Veel creativiteit, weinig inhoud

Het is die creativiteit die de voorstelling draagt. Neem alleen al het decor: twee stapels oude magnetrons, die gebruikt worden als stoel, podium, muziekinstrument (ping!) en keyboardsteun. Verder een stuk of acht versleten houten deuren, die dienstdoen als toilet of kleedkamer en waar zelfs mee gedanst wordt. Ook hebben de kostuums soms grappige details, zoals de revueachtige jurk van zangeres Laura (Marle Brouwer), die in plaats van met struisvogelveren versierd is met verschillende kleuren vliegenmeppers. Al deze elementen worden benut in een voorstelling waarin bijna alle mogelijke theaterdisciplines aan bod komen. Zo wordt er gezongen en gedanst, komen mime en slapstick voorbij en wordt er zelfs gebruik gemaakt van filmpjes, die het YouTube-effect versterken en die vaak op ingenieuze wijze overlopen in het toneelspel. Bewonderenswaardig is dat de drie acteurs Bart Rijnink, Boy Ooteman en Marle Brouwer alle disciplines schijnbaar moeiteloos beheersen. De zang is sterk, maar ook goede timing ontbreekt niet. Het getalenteerde trio weet de voorstelling echt energiek te maken. Dat werkt aanstekelijk en zorgt ervoor dat de aandacht van het publiek nergens verslapt.

Iets in de mic

Die energie kan echter niet verbloemen dat het verhaal niet goed uit de verf komt. In de voorstelling draait het om de fysieke en absurdistische elementen. Desondanks pretenderen de Fantasten wel degelijk actuele problematiek aan te snijden, namelijk de overschatting van populariteit. Iedereen wil, en kan ook, beroemd worden vandaag de dag, met behulp van internet. Volgens het promotiemateriaal wil het gezelschap laten zien dat je beter kritisch kunt kijken naar wat je allemaal van jezelf op het web plaatst. Het blijkt lastig om dit uit de voorstelling te halen. Het is wel duidelijk dat de acteurs bezig zijn met het maken van filmpjes, doordat ze steeds met een camcorder rondlopen, en het is ook duidelijk dat hun filmmateriaal en liedjes geen inhoud hebben waar lang over nagedacht is. De muziek swingt de pan uit, maar sterke teksten hebben ‘Ik transpireer niet meer’ en ‘Iets in de mic’ niet bepaald. Toch wordt de boodschap nergens echt duidelijk gemaakt. De aaneenschakeling van, nogmaals, sterk uitgevoerde scènes komt niet tot een geïntegreerd geheel. Tegen het einde is er bijvoorbeeld wel een ruzie, maar die lijkt dan ook snel weer te zijn opgelost. Wat er nu zo slecht is aan die zucht naar roem, blijft wat los in de lucht hangen.

Cliché

De vraag is vervolgens of het punt dat Roze kater volgens de promo’s wil maken, wel zo interessant is. Wie een beetje redelijk kan nadenken, ziet namelijk zelf ook wel in dat programma’s als Idols amper artiesten opleveren die het echt maken in de muziekwereld. Vraag een willekeurige conservatieve persoon naar Hyves en hij zal je vertellen dat online vrienden niet meteen echte vrienden zijn waar je blindelings op kunt vertrouwen. Het hele idee van een waarschuwing tegen internetpopulariteit neigt een beetje naar clichématigheid. Misschien is het daarom niet eens zo erg dat de Fantasten dit statement ondergeschikt maken aan muzikaliteit en fysiek spel in hun voorstelling. Desondanks willen theatermakers altijd iets vertellen aan hun publiek en zodoende is het toch jammer dat er niet iets kritischer is gekeken naar het uitgangspunt van het stuk.

Roze kater is een creatieve, energieke voorstelling die nergens verveelt. Getalenteerde acteurs en de combinatie van muziek, dans, mime en film zorgen voor een leuke theateravond. Toch komt de boodschap van het stuk niet sterk naar voren en is het de vraag of die boodschap het nog wel waard is om in het theater voor het voetlicht te brengen.

Roze kater staat in juli en augustus nog op festival De Parade en in de theaters in reprise van september tot en met november 2009.