Groeiend podiumplezier

In Claudia Zuigt gaat De Breij terug naar de kindertijd, toen je nog zorgeloos bij je moeder achterop de stofzuiger door de kamer werd getrokken, toen de Efteling nog betoverd was en een leven vol mogelijkheden nog voor je lag. In de voorstelling blijkt echter dat het leven geen paradijselijk bestaan is, sinds “domme Eva” een hap van de appel nam. Adam en Eva zijn de rode draad in de voorstelling waarin serieuze onderwerpen worden opgefrist met rake grappen. Maar kromliggen van het lachen is er niet bij.

Vrouwenhumor

De Breij vertelt boeiend en bezit een goede timing, alleen is ze niet ontzettend grappig. Het ene moment houdt ze zich te veel in, terwijl ze later juist weer erg overdrijft. Een – wat mij betreft – bekend probleem bij vrouwenhumor. Hoe meer vrouwelijke cabaretiers ik zie, hoe vaker ik moet toegeven dat vrouwen misschien van nature niet zo lollig zijn. Of dat ik gewoon niet van vrouwenhumor houd. Het zal een kwestie van smaak zijn, maar ik lach over het algemeen harder om mannen. Mannen zijn minder beperkt, terwijl humor bij vrouwen vaak te gekunsteld is. Mannen kunnen op het podium ontwapend of sullig zijn, maar vrouwen zijn dan gewoon zielig. Mannen kunnen grof zijn, vrouwen zijn dan meteen hysterisch. Bij een sketch over het inknippen van een vrouw bij de geboorte van haar kind lijkt De Breij een op wraak beluste Dolle Mina, en echt grappig is dat niet.

Sneuneus

Toch is Claudia de Breij de minste niet. Persoonlijk vind ik iemand als Sanne Wallis de Vries leuker, omdat zij iets venijniger en harder is. De Breij is niet gemeen, overdreven hysterisch of een “sneuneus”, zoals ze dat zelf noemt. Het is een sterke, leuke vrouw die stevig in haar schoenen staat en zich verwondert over de wereld om haar heen. Ze lijkt van het leven te genieten en er met veel passie middenin te staan. En op het podium is ze helemaal op haar plek. Ze brengt haar grappen op een persoonlijke manier, een manier die de kijker zou moeten raken. Op dvd komt dit echter niet zo goed uit de verf; misschien werkt dat alleen in het theater.

Beeldende Nederpop

De show is afwisselend, met goede sprongen tussen lolligheid en serieuzere momenten, maar met anderhalf uur is het programma te lang en verliest het vaart. Een sterk punt is de manier waarop De Breij muziek in haar show integreert; het maakt een wezenlijk onderdeel uit van de voorstelling en hangt er niet als extraatje bij. Samen met haar sterke muzikale begeleiders Sander Geboers en Rogier Wagenaar brengt ze hedendaagse luisterliedjes over hedendaags Nederland. Soms poëtisch, dan weer wat plat, maar altijd bijzonder beeldend en met mooie melodielijnen. De liedjes zijn ook uitgebracht op haar eerste cd Niet Alleen, een aanrader voor liefhebbers van de betere Nederpop.

Toegift

De dvd bevat verder ondermeer twee extra liedjes en een half uur interviews met de band. Als bonus zit er nog de dvd De Wilde Frisheid bij, De Breijs eerste voorstelling uit 2003. De show duurt ruim drie kwartier en gaat ondermeer over Linda de Mols Love Letters, over nieuwbouwwijken en vervelende buren, oftewel Nederland op z’n smalst. Na het zien van De Wilde Frisheid wordt duidelijk hoe De Breij gegroeid is; in haar eerste show is ze duidelijk minder op dreef. Ze heeft hier minder vaart en haar grappen zijn een stuk flauwer. Het lijkt zelfs of ze zich schaamt om op het podium te staan; ze is er in 2003 duidelijk nog niet klaar voor om een theaterprogramma te vullen. Met Claudia Zuigt is ze gegroeid en heeft ze haar plaats op het podium verworven. Dat maakt ook nieuwsgierig naar haar nieuwe show. Want of ik nu van vrouwenhumor houd of niet, De Breij is wel een goede cabaretière, die ons in de toekomst zeker nog gaat verrassen.

Zaterdag 21 januari 2006 signeert cabaretière Claudia de Breij haar dubbel-dvd in de Amsterdamse Bijenkorf Amsterdam van 12.00 – 13.00 uur.