I’m an instant star, just add water
Nastaran Razawi Khorasani is al enige jaren één van de meest opvallende spelers bij MAAStd. Dat is niet niks, want veel Maasspelers zijn bijzonder om naar te kijken. Khorasani is geselecteerd voor de regeling Nieuwe Makers van het Fonds Podiumkunsten en zal in het kader daarvan drie voorstellingen maken. Voor Solo van Nas & Jim heeft ze de medewerking gevraagd van musicus Jimi Zoet. Beiden zijn alumni van de opleiding tot theatraal performer van Toneelacademie Maastricht. Dit eerste project is een drie kwartier durend genot om naar te kijken en te luisteren.
Als het publiek binnenkomt heten Nas en Jim, gehuld in truien en met pruiken en hoedjes op, ons welkom. Zij zijn het voorprogramma van de echte Nas & Jim. Nas vertelt over haar grote bewondering voor Nas en hoeveel ze van haar leert en Jim doet hetzelfde naar Jim toe. Zij zingen iets en verlaten het podium zodat de echte sterren met welbekend bombast, lichtgeflikker en rook hun opwachting kunnen maken.
Solo van Nas & Jim is een satire op een popconcert, maar het is veel meer dan dat. Alle liedjes gaan over henzelf. Over het meisje dat niet kan leven zonder bewonderd te worden door de mensen om haar heen. Iedereen is alleen maar belangrijk voor zover ze haar zien. Over de jongen die zo getalenteerd is dat hij er eenzaam van wordt. Niemand die hem snapt, niemand die hem ooit zal snappen, nu niet en nooit niet. Zijn talent is te groot, niemand kan daaraan tippen.
So low
Beiden zijn ongelooflijke eikels, maar zeer fascinerend. Ze verdragen het niet om niet gezien te worden, om even te moeten wachten op de ander. Khorasani begint over iets wat veel aandacht heeft getrokken in de pers en vertelt ons haar verontwaardigde, jaloerse reactie daarop. Het is erg geestig, en ook heerlijk om zo’n politiek incorrect verhaal te horen, maar er zit ongetwijfeld een kern van waarheid in.
Want ook al zetten ze je aan het denken over onze hedendaagse online ijdeltuiterij en hoe we constant bevestiging nodig hebben van anderen, Khorasani en Zoet zijn performers. Gezien en gewaardeerd worden is misschien niet essentieel, maar toch wel behoorlijk belangrijk in hun werk. Die dubbele laag is interessant en het feit dat ze zich hier niet bepaald fraai voordoen, maakt hen sympathiek.
Vermoedelijk hoor ik niet tot hun doelgroep, maar ik voel me wel degelijk aangesproken. Ik ben de halve dag bezig geweest met iets wat mijn ego streelt en heb daar ook het een en ander over geschreven op Facebook. Waarom doe ik dat toch? Shit! Terwijl ik me daar druk over maak, zingen Nas en Jim hun laatste liedje. Dat zet alles weer helemaal op zijn kop. Solo wordt so low. Bijzonder is dat Khorasani en Zoet weliswaar twee narcisten spelen, maar zelf in het echt heel goed hun publiek in de gaten hebben.
Solo van Nas & Jim is grappig, qua muziek mooi en boeiend en biedt een confronterende spiegel. Khorasani heeft een prima eerste voorstelling afgeleverd. Het maakt erg benieuwd naar haar volgende twee.
