Het verlangen jezelf te zijn

Vier mensen bevinden zich in een ruimte die lijkt op een laboratorium, maar ook op een hypermodern reclamebureau. Twee vrouwen en twee mannen voeren verschillende sociale experimenten uit op elkaar. Zo stapt één van de vrouwen in een glazen kubus met op de achtergrond het beeld van een zomers bos. Maar de omgeving is allesbehalve comfortabel; het licht is hard en het enige wat ze draagt zijn haar onderbroek en sokken. Ze wordt onderworpen aan een spervuur van vragen over haar goede en slechte kanten – is ze traag, heeft ze platvoeten? Geen nood, alles kan opgelost; het leven is maakbaar.

Maakbare samenleving

In korte schetsen zien we die maakbaarheid. Alles is te koop en aan jezelf kun je werken. Door te sporten bijvoorbeeld: je voelt je goed, anderen zien dat je je goed voelt en daardoor voel je je nog beter. In deze eerste samenwerking tussen duo Boogaerdt/VanderSchoot en Het Syndicaat is duidelijk te zien dat de dames Boogaerdt en Van der Schoot een mime-achtergrond hebben. De korte choreografieën van sportende, robot-achtige strebers in een gejaagde samenleving van ‘ieder voor zich’ zijn visueel sterk en worden – vooral door de dames – perfect uitgevoerd. De heren blijven een beetje achter bij dit duo met hun sterke lichaamstaal; hun aanwezigheid op het podium beklijft minder. Ze zijn minder eager in hun zoektocht naar zichzelf. Misschien durven de mannelijke personages zich gewoon minder bloot te geven dan de vrouwen.

Jeugdherinnering

Eén van de mannen raapt de moed bij elkaar om over een jeugdherinnering te vertellen. Hoe hij samen met een vriendje hutten bouwde in het riet en dat ze dan rietsigaren ‘rookten’.. Een mooi en puur beeld, het geluksgevoel dat de herinnering hem geeft straalt van hem af. Maar niet voor lang, want hij wordt stevig bekritiseerd door zijn collega’s. Kon hij niet beter formuleren? Hoe ‘echt’ is dit verhaal eigenlijk? Zo volgen de psychologische experimenten elkaar op, zonder noemenswaardig resultaat. Niemand lijkt baat te hebben bij de analyses van elkaars ervaringen, het proefkonijn nog het minste. Men verdiept zich ook niet echt in elkaar, daarvoor liggen de oordelen te snel klaar.

Showroom Survival speelt op handige wijze met vragen die de huidige samenleving oproept; vragen over echtheid en kunstmatigheid, jezelf zijn of jezelf spelen. Het verlangen naar beter te zijn dan je bent. De vragen prikkelen, maar er wordt weinig mee gedaan. Het stuk blijft hangen in korte schetsen die uiteindelijk weinig gevoel oproepen. Alsof je naar een etalage kijkt, zonder de sfeer van de winkel te voelen. Misschien is dat wel de bedoeling van deze Showroom Survival. Het publiek krijgt vragen mee naar huis, geen antwoorden.

Showroom Survival is nog te zien tot en met 23 december 2005. Meer informatie over speeldata vind je hier.