Still Life With Man And Woman

Het gegeven van de voorstelling is spannend: het draait niet om een plot, maar om wat er gebeurt. Of eigenlijk om: wat gebeurt er? Daarbij is de vraag meer van belang dan het antwoord. Wie constant zoekt naar betekenis, mist de crux.

Ook de uitwerking is anders dan anders. De scène bestaat uit enerzijds een kale, witte ‘kamer’, bijna een filmset, en anderzijds uit een filmscherm. Beide ‘media’ interacteren op een bijzondere manier met elkaar. Opgenomen beelden worden in de zaal gemixt met live beelden, en wel zo dat de voorstelling op het scherm soms surrealistische vormen aanneemt. Als kijker probeer je, als in een tenniswedstrijd, links en rechts alles te volgen. Met dit verschil: hier is de bal steeds aan allebei de kanten tegelijk, dus dat vergt een heel actieve kijkhouding.

Paar passensequenties

Wie Blow-Up heeft gezien, kan de gebeurtenissen in Still Life With Man and Woman vast beter volgen. Maar ook wie deze film niet heeft gezien, heeft snel door dat het gaat om een fotograaf die wat kiekjes maakt in de openbare ruimte en vervolgens zijn aandacht verlegt naar de mysterieuze vrouw in de kamer. Dit portret van een steeds verschijnende en verdwijnende man en een vrouw bestaat uit hooguit een paar passensequenties, die telkens met wat kleine wijzigingen in toon, taal of tempo worden herhaald. En zo vergroot Bozic op haar manier de kern van Blow-Up uit tot een opeenvolging van bewegingen die vragen geeft in plaats van antwoorden. Ze biedt gaandeweg een paar losse puzzelstukjes aan, maar niet de doos met het complete plaatje.

Hoe de verhouding tussen de man en de vrouw is, wordt niet duidelijk. Ze zijn soms bij elkaar in de buurt, maar ze zien elkaar niet. Alsof het om twee momenten gevangen in één gaat. Ze omhelzen allebei geregeld een onzichtbare, maar of dat de ander is, weet niemand. En ze vallen allebei af en toe dood door een schot, maar of dat van de ander komt, geen idee. Is het zijn huis, haar huis, hun huis? Hadden ze, hebben ze of zullen ze iets met elkaar hebben? Alles kan alles betekenen, maar net zo goed niets. Het geluid bij deze voorstelling heeft het meest weg van een sfeerverhogende soundscape, die ook van alles suggereert maar niets met zekerheid presenteert.

Geen heldere uitkomst

Still Life With Man and Woman heeft door de originele aanpak behoorlijk wat te bieden om tot het einde spannend te blijven, zelfs al is de inhoud an sich pover en het bewegingsmateriaal niet al te rijk – je wilt weten hoe het afloopt, zelfs al vermoed je wel dat het plot geen heldere uitkomst zal kennen. Alleen is het te hopen dat de nieuwe ‘man’ en de nieuwe ‘vrouw’, die samen in première gingen in Frascati, nog wat meer chemie weten te ontwikkelen om de voortdurende afstand tussen hen te kunnen overbruggen. Want nu spettert het nog niet echt tussen de twee; de statige, krachtige, mysterieuze Sarah Vanhee en de ietwat sukkelige, tragere tegenspeler Aimar Pérez Galí.

Nog te zien op (onder meer) Springdance, 25 april 2008, Theater Kikker, Utrecht.