Mozes, the Musical

~

Hij haalt Mozes in de vorm van een drenzerig huilend braambosje over om zijn volk door de woestijn te leiden naar een betere wereld. De duivel is daarentegen een wulpse dame met een scherpe tong die de farao naar haar hand zet met haar verleidingskunsten. Wat haar betreft mag het allemaal blijven zoals het is. Een wereld waarin ieder verlangen wordt bepaald door de reclamespotjes van Heineken bier of het assortiment van de Hema. Het gouden kalf is de farao in een gouden jack, die de ontsnapte joden weer terug probeert te lokken naar zijn consumptie-maatschappij. Een vette knipoog naar Pim Fortuyn als het kalf koert: “Ik bedoel het allemaal niet kwaad hoor, ik probeer alleen de wereld een beetje leefbaarder te maken”. In een spel met de oeroude bijbeltekst en onze wereld van alledag weten de acteurs een toon te vinden die zich ophoudt tussen maatschappijkritiek en dikke pret. Growing up in public speelt geen moraalriddertje: elke stelling die wordt ingenomen wordt ook weer ondergraven. Zo is Mozes echt niet vies van faraootje spelen. Inhoud met humor lijkt het handelsmerk van Growing up in public.

Anti-globalisten spuwen hun gal op de moderne wereld waarin koeien zich lenen voor vieze McDonalds hamburgers en iedereen dezelfde saaie kleren draagt. In hun uniforme kleding van kisten tot zwarte mutsen zoeken ze naar wat anders. Als er een dikkig mannetje met sliertig blond haar en een roze trui, een tasje van Albert Heijn in de hand, het toneel opkomt en vraagt of dit de repetitie is van Mozes the musical, liggen ze even later gekleed in Oosterse gewaden aan zijn voeten. Moeiteloos veranderen de wereldverbeteraars in joden in ballingschap in Egypte, het is een kwestie van sandalen in plaats van kisten. Een Mozes is daarbij snel gevonden zo blijkt, en hun tocht naar het beloofde land kan beginnen. Maar niet voordat ze langs de farao zijn gekomen. En o ja, Mozes heeft natuurlijk ook wat goddelijke inspiratie nodig…

Mozes wordt neergezet als een onzekere, ietwat sullige goedzak. Door zijn omgeving als leider opgeworpen en door god uitgekozen moet hij een manier vinden om de twijfels in zichzelf te overwinnen. Soms lukt hem dat: hij schittert even als de leider van het stel en wordt dwepend toegezongen. Maar als hij zijn volgelingen alleen laat voor een intermezzo met god of als de hitte van de woestijn begint te vervelen glipt zijn leiderschap hem door de vingers. God scheept hem dan ook nog op met de onmogelijke opdracht de tien geboden aan zijn volk op te leggen… Als Mozes zich afvraagt waar hij het eigenlijk voor doet laat hij zich troosten door de woorden van zijn broer: “Het leven is een show. En jij bent de ster… Natuurlijk zul je een trieste dood sterven, net als elke ster. Maar dat is juist wat een ster een ster maakt: z’n einde” En Mozes krijgt wat hem als ster toekomt: een knallend eind.

Wie dacht dat musicals alleen opgevoerd werden onder de bezielende leiding van de brugklasmentor of met het grote geld van Joop van den Ende loopt achter. Er is meer, en het is hartstikke leuk! Growing up in public maakte met Mozes the musical een humoristisch stuk dat zich buiten alle begaande paden waagt. Ook wat betreft de uitvoering is dit geen doorsnee musical. Muzikanten spelen live op de toneelvloer, van stevige rock tot Oosterse swingmuziek: “Mozes, mo- mo- mozes, mo- mo- mozes, mozes yeah!” Cd’s uiteraard te koop bij de uitgang: niets menselijks is Growing up in public vreemd.