Imagine 2013

DEEL 1 | DEEL 2

Inhoud: The Battery | Fin | Trance | The ABC’s of Death | Hellbenders

Twee mannen in een steeds kleiner wordende wereld
The Battery
Jeremy Gardner • VS, 2012
4.0

The Battery, of: hoe minder soms meer is. Deze postapocalyptische zombiefilm werd naar eigen zeggen met 6000 dollar in zestien dagen met een spiegelreflexcamera opgenomen. Het is op technisch vlak (focus, geluid) een enkele keer iets minder sterk, maar de film is bijzonder effectief en een sterke toevoeging aan het soms wat sleetse genre. Ben en Mickey zwerven zonder echt doel door een bosrijk landschap, want daar zijn minder zombies te vinden dan in en rond de steden. Samen hebben ze een keer drie maanden vastgezeten in een huis omsingeld door zombies en Ben is vastbesloten nooit meer in die situatie te geraken. De twee zijn teammaten van een honkbalteam en of ze willen of niet: ze zijn op elkaar aangewezen.

Scenarist en regisseur Jeremy Gardner neemt tevens de rol van Ben op zich, die niet veel moeite heeft de enkele zombies die ze tegenkomen uit de weg te ruimen. In tegenstelling tot Mickey (Adam Cronheim), die zich het liefst van de wereld afsluit met zijn discman vol melancholieke indiepop (muziek speelt dan ook een opvallende rol op de soundtrack). Het naturelle, ongedwongen spel versterkt de band die je als kijker met de twee krijgt. Ook deze zombiefilm zegt uiteindelijk meer over de levenden dan over de doden. De soms lange shots (met eentje die wel heel erg veel  aandacht van de kijker vergt) versterken de alledaagsheid van een wereld die even leeg als benauwend is. Zonder twijfel een van de hoogtepunten van het festival. De bezoekers van de film kregen bovendien een bonus: de sympathieke Gardner en Cronheim waren bij de voorstellingen aanwezig.

Het einde van de wereld – en een vriendengroep
Fin
Jorge Torregrossa • Spanje, 2012
4.0

Spanjaarden en horror: het blijft vaak sterkte producties opleveren. Zo ook Fin van Jorge Torregrossa, die weliswaar veel televisie-ervaring heeft, maar hiermee zijn speelfilmdebuut aflevert. De scenarioschrijvers hebben meer filmervaring: Sergio G. Sánchez schreef onder andere El orfanato, Jorge Guerricaechevarría Cel 211. In Fin komt een vriendengroep met aanhang bijeen in een afgelegen huis in de bergen. Overtuigend wordt het groepsproces neergezet, waarbij met name de niet aanwezige maar wel verwachte Angel, bijgenaamd ‘De Profeet’, voor spanningen zorgt. En dan gebeurt er iets waardoor de stroom uitvalt, elektrische apparaten niet meer werken, en er mensen één voor één plotseling verdwijnen. De groep besluit dan met z’n allen naar het dichtstbijzijnde dorp te trekken. Fin is een vakkundig gemaakte magisch-realistische film en een interessante toevoeging aan het postapocalyptische genre. Zonder krachtpatserige visuele effecten of bloederige scènes, maar in een ingetogen stijl en met aandacht voor detail zet Fin de slinkende groep en hun trektocht door een ontvolkte wereld neer.

Valse en verdwenen herinneringen
Trance
Danny Boyle • Groot-Brittannië, 2013
3.0

Dat Danny Boyle met veel vaart een verhaal kan vertellen heeft hij inmiddels vaak genoeg bewezen. Zo ook in Trance, waarin in razendsnel tempo wordt uiteengezet hoe een veilighuismedewerker (James McAvoy), een peperdure Goya, een groep criminelen onder leiding van Franck (Vincent Cassel) en een hypnotherapeut (Rosario Dawson) met elkaar te maken hebben. Begeleidt door een voor Boyle kenmerkende swingende soundtrack wordt de premisse op virtuoze wijze uiteen gezet: de veilingmeester, betrokken bij de roof, weet door een klap op z’n hoofd niet meer waar hij het schilderij heeft gelaten. Entree de therapeute, die hypnose inzet om hem te helpen.

