Trage muurtjesafbrekerij

Schrijver en regisseur Matthijs Verboom volgt in Het Weerzien een ouder Duits stel in het heden, met flashbacks naar het verleden. Hoofdthema is de muur, en die komt op diverse manieren terug: in het toneelbeeld, waar een grijs ‘betonnen’ object opzichtig de show steelt, maar vooral ook in de relatie tussen Helmut en Betty. Hun huwelijk zit sinds een onfortuinlijke gebeurtenis aan de – toen – net gebouwde Berlijnse muur behoorlijk op slot en wordt tijdens een reis naar de – nu – nog vrij nieuwe muur tussen Palestijnen en overige Israëli in Ramallah, langzaam maar zeker geopend.

De aard, oorzaak en oplossing van Helmuts probleem worden slechts zeer summier aangestipt, waardoor zijn verwarde gedrag, zijn vrouws kregele reactie erop en de passerende gebeurtenissen niet erg goed te plaatsen zijn. Tel daarbij op dat tijdens deze première op de Karavaan in Alkmaar het spel nog bepaald stroef, wat houterig en hakkelig is en de kans is klein dat het beperkt ingewijde festivalpubliek de bedoeling van het stuk volledig meekrijgt.

Dat publiek heeft het waarschijnlijk ook al moeilijk met de trage opbouw, waarin aanvankelijk nogal nadruk ligt op de fantastische, eclectische, maar freejazz-achtige en niet bepaald toegankelijke muziek van het vierkoppige, multi-instrumentalistische combo. Drie acteurs zitten lange tijd aan de kant, terwijl de band speelt en ‘Helmut’ in bescheiden licht een monoloog houd en zwijgt, veel zwijgt. Ook middenin de voorstelling zijn lange intermezzi van zwijgzaamheid gevuld met muziek, maar die spreekt niet zo sterk dat ze de ruimte met inhoud weet te vullen. Behalve dan misschien de radiofragmenten over de val van de muur, de geluiden die doen denken aan luchtalarm, een – letterlijk – wakkerschuddende knal en de liederen die de twee andere spelers ten gehore brengen. Dat koppel bestaat uit de Joodse Sarah en de Palestijn Hassan – hun namen zijn helaas niet de enige clichés die te bespeuren zijn in Het Weerzien.

Het mocht allemaal wat sneller, minder fragmentarisch en vooral ook (tekstueel) meer de diepte in. Nu stipt het slechts aan en suggereert het op z’n best. Het is een aardig stuk over een reis langs gebouwde muren om het eigen muurtje af te kunnen breken, maar het lost niet de intrinsieke belofte in om groot- en kleinmenselijke problemen op een pakkende manier voor het voetlicht te brengen.