Klein Tokyo
In deze documentaire is aandacht voor de stedelijke ruimte in Tokyo. De stad, inmiddels volgebouwd, moet het hebben van kleine en functionele woon- of werkruimtes.
Ieder stukje grond dat bemachtigd kan worden, wordt bebouwd. Een bar van zes vierkante meter en een woning met een grondoppervlak van acht vierkante meter zijn geen uitzondering. Architecten vertellen over hun ontwerpen en hoe functioneel mogelijk de beknopte ruimte benut wordt. Hierbij wordt gelet op lichtinval, de hoogte en bepaalde creatieve vondsten, zoals verspringingen in de ruimte.
De mogelijkheden zijn eindeloos, zelfs op een klein stukje grond. Het is dan ook verbazingwekkend wat je met zo weinig ruimte kan doen. De vraag is wel in hoeverre deze nieuwe manier van bouwen nog door kan gaan, en welke gevolgen het uiteindelijk heeft voor de stedelijke ruimte.
Buiten de creatieve manieren van bouwen en plannen, wordt nog een voordeel van kleinschaligheid getoond: het brengt mensen tot elkaar. In een kleine, smalle bar worden de bezoekers gedwongen tot een conversatie met elkaar, omdat je je in de ruimte niet af kan sluiten van anderen. Je moet je wel in de conversatie mengen, maar de bezoekers zien dit als een positieve meerwaarde.
De kracht van de documentaire ligt ‘m in het inzichtelijk maken welke mogelijkheden een beperkte ruimte met zich meebrengt. Het fictieve element, een soort van liefdesverhaaltje waar twee onbekenden elkaar steeds tegenkomen en uiteindelijk contact zoeken, is echter overbodig en onnodig. Misschien doelt de filmmaker op hoe kleinschaligheid in een metropool kan leiden tot contact met elkaar. Dat besef heeft de kijker echter allang, door de vele voorbeelden die gegeven worden van kleine woningbouw, de noodzaak naar buiten te treden en directere manier van omgaan met elkaar.
