Een strip waar iedereen iets aan heeft
Noelle Stevenson heeft in de VS vooral naam gemaakt met de serie Lumberjanes (Boom Studios), die ze samen met Grace Ellis en Brooke Allen creëerde. Haar tekenstijl is heel herkenbaar en zorgt voor een open uitstraling van de verhalen, waardoor die toegankelijk blijven voor iedereen, zelfs als er over moeilijker onderwerpen vertelt zou worden. Die tekenstijl komt ook terug in Stevensons eerste (in Nederland uitgegeven) solowerk: Nimona.
Lumberjanes en Nimona komen behalve uiterlijk ook thematisch enigszins met elkaar overeen. In allebei de strips komen bovennatuurlijke elementen voor en in allebei de strips spelen tieners een belangrijke rol. Toch is Nimona geen andere versie van Lumberjanes, maar een lief verhaal, waarin verschillende verhaallijnen met elkaar verweven worden. Het gaat over loyaliteit, je plek vinden in de wereld en over vertrouwen. In jezelf en in anderen.
Een sprookje
In een land hier ver vandaan (misschien) en heel lang geleden (mogelijk) leefde een schurk genaamd Ballister Zwarthart. Ooit zat hij op de Academie, waar hij werd opgeleid tot ridder. Maar door een klasgenoot (aartsvijand Ambrosius Goudzak) verloor hij een arm, waardoor alleen het slechte pad nog overbleef. Nimona vertelt dit verhaal, vanaf het moment dat Nimona, een tienermeisje, zich aandient als Ballisters nieuwe sidekick.
Het verhaal van Ballister wordt in (voornamelijk) korte hoofdstukken verteld. Niet alleen het hoe en waarom van zijn schurk-zijn wordt ontrafeld, maar ook het grotere verhaal eromheen. Was alles een vooropgezet plan van de Academie, om een balans tussen goed en kwaad te creëren? En wie (of wat) is Nimona eigenlijk? Is ze een onschuldig klein meisje, of een monsterlijk wezen dat zich als meisje voordoet? Of misschien wel iets heel anders?
Onderlaag
Nimona gaat boven alles over vriendschap. Op het eerste gezicht is het een simpel verhaal, waarin alle personages leren dat niet alles is wat het lijkt en dat uiterlijk ook slechts schijn kan zijn. Stevenson vertelt een sprookje. Zo’n sprookje waarin iedereen krijgt wat hij verdient: vrienden vinden elkaar terug, de outcast vindt een plek en de slechteriken verdwijnen van het toneel. En Stevenson vertelt dat sprookje erg goed.
Behalve de voldoening die de afronding van het verhaal geeft is het ook nog eens heel prettig geschreven. Hoewel de tekenstijl niet de meest uitdagende is, is het wel een prettig ogende stijl die goed bij de sfeer van het verhaal past. Geen overmatig gecompliceerd geheel, maar overzichtelijk en duidelijk. De afbeeldingen houden een fijn tempo, waardoor het aangenaam lezen is. Het lukt Stevenson om dat tempo aan te passen aan de gebeurtenissen in het verhaal. Hierdoor, en door de het vriendelijke verhaal, is Nimona absoluut het lezen waard.
