Bijzonder theaterdrieluik

De drie voorstellingen werden afgelopen jaren afzonderlijk opgevoerd op (internationale) festivals, waaronder De Parade, Oerol, The Edinburgh Festival Fringe en de Boulevard of Broken Dreams in Barcelona. Dat bleek zo succesvol dat er eigenlijk wel een drieluik moest komen. En terecht, want de drie voorstellingen achter elkaar zijn heel sterk. Nu zie je duidelijk de link van de korte verhalen: het verloop van een heel leven van een man en een vrouw.

Zappend

Dat is op sublieme wijze neergezet. In Valse wals leren ze elkaar kennen in een havencafé. Ze tasten elkaar af, dagen elkaar uit en wijzen elkaar af. Maar de passie is merkbaar. Jaren later zitten de man en de vrouw in de huiskamer op de bank. Op het Bankstel slaat de verveling in de relatie toe. Ze zitten al zappend naast elkaar en als zij ook maar door het beeld durft te lopen als manlief voetbal zit te kijken, heeft ze het gedaan uiteraard. Dit is het meest komische gedeelte dat zeker voor veel mensen herkenbaar zal zijn. Het slot Zucht is een veel serieuzer. De man en vrouw zeulen met de bagage van jaren met hun eigen karaktertrekjes. Ze bewegen trager en trager terwijl de wereld steeds sneller aan hen voorbij trekt.

Minimale ondersteuning

Met humor, drama, slapstick en dans weten de twee acteurs gedurende de hele voorstelling je aandacht vast te houden. Je valt soms in de ene na de andere verbazing en op momenten dat je de flauwe grappen zat bent, gebeurt er een onverwachte, leuke actie waar je dan wel weer erg om moet lachen. De afwisseling met dans is goed gedaan en de choreografie zit goed in elkaar. Hij laat haar (de vrouw van elastiek) regelmatig al dansend de hoeken van het toneel zien. Ook is er genoeg plaats voor de serieuzere kant van het verhaal. Daarbij krijgt het stel een minimale ondersteuning van het decor, wat uitermate simpel is gehouden. Toch zijn er zo hier en daar een paar essentiële decorstukken bedacht die het gevoel kunnen ondersteunen. Kijk en huiver bij de laatste scène.

Duizendpoot

Dan de acteurs: ze zijn van alle markten thuis. Ria Marks liet in haar vorige voorstelling (La voix humaine) nog haar dramatische kant zien, hier showt ze haar andere kant. Zij steelt de show met haar oogopslag, soepele bewegingen en lompe acties en Titus Tiel Groenestege vult haar perfect aan. Hij is naast acteur ook regelmatig actief als regisseur van verschillende toneelgenres. Een echte duizendpoot, en op het toneel weet hij de juiste rust uit te stralen naast de actieve Marks. Dit zijn twee topacteurs die absoluut vaker samen gezien mogen worden in het theater. De staande ovatie aan het eind van de voorstelling is terecht.

In augustus van dit jaar wordt een begin gemaakt met de verfilming van dit drieluik, die in 2005 klaar moet zijn. Een bijna onmogelijke taak lijkt mij. Deze voorstelling moet je namelijk niet op bank met een zak chips in je hand gaan bekijken. Dit schouwspel is te bijzonder en moet daarom absoluut in het theater gezien en gevoeld worden.

Dit drieluik van Orkater toert nog tot en met 13 juni door Nederland.