Teatro vertilt zich aan Edward II
Voor de tweede maal dit theaterseizoen wordt Christopher Marlowe’s klassieker Edward II gespeeld door jonge theatermakers. In februari was het aan de jonge honden van NTGent om met Edward II, Ed is dead forever, Yours een indrukwekkende, ontroerende performance neerzetten. Nu heeft de jonge Nederlandse groep Teatro het stuk onder handen genomen. Na twee prachtige moderne klassiekers eerder dit jaar (De Val, naar Camus en Crave van Sarah Kane) zijn ze toe aan het echte, zware werk. Althans, dat pretenderen ze. Regisseur Marcus Azinni en acteur Stefan Rokebrand bewerkten Edward II voor zes spelers, maar vertilden zich eraan.
~
Het publiek gaat aan weerszijden van een eenvoudige, T-vormige catwalk van wit tapijt zitten. Aan de ene kant een eenvoudige draai- annex lichttafel, een paar simpele stoeltjes en tafeltjes en een stuk of wat opgestapelde matrassen. Aan de overkant twee tafels met stoelen erachter. Uitgelicht in een hard, wit licht. Geen opsmuk, what you see is what you get. De spelers kletsen tijdens de inloop lekker ongedwongen met elkaar en het publiek. Ze hebben er zin in. Van de worsteling die hen, en met hen het publiek, de komende uren te wachten staat, valt nog niets te bespeuren.
Koningsdrama
Het oorspronkelijke toneelstuk is indringend. Koning Edward II is smoorverliefd op zijn vriend Gaveston en wil in alle vrijheid een relatie met hem hebben. Maar ja, zelfs een koning kan niet zomaar alles maken. Machten aan het hof, de koningin, graaf Mortimer en zelfs Edwards eigen broer, proberen de relatie tussen de twee geliefden te verbreken. Gaveston wordt verbannen, weer teruggehaald en vermoord. Dit alles eindigt in een oorlog om de troon, waarbij de koning het onderspit delft. Zijn zoon, een speelpop van de koningin en Mortimer, volgt hem op. Aan het einde zegeviert het goede, als de jonge Edward III toch niet zo onnozel blijkt en wraak zweert. Een heerlijk koningsdrama waarin het grote dilemma van de intense maar onmogelijke liefde meesterlijk is uitgewerkt.
Eendimensionaal
~
En aan dit zwaargewicht in de theatercanon heeft Teatro zich nu helaas vertild. De voorstelling loopt niet lekker, en dat ligt aan de tekstbewerking en aan het spel. De liefde tussen de twee mannen is over de top en daardoor hilarisch, maar raakt je niet echt. Stefan Rokebrand (Edward II) is als altijd, vooral in zijn monologen, stevig en zorgvuldig in zijn spel. Hendrik Aerts bruist als de verliefd ronddartelende faun Gaveston. Maar tussen die twee is er geen ‘klik’. Er is hooguit wellust, geen echte liefde. En wie gelooft nou dat wellust genoeg kan zijn om een heel koninkrijk op het spel te zetten?
Ook Lotje van Lunteren als koningin laat doorschemeren dat ze als actrice heel wat in huis heeft. In haar monologen is ze bij vlagen echt ontroerend. Maar vooral in de scènes met haar minnaar Mortimer verbleekt ze. Koen Wouterse zet Mortimer neer als eendimensioneel personage. Hierop ketst het goedbedoelde tegenspel van zijn collega’s onverbiddelijk af.
Marcus Azzini heeft dit probleem niet op kunnen lossen. Maar hij had dan ook zijn handen vol aan de tekst. Hij probeerde, door gedichten van Gorter en Tellegen toe te voegen, er meer emotie in te brengen. Ook probeerde hij door onverwachte uitbarstingen en hilarische momenten de aandacht van het publiek vast te houden. Het is allemaal veel te veel en de kunstgrepen werken juist averechts. Azzini’s eerste poging om een klassieker te ensceneren is daarmee niet geslaagd. Volgend seizoen hopelijk een herkansing.
Klik hier voor de speellijst.
© Fabian Calis 
