footNote + Ascent

FootNote + Ascent is een double bill met twee totaal verschillende programma’s. Voor de pauze de sympathieke remake van een oud stuk, vol kleur en gesproken teksten, van Ton Lutgerink en Amy Gale. Na de pauze een koel, individualistisch dansstuk in een kale zwarte ruimte met strenge choreografie en atletische danseressen.

FootNote wordt ingeleid door een video, waarin beelden van de originele voorstelling en oefenende dansers te zien zijn. Leine & Roebana geven commentaar op het maakproces van deze remake. Leidraad voor footNote zijn twee oude voorstellingen van Ton Lutgerink en Amy Gale uit de jaren tachtig. Lutgerink en Gale experimenteerden in die tijd volop met vrije vormen van dans, tekst en performance. Met footNote herleven de jaren zeventig. De papieren (!) achterwand is met rode cirkels beschilderd, de vloer met een vrolijk spel van kronkelende lijnen en gekleurde stippen. Verder nog wat blokken haardhout op de vloer, een stukje gras waarin een meisje zit te knippen, een tafeltje met daarop twee vaasjes en achteraan een stoeltje.

Tekst en dans versterken elkaar

De monologen en dialogen in footNote zijn zowel gewoon als absurd. Het is alsof mensen maar wat voor zich uit praten, of over de schutting met elkaar aan het keuvelen zijn. Over onderlinge relaties, roddels en filosofische vragen des levens. De dialogen zijn grotendeels in het Engels, wat op den duur minder prettig is. Dans en beweging versterken de tekst en vormen uitvergrotingen van de dingen die gezegd worden en van de gebaren. Alles op zijn Cunninghams, geïmproviseerd met bewegingen die overal vandaan lijken te komen, door van alles veroorzaakt.

Bijzonder geslaagd is de combinatie van twee sympathieke oudere dansers (Lutgerink en Gale) en Tim Persent en Heather Ware. Lutgerink en Gale zijn niet bang te bewegen en te dansen zoals vroeger. Persent en Ware ‘kopiëren’ Lutgerink en Gale in een jonge eigentijdse interpretatie van de oude dans en bewegingspatronen. Met meer souplesse, dynamischer, minder hoekig en meer bereik. Met zijn sympathieke uitstraling en warmbloedig vrije bewegingstaal steelt de donkere danser Tim Persent de show. Ook de muziek, doorspekt met lange perioden van stilte, is sfeervol, met jazzcomposities en een nummer van Elvis Presley.

FootNote is een sympathiek stuk, dat mooi in elkaar zit en waarbij de bizarre sketches, bewegingspatronen en monologen je regelmatig doen gniffelen.

Koude choreografie in lege ruimte

Ascent is van een heel andere orde. Het staat tegenover footNote als een gezellige huiskamer versus een kil winderig plein, omzoomd door ongenaakbare glazen gebouwen. Vier atletische danseressen in armoedige, grauwe overgooiertjes staan op een verder leeg, zwart podium. Een lichtgevend koord spiraalt door de zaal en komt naast de danseressen neer. Het duurt lang voordat je aan de steriele en kille individualiteit van choreografie en muziek gewend bent, na de gezelligheid van footNote.

Ondanks soms prachtig atletisch groepswerk, met veel zwaaiende armen en benen krijgt de fragmentarische choreografie in de lege ruimte geen hart en warmte. De gesamplede, elektronische klankcollages van Yannis Kyriakides komen kil en onsamenhangend over. Als je niet beter wist, zou je denken dat je naar een voorstelling van Introdans zit te kijken, in plaats van naar werk van Leine & Roebana, zo weinig creativiteit, experiment en conceptueel idee is er. Het draait puur om dans, er is nauwelijks een boodschap of hart in deze choreografie zonder kop of staart. En waar Tim Persent voor de pauze excelleert, hangt hij er in dit stuk maar wat bij. Met zijn warme, compacte intuïtieve bewegingstaal tegenover het atletische bewegingspotentieel van de vier danseressen. Het kleine beetje klassieke muziek, met prachtige zeventiende-eeuwse zang op het einde van het stuk, brengt gelukkig nog wat sfeer en warmte in dit eenzame stuk.

De voorstelling footNote + Ascent van Leine & Roebana is nog tot 27 maart 2009 te zien.