Een goed gevoel op z’n plat Amsterdams
Wie ooit de film Wat zien ik?! zag, heeft waarschijnlijk vooral de man met veren en één in vrouwenkleren nog helder voor de geest staan. Van die oer-Hollandse film (gebaseerd op een boek van Albert Mol) is nu een musical gemaakt. Een zeer geslaagde voorstelling over het leven van twee knuffelhoertjes in hartje Amsterdam. En hoewel de schuttingtaal je om de oren vliegt is het vooral allemaal reuze gezellig en bijna camp.
Blonde Greet (Ellen Pieters) en haar bovenbuurvrouw Nel (ook wel Haar van boven, gespeeld door Mariska van Kolck) bewonen samen twee peeskamers aan een Amsterdamse gracht. Voor geen fetisj draaien ze hun hand om en geen fantasie is hen vreemd. Wil meneer geopereerd worden aan zijn ‘wond’? Of in een kort schortje de grond stoffen? De vriendinnen staan kort gerokt en hoog getoupeerd klaar. Nel heeft een relatie met hun gewelddadige pooier Sjaak (Johnny Kraaijkamp) en Blonde Greet duldt geen man meer in haar leven. Tot ze op een avond de nette Piet (Hans Breetveld) ontmoet en daar tegen beter weten in als een blok voor valt.
Amsterdamse tongval
~
Hoewel Wat Zien Ik?! erg expliciet is, wordt het nergens plat. Het is de Amsterdamse tongval die alles relativeert. ‘Je lekt op het tapijt’, ‘Wil je een lul of een koekie?’; het zijn niet eens de vreemdste uitspraken die je in deze voorstelling hoort. En of Ellen Pieters nu wijdbeens in lingerie zit of een klant er met de mattenklopper van langs geeft, alles wat ze doet is geloofwaardig. Haar haat jegens mannen (‘Mannen zijn slecht’) vormt een leuk contrast met de pooier Sjaak die vervolgens in een lied alle mokkels aan het gas wenst. En haar voorzichtige verliefdheid voor Piet snapt iedereen.
Bijenkorf
De decors zijn cartoonesk en duidelijk. Met weinig middelen worden grootse locaties geschetst. In het café van Bet van Beeren (Duck Jetten) prijkt een metershoge foto van schepper Albert Mol en als de dames naar Parijs gaan, staat daar de Eiffeltoren. In een flashback van Blonde Greet waarin ze met Piet uit gaat, zien we ze in een Spaans restaurant zitten, twee bioscoopstoeltjes laten zien dat ze een Franse Film bezoeken en met diezelfde twee stoeltjes zitten ze even later bij de opera. En met slechts een toonbank waan je je in een Bijenkorf van weleer waar Nel en Greet rode pumps maat 45 kopen voor een van hun klanten.
Het verhaal speelt zich af in de jaren zestig. Dit is niet alleen merkbaar aan het decor (bijvoorbeeld in het oude Bijenkorflogo) of de heerlijke sixties kleding en de haardrachten, maar ook aan kenmerkende gebeurtenissen die verweven zijn in het verhaal. De student Lucas (gespeeld door Karel Simons die leuke acrobatische toeren uithaalt) en zijn hippie-vriendin willen het Maagdenhuis bezetten en worden weggeknokt door de ME. Een goede zet om het verhaal authentiek te houden en ook goed doorgevoerd.
Geen happy end
De musical zit vol leuke en aanstekelijke liedjes (In het café van Bet van Beeren dansen de dames met de dames en de heren met de heren). Ellen Pieters is de beste zangeres, de rest van de spelers kom niet goed uit de verf wat zang betreft. Qua acteren doen de acteurs niet voor elkaar onder. Johnny Kraaijkamp speelt een dubbelrol. Hij is zowel de pooier Sjaak als later de verloofde van Nel, Bert. En natuurlijk moet Nel nou juist tussen deze twee mannen kiezen.
Het mooie aan het verhaal is dat het geen expliciet happy end heeft, maar dat je toch weet dat iedereen gelukkig is met de keuzes die gemaakt worden. Iedereen is blij met het leven dat ze leven. Ondanks bedrog, de verdrietige scheidingen en het geweld is dit een absolute feel-good musical tot in de puntjes.
Wat zien ik?! is nog tot en met 13 mei te zien door heel Nederland. Klik hier voor meer informatie.
