Jan, Jans en de kinderen

In een eenvoudig, rechtlijnig decor, dat de uitstraling van een groot poppenhuis heeft, zit de familie Tromp verstild aan de ontbijttafel, als waren ze stripfiguren. Op het podium staan een tafel met vier stoelen, een trap, een grote stoel, een klok en natuurlijk de bekende bruine bank. De rode Jeweetwel kater, gespeeld door Niek Barendsen, stelt ‘zijn’ gezin voor aan het publiek, waarna de familie in zingen uitbarst. Het is het begin van een lange reeks korte scènes die op papier slechts één pagina lang zijn. We zien de worstelingen van Jans (Plien van Bennekom) met haar vrouw-zijn en zien Jan (Wil van der Meer) die het moeilijk heeft met het gedrag van zijn überpuberdochter Karlijn (Anne van Veen). Vooral Catootje (gespeeld door de initiatiefneemster van de musical Kim van Zeben) en Jans lijken sprekend op hun getekende alter ego’s. Toch zijn zij geen van beide de ster van de voorstelling.

De grote Alex Klaasen-show

Hoewel Alex Klaasen op de affiches wordt aangekondigd als Jeroen (“Poep aan je schoen”), speelt hij nog tien(!) andere rollen en nog allemaal even uitstekend ook. Hij is geile buurman Peter die Jans tot een slippertje probeert te verleiden, maar ook alle vriendjes die Karlijn mee naar huis neemt. Hij is opa, Spaanse soapster, Jeroentjes liefdesconcurrent Harold en ook nog teckel Lotje. Er komt geen einde aan de verschijningen en zijn verkleedkunsten zijn vliegensvlug. Zonder problemen vertolkt hij een zweverige hippie om vervolgens als raskakker Jan-Willem te verschijnen. Door zijn bonte stoet aan typetjes wordt het wel een beetje de grote Alex Klaasen-show, waarbij het publiek al in een deuk ligt zonder dat hij ook maar iets zegt. Toch is dit niet storend, er zijn ergere dingen. Saaie huisdieren bijvoorbeeld.

Suffe theemuts

Wie herinnert zich niet de teleurstelling wanneer je vroeger in je Jan, Jans-stripboek een pagina vol oranje zag? Snel overslaan en door met het volgende verhaaltje; dat was de beste remedie tegen de monologen van de rode kater. Helaas is doorbladeren in het theater geen optie en zo gebeurt het dat je niets anders kan doen dan geïrriteerd zuchten wanneer de theemuts voor de zoveelste keer zijn zegje doet. Hij is niet leuk, hij is niet scherp en hij krijgt veel te veel ruimte in de voorstelling. Als gecastreerde kater duikt Barendsen (die niet alleen de rol van kater speelt, maar ook de teksten van de musical heeft geschreven en dus verantwoordelijk is voor zijn eigen duffe appearance) na ieder verhaallijntje op om nog even veel te expliciet zijn kijk op het leven te geven. Vooral in het tweede deel van het verhaal is het gapen geblazen, wanneer een grote verhaallijn voor de dieren in huize Tromp is weggelegd. Gelukkig zorgt hitsige sekspoes Loedertje (ook gespeeld door Van Bennekom) voor wat afleiding. Als krolse siamees pakt Van Bennekom iedereen in en het is haast jammer dat het bij deze ene dubbelrol blijft

Rust met Vrienten

Op Wil van der Meer en Niek Barendsen na zingt niemand echt mooi. Gelukkig heeft Henny Vrienten geweldige muziek geschreven, dus is het allemaal goed te verhapstukken. En vals gezongen of niet, de muzikale interrupties zijn een verademing. Omdat iedere scène – net als in de strip – heel snel een groot verhaal vertelt, volgen de mopjes elkaar in hoog tempo op. En omdat het in de familie Tromp meestal een hectische bedoening is, vormen de liedjes een aangenaam rustpunt in het roerige stuk. Reggae a la Doe Maar, rock of een ballad; Vrienten heeft het allemaal in de musical verwerkt. En daarmee maakt hij de voorstelling over die oer-Hollandse familie helemaal compleet. Als fan kun je na afloop niet anders concluderen dan dat de personages in de theaterversie net zo herkenbaar en lachwekkend zijn als de ‘echte’ stripfiguren.

Jan Jans en de kinderen is nog te zien tot en met 26 maart 2006. Kijk hier voor de speellijst.