Slangenvel (Orkater)

Helga kan het nauwelijks geloven. Haar vriendinnen zijn al een tijdje binnen, als ze het terloops vertelt. Haar man is bij haar weg. Bijna tachtig is hij al en nu woont hij alleen, op een flatje in de stad. De traditioneel ingestelde Sofie kan zich niet voorstellen dat hij écht weg is, zo vlak voor hun vijftigjarig huwelijksfeest. Lidwien maant haar vriendin meteen tot actie: zomaar weglopen? Dat pík je gewoon niet. Als haar onhebbelijke, dertig jaar jongere vriendje belt, moet ze er helaas vandoor.

Eigenbelang eerst

De drie vriendinnen houden zich constant met elkaar bezig. Als de indolente Helga niets onderneemt om haar huwelijk te redden, rijdt Lidwien – nooit vies van een beetje actie – wel even op de motor langs haar man. En Helga’s dochter die nooit op bezoek komt geeft ze meteen een belletje. Sofie blijft hopen dat Helga’s man “gewoon” weer terugkomt. Op hun beurt rouwen de vriendinnen mee om de enige echte liefde in Lidwiens leven, die verongelukte in het meer.

Maar eigenbelang blijkt steeds de motivatie om zich met de ander bezig te houden. Lidwien lijkt het vooral zelf leuk te hebben met Helga’s belezen man en haar dochter die “echt een énig mens is.” Helga laat op haar beurt iets te veel doorschemeren dat Lidwiens Grote Liefde best oog had voor ander vrouwelijk schoon, zoals zijzelf bijvoorbeeld. En Sofie wil het jubilerende paar alleen maar weer samen zien om een vlammend optreden te geven op het jubileumfeest, met een meezinger van eigen hand over levenslang geluk.

Actie zonder reactie

Dat deze drie oudere dames meer met elkaar gemeen hebben dan hun steunkousen en de onvermijdelijke knot in hun haar, is duidelijk. Ze lijken haast met elkaar vergroeid te zijn in hun vaste stramien van kleine rituelen en kibbelpartijen. Geestig zijn ze, met hun scherpe dialogen over triviale zaken doorspekt met dodelijke ernst, en met elk hun eigenzinnige mimiek en handeling bij de gekke muzikale changementen tussendoor. De drie actrices maken al jaren samen voorstellingen en prikkelen elkaar in hun totale verscheidenheid. De stille wateren van Helga (Bodil de la Parra, die het stuk ook schreef), de gefrustreerde saaiheid van Sofie (Margôt Ros) en de droge humor van de luidruchtige Lidwien (Wimie Wilhelm) – Slangevel is hen letterlijk op het lijf geschreven.

Maar deze sterkte draagt tegelijkertijd een zwakte in zich. De personages prikkelen elkaar wel, maar daaraan zijn ze zo gewend dat er geen actie volgt, ze mijden elke confrontatie. Zo kabbelen hun leventjes voort in een steeds kleinere wereld en leiden onverwachte wendingen in het verhaal niet tot spannende momenten. Als Helga aan het eind eindelijk actie onderneemt en iets totaal anders doet dan verwacht, zelfs dan kiezen de dames bijna gelaten voor de makkelijke weg: de één is nou eenmaal zus en de ander zo, te laat om daar iets aan te veranderen. Actie zonder reactie. Het laat de toeschouwer achter met hetzelfde gelaten gevoel: deze geestige, in potentie zeer sterke voorstelling mist ontwikkeling.

Deze voorstelling is nog te zien tot en met 12 maart 2006. Kijk hier voor een uitgebreide speellijst.