Mannen zullen altijd jongetjes blijven

Staal is een testosteronbom omhuld met live muziek, schijngevechten en gevoelige snaren. Regisseur Moniek Merkx mixt verschillende lichte en zware onderwerpen, die in de jonge jongenslevens voorbij kunnen komen. Het decor is een kleedkamer waarin de jongens rennen, klimmen en springen. Hier delen  de jongens hun demonen, angsten en geheimen. Zelfs al zijn de meeste spelers al ver boven de 15 jaar, in Staal komen de kleine jongentjes weer naar boven.

Tussen 15 en 25 jaar zijn jongens, volgens Merkx, in de superkracht van hun leven. Een leeftijd waarin ze niet meer willen vertellen waar ze naar toe gaan, met niemand rekening houden en thuis komen wanneer ze willen. Ze willen klungelen, niet uit hun woorden komen, hangen, onhandig en pijnlijk kwetsbaar zijn. Maar eigenlijk willen ze ook wel dat één van hen de leiding neemt, want voor verantwoordelijkheid zijn ze nog niet klaar. Ze willen nog steeds een balletje trappen, een robbertje vechten en elkaar in de maling te nemen. Tot ze uitgegroeid zijn.

De Leider
De speelruimte van de jongens is niet erg groot. Ze benutten de ruimte in alle volledigheid, vooral door in de ijzeren wanden te klimmen die de afscheiding vormen. Hierdoor verlengen ze hun speelruimte in de hoogte.  Als de jongens uiteindelijk zijn uitgegroeid, zijn ze echte mannen. Mannen van Staal. Strak in het pak met een stropdas. Nog even als echte mannen met een stoere blik poseren. En dan rennen ze weg, nog steeds op blote voeten. Uiteindelijk blijkt Abdelkarim de leider, want met een simpele ‘ja’ bepaalt hij wanneer ze bij het afscheid een buiging maken.

Van XXS tot XXL
Moniek Merkx richtte in 2003 theatergroep Max. op. Als artistiek leider en regisseur maakt ze met theatergroep Max. voorstellingen voor XXS 4+, XS 6+, XM 8+, XL 10+ en XXL 12+. Voor Staal werkt ze met de acteurs Abdelkarim el Baz, Tibor Lukács, José Montoya, Jeroen van Venrooij,  Romano Haynes, Joël Mellenberg en Jurriën Remkes. Een groep met verschillende achtergronden en uiterlijkheden. Een groep met mooie jongens, gespierde jongens en de bijna- buitenbeentjes. Als tegenhanger van de jonge honden wordt de live muziek verzorgt door de ‘oudere’ Joop van Brakel. 

Staal is geen voorstelling, het is een groepje jongens die in anderhalf uur samen opgroeien en hun krachten meten. De acteurs beleven duidelijk zelf plezier aan het spelen. Ze kunnen weer die jongens zijn die ze een paar jaar geleden waren. Merkx schuwt niet om ook de lastige onderwerpen op te nemen, zoals homo’s, niet in de groep passen of geen ‘held’ zijn. Een beetje kwetsbaar, maar met heel veel humor verwerkt ze het in de voorstelling. Wanneer de jongens een les flirten van José krijgen, vergeet José ook niet aan Jeroen te vragen of er nog mooie jongens in de zaal zitten. Helaas voor Jeroen zitten de mooie jongens helemaal op de achterste rij en kan hij ze niet goed zien.

Mogelijkheden
De thema’s die langs komen in de voorstelling zorgen  voor reacties in het publiek. De jongens en sommige meiden herkennen zich in de thema’s. Na het zien van deze voorstelling zijn er ongetwijfeld een aantal harten in het publiek geraakt. Die verlegen jongen weet dat hij niet de enige is en de jongen die gisteren nog niet tussen twee vechtersbazen durfde te springen, zal morgen een dappere poging doen om harder ‘Stop’ te roepen en in te grijpen.

Nog te zien tot 2 december 2011