoofd boven water te houden: we weten allemaal dat het een gevecht tegen de bierkaai is. De muis zien we nog terugkeren in de film, maar staat – o symboliek! – voor het leven van Dexter en Royce. Want het leven in Weirdsville is een gevecht om in leven te blijven. Vooral als je junk bent. En ongelofelijk dom. En je een crimineel veel geld schuldig bent. En je vriendin dood gaat aan een overdosis. En je haar dus (logisch!) gaat begraven in de kelder van het gebouw van een drive-inbioscoop. Maar dan starten de problemen pas echt, en wel in de vorm van satanisten, lilliputters in middeleeuwse kostuums, een onwillige kluis en de al eerder genoemde crimineel en zijn potige vriend.

Weirdsville doet ongelofelijk z’n best om een hippe film te zijn: van de fraaie, clipachtige cinematografie, de trendy soundtrack, de bizarre personages, de coole (en quotebare) dialogen, tot aan de vele grappige verwikkelingen. En de film slaagt daar nog in ook. Het slaat vaak nergens op en onwaarschijnlijkheid is troef (maar dat krijg je met domme protagonisten), maar het zijn bovengenoemde elementen in combinatie met het goede spel en een fijn tempo die ervoor zorgen dat de film het aankijken meer dan waard blijft. En wie denkt dat de film door een hippe Amerikaanse Indie-regisseur is gemaakt komt bedrogen uit. Weirdsville is geregisseerd door Allan Moyle, een bijna pensioengerechtigde Canadees. (Marcel Westhoff)
Terug naar boven