Een aantal

Zoon Bernard is in de war als hij heeft gehoord dat er een aantal versies van hem bestaan en haalt verhaal bij zijn vader. Ineens weet hij niet meer zo goed wie hij is: hij zit in een identiteitscrisis. Vader komt vervolgens met een vaag verhaal over een dode zoon en reageerbuisjes aanzetten. Hij raakt verstrikt in een web vol leugens, en als ook nog eens de ‘dode’ zoon langs komt, is het feest compleet. Een aantal is een nogal eigenaardig verhaal over een vader-zoon-relatie, dat verpakt is in een klonenjasje.

Levensvragen

Door het kloonaspect lijkt het verhaal zich ineens zoveel jaren verder af te spelen, maar dat is niet het geval. Want wie daardoor heen prikt, komt terecht in een wereld vol levensvragen die we allemaal wel eens hebben. Er worden vragen gesteld over de kindertijd en of pa wel genoeg zijn best heeft gedaan als vader. En hoe zit het met de liefde tussen vader en zoon? En waarom ben je wie je nu bent?

Typetjes

Om toch genoeg gewicht te geven aan het klonen, maken we kennis met ‘een aantal’. Die worden allemaal neergezet door Marcel Hensema, die dat echt voortreffelijk doet. In dezelfde kleren is hij toch steeds weer een ander type, dan agressief, dan weer radeloos en dan uiterst kalm. Hoewel Eric Schneider ook wel goed in zijn vaderrol zit, weet Hensema toch meer emoties op te wekken. Wat overigens ook wel heel goed heeft meegewerkt is het decor (golvend gordijn, waarop videoprojecties van de ‘zoons’ te zien zijn) in combinatie met de muziek tussen de verschillende scènes. Heel benauwend.

Happy end

Het eind van het stuk is helaas ongelukkig gekozen. Er komt een kloon op bezoek, die gelukkig is. Zo, dacht regisseur Ursul de Geer, prachtig: een happy end en klaar! En daar zit je dan in een zaal waar de lichten weer aan gaan, nog een beetje in de waas van emoties die zich daarvoor afspeelden op het toneel. Je had het gevoel dat er nog opgebouwd werd naar een ontlading, maar die blijft uit.

Modern

Dat is meteen de afknapper van Een aantal, terwijl de voorstelling verder redelijk in elkaar zit. Het is geen topverhaal, maar wel eentje waar je met je fantasie en gevoel nog wat mee kan, dankzij dat kloonelement van schrijfster Caryl Churchill, dat zij in 2002 schreef (A Number). Dit is zeker een moderne manier om een vader-zoon-relatie te benaderen. Omdat er goed wordt gespeeld met voldoende emoties is het zeker niet vervelend om deze voorstelling uit te zitten, maar een beter einde zul je zelf moeten verzinnen.

Een aantal wordt nog tot en met 14 april 2005 gespeeld.