De Parade 2015
Het reizende theaterfestival door de vier grote steden van Nederland dat eigenlijk geen introductie meer nodig heeft: dat is de Parade. In het Utrechtse Moreelsepark stond de zweefmolen weer op zijn plek en waren er weer vele theater-, dans- en muziekvoorstellingen te zien.
Interessant is dat het festival dit jaar haar 25e verjaardag viert. Zo worden er, naast de vele andere voorstellingen, een aantal Paradeklassiekers vertoond en speelt er een speciale jubileumvoorstelling.
Een nietszeggende titel bij een nietsbetekenende voorstelling
In 2010 begonnen als Kofferband op Over ’t IJ festival, spelen de vijf mannen nu onder de naam Zoutmus de voorstelling Half Krab, Half Winegum. Verschillende types worden gespeeld en de scènes van deze absurdistische montagevoorstelling wisselen elkaar in een hoog tempo af. Ook aan muzikaliteit geen gebrek. De jongens headbangen op een stevig rocknummer en spelen het volgende moment Let It Be van The Beatles. Met de mededeling aan het begin van het stuk dat het “De allerbelangrijkste voorstelling van je leven gaat worden” dreven de mannen al de spot met zichzelf. Als na vele hilarische momenten het einde in zicht is, wordt de lijst met gespeelde scènes nog eens nagelopen: “Ja, hebben we gedaan!”. Ook hier steken de jongens de draak met zichzelf en wordt nog maar eens duidelijk dat de voorstelling totaal geen betekenis heeft. Bewaar Half Krab, Half Winegum dan ook voor het einde van de avond, als de wijnbar al meerdere malen is bezocht en het lachen er meer toe doet dan de inhoud.
Naakter dan naakt
Bij binnenkomst staan twee naakte mannen kalm op het toneel en kijken rustig het publiek in. Het is de voorstelling Body On gespeeld door Tamar Blom en Kajetan Uranitsch, beiden afkomstig van de Amsterdamse mime-opleiding. De twee wandelen rustig heen en weer. Zo hier en daar klinkt nog wat gegiechel en een vrouw in het publiek durft nu al niet meer te kijken. Dan galmt ABBA’s Dancing Queen door de speakers en breekt de seks los. Afzonderlijk van elkaar en met grote overgave bewegen de mannen door de ruimte en wurmen zichzelf in allerlei standjes. Hier lijkt geen einde aan te komen, sterker nog, het wordt alleen maar intenser. Eenmaal klaar hebben de mannen wel fysiek contact en draaien op allerlei manieren om elkaar. Omhelzend komt de voorstelling tot een einde.
Veertig minuten lang naar twee naakte, alles wat maar los of vast zit neukende mannen kijken vond ik schokkend. Hiernaast vroeg ik mij af waar ik nou precies naar aan het kijken was. Dat het geen porno was, daar was ik wel over uit. Maar wat was het dan? Kijkend naar de voorstelling word je niet alleen geconfronteerd met het lichaam van een ander, maar je gaat ook de confrontatie met jezelf aan. Body On is dan ook een schokkende en indrukwekkende voorstelling waar elk mens anders op reageert.
Goed Gelukt
In een tent die nog kleiner is dan je eerste studentenkamer speelt Danielle Schel Op Goed Geluk(t). Verkleed als (sexy) aardbei speelt ze in Rotterdam, Den Haag en Utrecht haar Parade-solo: een vijftien minuten durende teaser van de voorstelling die ze in Amsterdam, samen met twee muzikanten, volledig zal gaan spelen. En dat belooft veel goeds. Schel heeft een mooie stem waarmee ze haar beeldende liedjes perfect overbrengt. Ook weet ze je door het schetsen van grappige situaties flink aan het lachen te maken; zo bezorgde ze haar psychiater een burn-out en vergat ze haar naam onder een liefdesbrief te zetten. Op Goed Geluk(t) is een laagdrempelige en humoristische solovoorstelling en hoort hiermee prima op de Parade thuis.
Loes Luca’s realitysoap
Na vijftien jaar afwezigheid is Loes Luca weer terug op de Parade. Ditmaal niet met een voorstelling, maar met een inkijk in haar ‘leven’. Het Paradetheater is omgebouwd tot haar huis, waar je als bezoeker nooit weet wat je zult aantreffen. Tijdens mijn bezoek kwam ik op een muzikale familieavond terecht. Actrice Merel Polat zong een lied met haar Turkse vader op gitaar. Pierre van Duijl, vriend van Loes Luca, speelde later op accordeon een nummer met zijn twee dochters achter de microfoon. Het loopt tegen half 11 aan, er is al wat alcohol gedronken en het is een gezellige boel in huize Luca. Het publiek wisselt, als een soort koeien in een stal, om de vijf minuten van rang, waarbij ze telkens dichterbij het podium komen. Wanneer ik eenmaal bij het podium sta zingt Loes Luca nog een duet met haar moeder, waarna deze vijftien minuten durende realitysoap tot een einde komt.
Alles Draait
Ellen ten Damme speelt op de Parade in iets minder dan een uur een mooi liedjesprogramma. Samen met zeven muzikanten op drum, viool, alt en cello brengt ze voornamelijk nummers van haar nieuwe album Alles Draait ten gehore, dat in september uitkomt. Haar stem is krachtig en haar liedjes poëtisch. Het nummer Waterige Maan wist het publiek in de Reizende Schouwburg muisstil te krijgen: een kippenvel moment, met Ellen ten Damme achter de piano. In zwart-wit trainingspak zingt ze later een ode aan turnster Verona van der Leur: “Nog steeds als ik denk aan haar, krijg ik een rode kleur, ik ben gewoon verliefd op haar, Verona, van der Leur”. Zelf heeft Ellen ten Damme ook heel wat acrobatische trucs in huis die ze volgend op het nummer toont door op haar handen te lopen en in de spagaat te belanden. Ook maken we kennis met Ekster Arie, een vogel die Ellen op straat heeft gevonden en nu bij haar woont. Hier heeft ze een simpele meezinger over geschreven, waar ze de hele tent in meekrijgt. Een rode draad in het programma heb ik echter niet ontdekt. Hiermee was de voorstelling vooral een introductie van haar nieuwe Nederlandstalige album waar verschillende poëtische liedjes op staan die, samen met haar ekster en zeven muzikanten, met enthousiasme en overgave worden gebracht.
