Lapidarium (Theatergroep Carver)

De voorstelling blijkt vooral uit flarden en fragmenten te bestaan. Verleden en heden worden aangestipt en besproken door vier personen, van wie het niet helemaal duidelijk is hoe de verhoudingen liggen. Duidelijk is dat ze elkaar wel kennen. Alle vier (gespeeld door Beppie Melissen, Joke Tjalsma, Helmert Woudenberg en Jim van der Woude) vertellen hun eigen verhaal of proberen iets duidelijk te maken.

Ouderwetse accenten

Lapidarium begint alsof je een prachtig oud fotoboek hebt open geslagen. Het decor, de acteurs, de kleding hebben precies de juiste ouderwetse accenten en weten je nieuwsgierigheid direct te prikkelen. Wat is hier aan de hand? Wie zijn die mensen? Welke verhalen dragen ze met zich mee? Je hunkert naar meer uitleg, je wilt weten wat er in de mensen omgaat, waarom ze doen zoals ze doen en wie ze zijn. Maar een bevredigend antwoord krijg je niet.

Edelstenen en eigenschap

Je krijgt interessante monologen en soms saaie gesprekken voorgeschoteld, die nergens toe leiden. Lapidarium kent zeker zwakke en sterke momenten. Het zijn vooral de goede toneelspelers die het leuk en intrigerend weten te maken met hun manier van acteren. Maar om nog even terug te grijpen op het woordenboek; elk bijzonder personage (edelstenen) laat in deze voorstelling (boek) een deel van zichzelf zien (eigenschap). Alleen blijft dat wel erg aan de oppervlakte. Hoe krachtig of zwak hij is blijkt uit wat hij het publiek toont. Toch krijg je je vinger er niet helemaal achter. Vooral Van der Woude is een raadselachtige verschijning. Hij is de ‘clown’ van het stel, hij snuffelt en ligt te slapen in een stoel met een vinger in een wijnfles. Zijn mimiek is wonderbaarlijk, maar wat hij precies wil vertellen is totaal onduidelijk.

Inhoud

En dat is zo jammer van Carver; deze groep weet iets heel moois neer te zetten, waar duidelijk over na is gedacht. In deze voorstelling valt bijvoorbeeld steeds de goed gekozen posities op het toneel en het gebruik van het decor op, maar aan de inhoud van de voorstelling valt nog zoveel te sleutelen. Het eindresultaat is ook hier, net als eerder bij de voorstelling Zuur, zo vaag dat je er niet veel mee kan. Je hebt je geamuseerd, maar dat is het dan.

Duidelijkere keuzes

Carver laat in deze wonderlijke voorstelling weer teveel aan de verbeelding over. Soms is dat fijn en dat houdt een voorstelling ook spannend, maar het zou prettig zijn als deze theatergroep het lef zou hebben om duidelijkere keuzes te maken, zodat ze niet alleen door de rasechte Carverfans begrepen en bejubeld worden. Deze voorstelling voelt in ieder geval aan alsof je stiekem hebt gesnuffeld in een fotoboek van je grootouders. Je hebt genoten van de plaatjes, maar het verhaal erachter is je niet duidelijk geworden.

Lapidarium is nog tot en met 4 september 2005 in de theaters te zien.