South Park in het theater

Zuiderpark, zoals de toneelversie is gedoopt, is gebasseerd op de aflevering Cartman’s Mom Is Still A Dirty Slut, waarin kluizenaar Mephesto wordt neergeschoten op het moment dat hij de identiteit van Cartmans vader wil onthullen, Kenny wordt geelectrocuteerd, en George Clooney probeert met een armloze verpleegster (onder het motto ‘positieve discriminatie’) honderden gewonden in het ingesneeuwde ziekenhuis te genezen.

Sterfscènes

De voorstelling, gespeeld door vier acteurs van de Toneelacademie in Maastricht, bestaat uit drie delen. In deel 1 wordt de aflevering op het achterdoek geprojecteerd, maar worden de stemmen door de acteurs ter plekke ingesproken. Deel 2 gaat om dezelfde aflevering maar nu in een zeer vrije Nederlandse herinterpretatie, en in deel drie doen de acteurs een aantal bekende sterfscènes uit de toneelwereld op z’n South Parks.

Niet overtuigd

Op de eerste plaats: ik hou van South Park, en daarnaast had ik genoeg vertrouwen in Terpstra dat hij de serie recht aan zou doen. Helaas ben ik niet helemaal overtuigd. Het eerste deel, de opnieuw ingesproken aflevering, was eigenlijk alleen grappig vanwege de kwaliteit van de aflevering zelf. Natuurlijk is het interessant om te zien hoe niet alleen de stemmen, maar ook de muziek en bijgeluiden ter plekke worden geproduceerd, maar ik betwijfel of er mensen waren die daar onafgebroken op letten. Eigenlijk zaten we gewoon met z’n allen naar South Park te kijken.

Aangepast

Toen deel twee begon, dezelfde aflevering in het Nederlands, bleek dat de aflevering niet simpelweg was vertaald, maar geheel tot de Nederlandse situatie aangepast. De aflevering ging ineens over normen en waarden, Cartman was een stereotiepe Marrokaanse hangjongere, Balkenende, Dutroux en Ralph Inbar doken op, en de ene terroristische aanslag volgde op de andere. Dan blijkt hoeveel het verhaal van South Park afhangt van de teksten, en niet zozeer van de beelden. Het geheel van beelden en bewerkte tekst klopte en was logisch.

Vervelend

Deel drie ten slotte was voor mij geheel overbodig. Het is een leuk idee om Kenny een sterfscène te laten doen (ik weet niet welke scène het moest voorstellen: dat vergaten ze erbij te zeggen), en Julia’s dood door Officer Barbrady was echt heel leuk, maar Cartman die onverstaanbaar vloekend Romeo nadoet, of Mr Garrison als Hamlet (waar hij z’n mmmkay’s vandaan haalde weet ik niet; in ieder geval niet bij Mr Garrison) waren eigenlijk gewoon vervelend.

Botte bijl

Ik liep het theater uit met de vraag ‘Waarom de moeite doen om dit op toneel te brengen?’ Gaat het ergens over? Voegt het iets toe aan South Park of toneel in het algemeen? Deel 1 had ik net zo goed op TV kunnen zien. Deel 2 was origineel, maar het is wel erg makkelijk om alles wat slecht is in de wereld er in te gooien en dan te denken dat je een South Park-aflevering hebt. Ik begrijp best dat South Park zoiets kan spreiden over een heel tv-seizoen en het NNT niet, maar dit was wel een erg botte en voor de hand liggende bijl. Ik heb het sterke vermoeden dat de sterfscènes zijn toegevoegd omdat er blijkbaar toch een link in moest met ‘echt’ toneel.

Oppervlakkig

Eigenlijk denk ik dat Zuiderpark vooral erg leuk is voor middelbare scholieren, die ook het grootste deel van het publiek uitmaakten. Ik zal er wel te oud voor zijn, maar ik had toch op beter gehoopt. Het is immers niet zo dat het NNT geen ervaring heeft met toneel voor jongeren. Zuiderpark is uiteindelijk te oppervlakkig om lang te boeien.