Het is een vermakelijke heist-film met een twist die met humor wordt gebracht, maar in het middendeel wordt hij echter steeds rommeliger. Het is het gevaar van een speelfilm die gaat over herinneringen. Want wat is echt gebeurd, wat een herinnering, en wat is door hypnose ingeplant? En hoeverre wil je het publiek hierin (mis)leiden? Een strakke structuur doet een film wonderen, ook al is die onconventioneel, zoals in Memento, of als het gaat over dromen in plaats van herinneringen, zoals Inception. Het labyrintische plot zorgt hier echter voor onoverzichtelijkheid – en het gevaar dat de kijker uit desinteresse afhaakt. In de laatste acte wordt een hoop duidelijk (onder andere over een op z’n zachtst gezegd opmerkelijke naaktscène van Dawson), maar het leed is dan al geschied.

Divers assortiment
The ABC’s of Death
Diverse regisseurs • VS/Nieuw-Zeeland, 2012
2.5

Anthologieën, waarbij meerdere korte films van diverse regisseurs samengevoegd worden tot een geheel, leveren vaak een weinig evenwichtig eindresultaat op. Dat is helaas ook het geval bij The ABC’s of Death. Leuk van dit project is wel dat het geen gevestigde namen zijn, maar – los van enkele al wat bekendere namen als Ben Wheatley (Kill List), Ti West (The Innkeepers), Xavier Gens (The Divide) en Nacho Vigalondo (Los cronocrímenes) – vooral aanstormend talent is dat een kans krijgt. Iedere regisseur kreeg een letter van het alfabet waarmee een woord verzonnen moest worden, om daarmee en met een vast budget een korte horrorfilm moest maken. Elk segment begin met een rood shot en eindigt hier ook mee, gevolgd door de titel. Het levert een potpourri van filmpjes van over de hele wereld op, die in toon, stijl, techniek en kwaliteit enorm wisselen.

Zo zijn er een aantal die het verzinnen van een onderwerp tot centraal punt maken (de makers die met de letter Q waren opgescheept bijvoorbeeld). Ook opvallend: er zijn weinig films waarin zo vaak een toilet te zien is. Hoewel net iets te vaak te flauw of niet echt origineel of goed uitgewerkt, zijn er toch enkele onmiskenbare hoogtepunten. Zo is daar het volledig in slomo getoonde D is for Dogfight, het banale maar grappige F is for Fart uit Japan, L is for Libido van de Indonesische Timo Tjahjanto (waarschijnlijk het segment dat het verst de grenzen opzoekt), en het brute en hilarische T is for Toilet van het Britse stopmotion-genie Lee Hardcastle. Het is wellicht een wat magere oogst, maar dat we van sommige makers in de toekomst nog het een en ander mogen verwachten lijkt vast te staan.

3D duiveluitdrijvers
Hellbenders
J. T. Petty • VS, 2013
3.0

Het is niet makkelijk voor een festival om met een goede verrassingsfilm op de proppen te komen. Afhankelijk van onder andere aanbod, releasedata, beschikbaarheid en bereidwilligheid van distributeurs is de keuze vaak beperkt en blijkt de vertoonde film niet altijd een gelukkige. Maar zie hier: een echte verrassingsfilm die weinigen geraden zullen hebben, hier hoogstwaarschijnlijk nooit in roulatie zal gaan gaat en ook nog eens vermakelijk is. En nog in 3D ook. Scenarist en regisseur J. T. Petty bedankte de aanwezigen per videoboodschap voor hun komst, waarna we het verhaal voorgeschoteld kregen over een groepje geestelijken dat als duiveluitdrijvers werkzaam is. Hiervoor moeten ze (vijf mannen, één vrouw) wel alles doen wat God verboden heeft, anders hebben ze te weinig invloed op de bezetenen. Ze laten bij het uitoefenen van hun beroep per ongeluk een oude Noorse God los, die uiteraard snode plannen met de wereld heeft.

Jaren geleden was Petty ook al op het festival te zien met het aardige The Burrowers, een scifi-western met Clancy Brown in de hoofdrol, die nu ook weer van de partij is (en op Imagine ook in John Dies at the End te zien was). Ook Hellbenders verdient de kwalificatie ‘aardig’. Het uitgangspunt van de vloekende, zuipende en blowende geestelijken van de Interfaith Order of Hellbound Saints (Brooklyn Parish) die met elkaar samenwonen in iets wat wel wat weg heeft van een studentenhuis, werkt goed. Er zitten enkele leuke verbale en fysieke grappen in en de personages zijn sympathiek. Helaas laat Petty het hier niet bij, want in het verbeelden van het einde der wereld overtuigt Hellbenders niet. Waarom dan ook is gekozen voor 3D in een film die het vooral van de dialogen moet hebben is een raadsel.