Hilarische Snorro bestrijdt het onrecht

Snorro, de gemaskerde held van het Ro Theater.

De familievoorstelling die tegen de feestdagen uitkomt is bij het Ro Theater al jaren lang een vrolijke traditie. De ene keer pakt dat beter uit dan de andere. Sinds Lang en Gelukkig, uit 2007, ligt de lat echter erg hoog. Die voorstelling was een doorslaand succes, en het mooiste is natuurlijk dat succes te evenaren. Snorro is door hetzelfde duo uitgedacht als Lang en Gelukkig: Don Duyns schrijft de tekst en Pieter Kramer regisseert. Lang en Gelukkig was gelardeerd met liedjes, geschreven op de muziek van onder anderen Nirvana.

Vermomd

Goeddeels diezelfde formule hanteert het duo Kramer/Duyns nu voor Snorro, de gemaskerde held, en hij  pakt vrijwel even goed uit. Snorro is uiteraard een variant op Zorro. Dick van den Toorn speelt de wat onhandige, slome Mexicaanse edelman Don José die geen bier drinkt maar appelsap. Zijn geheime alter ego Snorro – vermomd met hoed, masker, aanplaksnor en cape–- bestrijdt het onrecht vanuit zijn geheime hol in de rotsen. Hij is in stilte verliefd op de schone Conchita, gespeeld door Meral Polat in een Spaanse jurk. Snorro wordt zijn pak in en uit geholpen door een plezierig smierende Loes Luca als Doña Corrie. Er zijn liedjes op bekende deuntjes zoals ‘Daar heb je flipper’, ‘Rawhide’ en ‘Bad’ van Michael Jackson, gespeeld door de band Mariachi Tierra Caliente. Er is zelfs een kinderkoor, dat als het zo uitkomt de kinderarbeid vormgeeft.

De grote kracht van familievoorstellingen als deze is dat het publiek tegelijkertijd luidkeels meeleeft met de plot, en dat het via terzijdes vanaf het podium weet dat het nooit echt akelig gaat worden. Vermakelijk is de aaneenschakeling van knappe vondsten in de enscenering (decor: Niek Kortekaas). Veel daarvan zijn zowel slim als komisch, zoals een postkoets die op twee opgeblazen luchtbanden staat, en daarom door flink schudden de indruk wekt over hobbelig terrein te rijden.

Travestie

Maar Snorro is vooral erg geslaagd door het uitstekende acteerwerk. Speciale lof gaat naar Gijs Naber. Hij heeft de lach aan zijn kont hangen – zoals hij in de rol van Wervelwind, het paard van Snorro, zelf al zegt. Naber speelt zowel dat paard als El Gringo, de premiejager. Naber is niet zomaar leuk, maar uitgekiend grappig, en hij blijkt bovendien een uitstekende zangstem te hebben. Regisseur Kramer mag graag gebruik maken van het traditionele komedie-element van mannen in travestie. In Snorro speelt Marcel Musters – voor de gelegenheid gehesen is een oversized lichtblauwe baljurk – met verve de plat-Brabants pratende moeder van het meisje met wie Snorro verondersteld wordt te trouwen. In Lang en Gelukkig stal Arjan Ederveen de show als Boze Stiefmoeder, maar in Snorro is Marcel Musters vanwege zijn aandoenlijke oprechtheid eigenlijk grappiger. Loes Luca, toch niet meer van de jongsten, haalt zonder of blikken acrobatische toeren uit, en is in een enorme roze jurk met een beugeltje overtuigend het vervelende jonge nichtje. Hulde ook aan Bart Slegers. Hij is zowel de valse El Commandante, de nuffige vader van Snorro als de bespeler van de handpop: de Gier die heult met de premiejager.

Kortom. Kramer en Duyns scoren opnieuw met deze hilarische familievoorstelling. Snorro is zowel geschikt voor heel jonge kinderen als voor hun ouders. Want er zitten veel grappen in die voor volwassenen iets anders betekenen dan voor kinderen, zonder dat het ranzig wordt.

Snorro, de gemaskerde held is tot en met 7 februari 2010 op toernee. Kijk op www.rotheater.nl voor meer informatie over deze voorstelling.