Dagelijkse frustraties van een kat

Op de planken wordt geen woord gewisseld. Esther Snelders en Liesbeth Gritter spelen poezen, Tom Heijligers mag een hond worden. En dieren praten nu eenmaal niet. Dieren filosoferen niet eindeloos over innerlijke tegenstrijdigheden of sociaal contact. Dieren doen eigenlijk maar wat. Oftewel: een groter contrast met de mens is haast ondenkbaar. De mens pluist het eigen gedrag (en dat van anderen) doorlopend uit. De achtergrond van ieder kuchje wordt besproken. Zeker in de talloze, o zo populaire, realityprogramma’s. Het analyseren van de eigen gevoelens beleeft daarin een absoluut hoogtepunt. Tot in het absurde worden emoties uiteengezet. Kassys besloot commentaar te leveren.

Hond zonder blaffen

Het is een boeiende vergelijking die het theatergezelschap trekt. Het publiek volgt de belevenissen van twee poezen en een hond. Dieren beleven simpele dingen. Ze spelen met een rechthoekig stuk plastic, springen van een plank of rollen zich op in een hoekje van de kamer. Met als hoogtepunten van de dag: gevoerd worden of naar buiten mogen. Het klinkt alsof er interessantere fenomenen zijn om op te voeren, maar Kassys voegt nog een element toe.

Op een deel van de witte achterwand worden interviews geprojecteerd. Het zijn vraaggesprekken met de personages op het toneel. Ze kijken vlak langs de camera en vertellen over hun angsten, obsessies en frustraties. Het zijn precies de interviews die ook in een willekeurig reality- of spelprogramma voorbij komen. De dieren analyseren hun eigen doen en laten op menselijke wijze. Dit levert niet alleen komische situaties op; het geeft ook nieuwe inzichten.

Nu het dieren zijn die hun hoogtevrees en irritaties uit de doeken doen, lijkt het overdreven. Het publiek knikt en lacht. De uitspraken worden herkend. De situaties zijn humoristisch, omdat de dieren niets meemaken en toch reageren alsof alles van het grootste belang is. Dat werkt op de lachspieren. Het wordt pijnlijk bij het besef, dat de mens eigenlijk precies hetzelfde doet.

De kracht van Good cop bad cop ligt grotendeels in het spel van Snelders, Gritter en Heijligers. Hoewel de acteurs niet miauwend of blaffend, op hun knieën over het toneel kruipen, zijn de dieren volledig herkenbaar. De acteurs hebben de maniertjes en bewegingen van de dieren perfect in de vingers. Voor de ogen van het publiek veranderen zij in geloofwaardige huisdieren. De beesten krijgen een bepaald karakter en zekere denkwijze. Ze zijn volwaardige personages en worden geen karikaturen.

Geen geschuur

Good cop bad cop speelt met een actueel thema en weet dit op humoristische wijze neer te zetten. Toch schuurt er iets in de voorstelling. Of eigenlijk: er schuurt juist níets. Het onderwerp en de uitvoering klinken perfect, maar er is geen tweede laag in het stuk te vinden. Er zijn geen onverwachte momenten of beklemmende situaties. Dit maakt de voorstelling misschien niet minder boeiend, maar tot de kern komen, doet het niet.

De kritiek die Kassys wil leveren, komt nauwelijks aan. Hoewel het stuk alle elementen van de ideale voorstelling in zich heeft, ontbreekt net díe cruciale wending waardoor het publiek verrast wordt en de boodschap aankomt. Het commentaar dat in de voorstelling wordt geuit, blijft uiteindelijk nauwelijks hangen. En dat is jammer.

Good cop bad cop geeft een originele insteek van een actueel thema. Daarnaast is het acteren sterk. De dierlijke personages komen tot leven. De voorstelling is komisch en scherp. Het concept is dus goed, maar in de uitwerking ervan mist iets. Er ontbreekt een verrassende wending of dubbele laag. Nu is Good cop bad cop confronterend, zonder schrijnend te worden.

Good cop bad cop staat 14 en 15 mei in Gent. Het stuk speelt daarna nog in Charleston (South Carolina) van 3 t/m 6 juni 2009.