The Who's Tommy

Er zit meteen vaart in deze musical. We worden meegenomen naar Londen tijdens de Tweede Wereldoorlog en Tommy wordt geboren. Het tijdsbeeld krijg je goed mee door geprojecteerde beelden op een doorzichtig doek voor het toneel. Vervolgens raakt Tommy getraumatiseerd als hij getuige is van een moord. Hij trekt zich terug in zijn eigen wereld en lijkt voor de buitenwereld doof, stom en blind. Zijn ouders worden er wanhopig van en rennen met hem naar allerlei instanties. Dit wordt mooi neergezet, maar duurt wellicht iets te lang, want wat volgt – het flippertalent van Tommy en wat er met hem gebeurt als hij eindelijk weer terugkeert naar de werkelijkheid – wordt iets te rap en kort door de bocht gebracht. De balans had daarom wat beter verdeeld kunnen worden.

Tommy Toppers

In deze originele Engelstalige productie spelen acteurs mee die al eerder in de Amerikaanse productie van The Who’s Tommy hebben gestaan. Wat op zich niet meteen wil zeggen dat de musical daarom garant staat voor succes. Maar het is aan sommigen wel te merken dat ze al goed in hun rol zitten en ook goed gecast zijn voor de rol die ze spelen, zoals bijvoorbeeld de ouders van Tommy. De toppers van de avond zijn beide Tommy’s. De jonge en oude versie zien er beiden steeds oprecht kwetsbaar en breekbaar uit. Jon Conver (de oude Tommy) gaat vervolgens ook nog eens helemaal los als hij ‘bevrijd’ wordt uit zijn eigen wereldje. Wat een energie en wat een enthousiasme heeft deze man.

Niet goed verstaanbaar

De zang is uiteraard belangrijk in een musical en daar hebben de producenten van The Who’s Tommy toch een steekje laten vallen. Niet alle acteurs blijken ook goede zangers te zijn. Maar wat nog veel irritanter is, is dat de geluidstechniek nogal eens te wensen over laat. Soms komt de zang bijna niet boven de live band uit. En dat is toch behoorlijk vervelend, aangezien je het juist moet hebben van die liedjes, omdat er bijna geen gesproken tekst voorkomt in deze musical. Als je bekend bent met het album The Who dan kun je het verhaal waarschijnlijk wel dromen, maar je moet de teksten ook gewoon goed in het theater kunnen verstaan.

Gelikt

De muziek daarentegen klinkt te gek en vertelt ook een beetje een eigen verhaal. De band, die zichtbaar op een brug boven het podium is geparkeerd, weet de muziek goed te spelen. Echt stil blijven zitten in je stoel is daarom soms een beetje moeilijk. Maar ook het oog krijgt wat hij wil. Zo’n Broadway-musical als deze ziet er uiteraard gelikt uit. De decors zijn multifunctioneel en zien er hip uit. De geprojecteerde beelden op het doorzichtige scherm doen het goed en de belichting en special effects mogen er ook zijn. En aan de kleding, die ook steeds met de tijd meegaat, is met zorg gewerkt.

Visueel is er niets mis met deze show, want het is zeer vermakelijk om naar te kijken. Het tempo ligt hoog, mede door de muzikale noten, en de echte The Who-fan kan vast zijn geluk niet op. Maar eerlijk is eerlijk; The Who’s Tommy kent wat gebreken en komt daarom maar net boven het maaiveld uit.

The Who’s Tommy is nog tot en met 29 mei 2005 in Nederland te zien.