Dansgroep Amsterdam moet nog warm draaien

Helaas kan na bezoek aan de boordevolle voorstelling worden geconstateerd dat Dansgroep Amsterdam nog niet brengt wat iedereen hoopt en misschien wel verwacht. Opvallend is bijvoorbeeld dat de gepresenteerde stukken geen enkele relatie met elkaar hebben, waardoor de voorstelling fragmentarisch overkomt. Gelukkig zorgt Itzik Galili met een geweldig nieuw stuk dat de première geen valse start is.

Lekker snacken

Belangrijk doel van het nieuwe gezelschap is het tonen van werk van gerenommeerde internationale choreografen. Mark Baldwin, artistiek leider van het belangrijkste Engelse moderne dansgezelschap The Rambert Dance Company maakte voor deze voorstelling M is for Man, Music, Mpzart. Baldwin, eerder danser en choreograaf bij tal van grote internationale gezelschappen, gebruikte voor het stuk muziek van Louis Andriessen uit 1991. De vrolijke, jazzy, speelse muziek geeft het gevoel van musical en showballet. Vier danseressen die er met hun pagekopjes als Lisa Minelli’s in de musical Cabaret uitzien en dansers in getailleerde zilveren jasjes uit de tijd van Mozart, met bontjes op de kragen, versterken dit gevoel. Het stuk zelf is een lekker makkelijk verteerbaar, hapklaar dansstuk, met invloeden van jazzdans, showballet en academische dans (ballet), zoals opzwiepende benen en sprongen. Het stuk wordt echter nooit meer dan een lekkere snack uit een goede snackbar.

Lines

Met Lines, een 40 minuten durende herneming uit 1991, grijpt Krisztina de Châtel terug op haar strenge introverte periode. Op minimalistische, repetitieve muziek van Philip Glass bewegen vijf in het wit gestoken danseressen in één dezelfde danspas, met dezelfde beenbeweging, in slow-motion over een door verticaal opstaande TL-buizen afgebakend vierkant grondvlak. Langzaam vormen de danseressen geometrische patronen waarin lijnen en V-vorm overheersen. De eerste twintig minuten begeleid door de muziek van Glass, daarna twintig minuten in stilte, met alleen het geluid van slepende voeten over de vloer als intiem detail. De stille bewegingsmonotonie wordt slechts enkele malen, als kleine explosies doorbroken wanneer danseressen plots uitdagend de zaal inkijken, een langdurige freeze inlassen of eenmalig een andere beenaanzet hebben.

Hoewel de bewondering over de ijzeren discipline en concentratie van de danseressen (en publiek!) groot is bij dit indertijd baanbrekende provocatieve dansstuk, vraag je je af waarom het in het programma opgenomen is. Waarom moet je naar historische erfgoed kijken op een avond dat een nieuw gezelschap zichzelf en haar toekomstvisie aan het publiek presenteert? Waarom geen nieuw werk van De Châtel, of gezamenlijk werk met Galili?

Turen in de verte

Het derde stuk is van Monique Duurvoort, een talentvolle jonge choreografe die bij het Nationale Ballet danste en voor het urban dansgezelschap Ish als choreografe werkte. Duurvoort is door Galili en de Châtel aan beeldend kunstenaar Theun Mosk gekoppeld. Resultaat is een 2 meter hoog blauw glanzend scherm dat over de volle breedte van het podium loopt en waarachter door driehoekige uitsnedes dansers en choreografie vaag zichtbaar zijn. Het idee is dat je de door de gekozen set-up een gevoel van fragmentatie krijgt omdat je het geheel niet kunt overzien. Klinkt spannend, maar het pakt helaas minder geslaagd uit. Er is nauwelijks dans te zien. Met wat turen zie je enig groepswerk en duetten in verschillende stijlen, variërend van ballet tot urban.

De intensieve begeleiding die Galili en de Châtel hun talentvolle choreografen (zouden) geven lijkt bij Duurvoort niet goed te hebben uitgepakt. Zowel in de koppeling aan Theun Mosk, als in de choreografie die er afgeraffeld uitziet en meer aan een schoolvoorstelling dan aan interessant werk van een talent doet denken. Eerder kwam Duurvoort tot veel interessantere producties.

SUB: overweldigende dramatische orkaankracht

Het afsluitende (nieuwe) stuk, SUB, van Galili is een overweldigende, twintig minuten durende orkaan van energie, dramatiek en atletisch vermogen. Galilli zet zeven mannen neer in een door randen van opgloeiende lampjes afgebakende arena. Als Romeinse krijgers in blote tors in prachtige zwarte rokken gemaakt van oude legerjasjes met glimmende koperen knopen. Wat volgt is een veldslag van energie die van links naar rechts over het podium golft. In hoog tempo wordt gerend, gesprongen en gedoken. Dansers gaan over het hele podium als gladiatoren dansante gevechten met elkaar aan. Ruggen worden gekromd als in een show van bodybuilders, waarbij spiergroepen en lichaam door ingenieuze, soms spookachtige belichting prachtig worden uitgelicht. Dans en muziek (Weather One van Michael Gordon) zijn een geweldige eenheid. De muziek van Gordon is complex, groots en meeslepend, vol krachtige aanzetten met strijdende altviolen. Stormachtig als het stuk zelf.

Dangroep Amsterdam is van 25 maart t/m 18 mei met Fier! op tournee.