Ook leuk voor hetero’s

De voorstelling Bea, polderkoningin mag dan gebaseerd zijn op cultklassieker Priscilla, Queen of the desert, de bezoeker hoeft niet bang te zijn om een slap aftreksel van het origineel voorgeschoteld te krijgen. Hoewel bijna alle spelers nog even in hun rol moeten komen, zit de sfeer er vanaf het begin goed in. Extravagante jurken, onwaarschijnlijke ontmoetingen en vooral heel veel humor: Bea heeft het allemaal.

De achtergebleven partner van Leo, transseksueel Ydelette, wordt door travestievriend Dirk uitgenodigd om mee te gaan naar Maastricht. Dirk heeft daar een presentatie voor zijn cosmeticamerk ‘Mooi’ (is er ook speciaal voor jou!) en, zo zal later blijken, heeft er een vrouw genaamd Saskia die aldaar een hotel runt. De reis naar Maastricht loopt echter vertraging op en die komt in de vorm van de überverwijfde relnicht Mark. Hij huurt een ‘busje’ – op het toneel is dit een donkerblauwe Mini cabriolet – die hij vernoemt naar zijn moeder Bea. Hij vergeet Dirk en Ydelette te vertellen dat hij zijn moeder ook heeft uitgenodigd en dat ze haar nog even gaan ophalen in Friesland. In Groningen blijkt een zekere tante Koosje doodziek te zijn, die nog even met een bezoekje verrast moet worden. In Staphorst moet Dirk vanwege een verloren weddenschap in een kort glitterjurkje met pruik en pumps de binnenstad in en in de Achterhoek maakt het trio (of kwartet, met moeder Bea erbij) kennis met Marks neef Bobby en zijn postorderbruid Tanya.

Melige truttigheid
De weg naar Maastricht is dus lang, maar verveelt geen moment. Ydelette en Mark hebben een heerlijke haat-liefde verhouding die volop uitgespeeld wordt en ook Bea is bijzonder komisch in haar liefhebbende, moederlijke truttigheid. Ondanks dat de meligheidfactor hoog ligt – denk bijvoorbeeld aan extreem korte intermezzo’s van afgetrainde mannen met glitterhoedjes die een paar pasjes op Shine van de Toppers uitvoeren – zijn de dialogen zo sterk dat ze het winnen van de pruikenpret. De verwijzingen naar de homoscene zijn natuurlijk niet van de lucht. Zo antwoordt Bea geheel onschuldig, als haar gevraagd wordt hoe het met Tante Koosje is: ‘Tja, ze heeft er gewoon geen kracht meer voor.’

Behalve spetterende dialogen staat de voorstelling ook bol van de muzikale intermezzo’s: zoals de al genoemde spetters die driemaal het woord ‘shine‘ heel bijzonder kunnen maken. Een andere terugkerende figuur is een jogster in een knalroze joggingpak, die altijd een plaatsnaambordje of een wegwijzer bij zich heeft waarop de naam van de stad te lezen staat waar de ‘dames’ nu weer terecht gekomen zijn. Maar er wordt vooral ook heel veel geplaybackt. ‘Foute’ Nederhits als Ademnood, Waarheen Waarvoor?, de Troubadour en vele andere nummers worden gebruikt om situaties te illustreren of ‘optredens’ te verrijken. Mark geeft een werkelijk prachtige imitatie weg van Joke Kruijff in The Phantom of the Opera: gezeten in de cabrio, met een lange blonde pruik, een gazen doek in zijn hand en bijgelucht door zijn moeder met een föhn in haar handen, playbackt hij alsof zijn leven er vanaf hangt. Na de finale van het nummer laat Bea de föhn zakken en zegt droogjes: ‘Nee, dit is het niet.’

Bea Polderkoningin is vooral leuk omdat er niet vanuit wordt gegaan dat mannen in jurken automatisch grappig zijn. Op hun eigen manier laten ze alle kanten van het homozijn zien: de extravagantie en de pret, maar ook discriminatie en onbegrip. Met een lach en een traan, voor jong en oud, voor homo’s en voor hetero’s.

Bea, polderkoningin is nog op 26 juni te zien tijdens het Midzomergrachtfestival in Utrecht en van 3 tot 8 augustus tijdens Gay Pride in Amsterdam.