Kort en cryptisch

In een armoedig huisje woont een vrouw (Melissen) met haar broer (Van der Woude) en haar zoon (Hofstra). Als ze zich niet opwindt over het eten, ruzie maakt met haar broer of in bad wordt gestopt door haar zoon, slaapt ze. Naast het huis ligt een grote stapel fietsbanden, daar is de zoon des huizes te vinden als zijn oom en zijn moeder ruzie maken. Reden voor ruzie is er genoeg: de broer van de vrouw is dronken, hitsig en onnozel. Het is zo’n armoedige familie waar je ieder moment Frans Bromet aan de deur verwacht.

Ergernissen

De plot is duidelijk: de spanningen tussen de broer en zus lopen op, en de zoon kan niet tegen het geschreeuw en geruzie. Hij uit zijn frustraties met acrobatische capriolen en reageert zich af door de inboedel te slopen. De moeder vloekt en tiert dat het een lieve lust is. Ze windt zich op over kleine dingen, maar dan wel op zo’n manier dat je helemaal mee gaat in haar irritatie. Zo ergert ze zich bijvoorbeeld aan de hond, die altijd haar eten opvreet als ze even niet oplet. En vooral aan het feit dat hij het, wanneer ze zich verstopt om hem te betrappen, expres niet meer doet. Om haar te treiteren natuurlijk. Futiliteiten lijken het, maar zo belangrijk in het leven van deze vrouw.

Melodie en ritme

Melissen is degene die in deze voorstelling voor de lach zorgt, dankzij de vermakelijke rol die ze speelt. Hoewel de scène waarin de broer zijn seksuele lusten botviert op de hond, behalve walgelijk onsmakelijk, óók hilarisch is. Verder zit de humor ‘m vooral in de herhaling van dingen. Er wordt nauwelijks gesproken in Banden (de zoon zegt zelfs helemaal geen woord), maar dit wordt wel weer ruimschoots gecompenseerd door de vele melodieën en de ritmes die het verhaal illustreren. Op een knappe manier bewegen de personages zich ritmisch ten opzichte van elkaar en maken ze gebruik van allerlei voorwerpen om geluid te maken. In alle gebruiksvoorwerpen in huis lijkt wel muziek te zitten..

Kort

Zoals wel vaker bij Carver is deze voorstelling erg abstract en is niet alles te verklaren. Je moet het verhaal, dat maar een uurtje duurt, gewoon over je heen laten komen, en genieten van het volle decor en de fysieke foefjes. Want een echte clou is er niet. Maar dat is dan ook meteen de essentie van het stuk: het troosteloze en sneue leven van de mensen blijft sneu en troosteloos. Je moet echt van deze typische Carver-stijl houden om Banden leuk te vinden. Al blijft het ook dan de vraag of je je niet bekocht voelt, als je vijftien euro voor zo’n korte, vluchtige voorstelling hebt neergelegd.

Banden is nog te zien tot en met mei 2006 te zien. Klik hier voor de speellijst.