Educatief verantwoorde nostalgie

Met het thema oorlog als rode draad begint de avond met Waltz; een ritmisch, theatraal en donker stuk uit 2010. Destijds werd het gedanst door Dansgroep Amsterdam, een ervaren en zeer talentvolle dansgroep, die helaas is opgeheven in 2013, als gevolg van de economische crisis. Zoals aangekondigd toont Waltz een groep mensen die schone schijn hoog probeert te houden; zelfs in tijden van crisis, oorlog en verdriet walsen zij door. Het toneelbeeld is een zwarte doos, waarin dansers in zwarte uniformen bewegen op traditionele muziek. Het beeld is mooi en dramatisch; de dans is ritmisch en overtuigend, totdat er dansers ontsnappen aan het collectieve ritme en zij gaan acteren dat zij ontsnapt zijn. Het lijkt alsof het publiek iets zou moeten opmaken uit de expressieve gezichtsuitdrukkingen van de dansers, alleen wordt niet helemaal duidelijk wat.

Oneindigheid

Na de pauze wordt het stuk Infinite uit 2011 opnieuw gedanst, een rauw stuk met een sterk toneelbeeld. Alle gordijnen zijn verwijderd, waardoor de dansers bewegen voor een kale stenen muur en onder een centraal TL-licht. De dansers zijn gekleed in simpele lichtblauwe kostuums, met ook een lichtblauwe stof over hun hoofd, waardoor de gezichtsuitdrukkingen van de dansers in dit stuk (gelukkig) verborgen blijven. De vorm dient in dit stuk als inhoud: door de bewegingen die de dansers uitvoeren lijken zij zich als slaven op te stellen. Ze dansen vaak synchroon en op de knieën en bewegen in een schijnbare oneindige herhaling. Het is een indrukwekkend stuk en het is met overtuiging gedanst. De vraag blijft echter waarom deze twee stukken nogmaals in première zijn gegaan, dit keer samen in de Stadsschouwburg Amsterdam. Het zijn mooie stukken, maar zouden zij in dit geval niet thuishoren in de theaterzaal van een dansacademie? De noodzaak tot het heropvoeren van de stukken blijft onduidelijk.

De Châtel sur place

Sinds Dansgroep Amsterdam niet meer bestaat, is Krisztina de Châtel verder gegaan als ‘De Châtel sur place’ – waarmee zij vernieuwende locatievoorstellingen maakt als ÚT/OET (2014), tezamen met stratenmakers en professionele dansers. Daarnaast gaat zij educatief verantwoorde projecten aan zoals deze voorstelling. Deze projecten zijn zeker interessant en vooral belangrijk in het kader van talentontwikkeling, maar er moet voor deze voorstelling ook een gepaste locatie gevonden worden, zodat het op het danspubliek niet zou kunnen overkomen als ijdele nostalgie.