Op zoek naar erkenning met Idols-achtige toestanden

Sexappeal is het toneeldebuut van Hanneke Groenteman. Ze is bekend als journaliste en tv-presentatrice, maar ook door het feit dat ze flink is afgevallen. Met een tegenspeler als Marcel Musters, die juist opvalt door zijn teddybeerachtige omvang, vormen dik en dun aspecten die niet onberoerd konden worden gelaten in deze voorstelling. Het gaat over de zoektocht naar identiteit, en daarom zijn de karakters die door de drie acteurs Groenteman, Musters en Beppe Costa worden vertolkt, dicht bij hen zelf gehouden. Er wordt zelfs flinke verwarring gekweekt over de personages. Zo is er een voice-over die het publiek doodleuk vertelt dat ze hier naar Hanneke Groenteman zitten te kijken (‘daar kwam u waarschijnlijk allemaal voor’), die een Audrey Hepburn-look-a-like genaamd Audrey Kaasboer speelt, maar in het echte leven  weinig meer te doen heeft en in een caravan woont.

Beppe Costa speelt Luigi Amaretto, net als hijzelf Italiaan, muzikant en vrouwenversierder, maar nog steeds niet getrouwd omdat hij teveel met zichzelf bezig is. En ten slotte Marcel Musters, die Rens Mosterd speelt die te dik is en graag leuk gevonden wil worden. Het creëert een gevoel van echtheid wat toch een beetje betwijfeld moet worden, want het blijft per slot van rekening een toneelstuk. Terwijl ze moeten wachten tot ze voor de jury mogen verschijnen, spelen de acteurs uitvergrotingen van zichzelf. Luigi Amaretto probeert Audrey Kaasboer te versieren met foute, te seksistische openingszinnen, Rens Mosterd toont zijn onzekerheid door met een handpop te spelen en Audrey Kaasboer komt halverwege op in een dikmaakpak. Het is een vreemd stelletje bij elkaar, maar het werkt wel op de lachspieren.

Normen

De teleurstellingen die de drie te verwerken krijgen wanneer ze voor de zoveelste keer worden afgewezen door de jury, monden uit van zakdoekmomentjes in gesprekken over serieuzere zaken. Ze bespreken hun onzekerheid op verschillende gebieden: seks, leeftijd, relaties met hun partners of met hun ouders en – natuurlijk – overgewicht. De teksten van Joan Nederlof weten daarbij de juiste toon te raken. Ze zijn erg grappig, maar hebben ook een diepere laag. Het komt er namelijk op neer dat iedereen aan bepaalde normen wil voldoen, die door de maatschappij worden gesteld. Maar de acteurs dagen die normen tegelijkertijd uit: door in een vaalblauw pak of een ouderwets rokje te verschijnen, door als zak patat of travestiet de jurykamer te betreden, kortom: door zich van hun slechtste kant te laten zien. En juist die slechte kant weet de sympathie van het publiek te winnen. Waaruit je alleen maar kunt concluderen dat je je niet door jury’s moet laten beïnvloeden en dat je het beste gewoon jezelf kunt zijn.

Leuke kunstjes

De voorstelling moet het hebben van de acteurs; het stuk is zelfs voor hen geschreven. Die verwachtingen worden zeker waar gemaakt. Groenteman weet zich goed staande te houden tussen de door de wol geverfde mannen. Ze laat zich niet van de wijs brengen door de opmerkingen van Costa en ze overtuigt als actrice die iets te vertellen heeft. Toch is het Musters die het meest de voorstelling draagt; hij houdt het groepje bij elkaar. De verschillende verkleedpartijen dragen bij aan de hilariteit, maar er is ook ruimte voor gevoelige liedjes van Costa en andere kunstjes. Groenteman en Musters verrassen met hun leuk uitgevoerde jaren-vijftig-dansje, waarmee ze Fred Astaire en Audrey Hepburn imiteren. Het fluitconcert dat Musters op zijn vingers geeft, levert hem een welgemeend applaus op. Daarmee wordt het publiek eigenlijk de jury, want de echte jury krijgen we nooit te zien. Het is weer een voorbeeld van de verschillende lagen van een voorstelling die op het eerste gezicht alleen maar grappig lijkt, maar wel degelijk veel meer te bieden heeft.

Zo is Sexappeal een goed geslaagde komedie en een parodie op de huidige maatschappij waarin de media bepalen wanneer iemand goed en mooi is. De acteurs dragen het stuk en weten ondanks hun niet altijd even flatteuze uiterlijkheden de sympathie van het publiek te winnen. De toeschouwer verlaat de zaal met een tevreden gevoel: niet alles hoeft perfect te zijn om iemand mooi te maken.

Sexappeal is nog tot en met 29 mei te zien op verschillende plaatsen in het land. Klik hier voor de speellijst.