Slechte dag of slechte acts?

Audio Adam zou je kunnen kennen van hun bescheiden radiohitjes als ‘If It Takes You Home’ en ‘You’ll be Alone’. De band vierde laatst zijn vijfjarig jubileum, maar heeft in die tijd wel een wisseling in de bezetting meegemaakt in de vorm van een nieuwe bassist. Ook Eleonor Coco is al sinds 2012 bezig en kwam vorige maand met haar nieuwe album I.

Technische problemen…

Als eerste is het de beurt aan Audio Adam. De vierkoppige band staat vooral bekend om zijn dromerige indiepopliedjes. Deze komen vanavond dan ook goed uit de verf. Maar op de setlist staan ook wat nieuwe nummers die nog nergens zijn verschenen. Deze hebben een wat steviger rockgeluid met harde gitaren, en voldoen niet aan hun wat brave imago. Zou dit de nieuwe richting zijn die de band inslaat onder invloed van de nieuwe drummer? Het is afwachten of deze nog niet-af klinkende nummers daadwerkelijk op het nieuwe album komen.

Audio Adam wordt vanavond geplaagd door technische problemen. Al bij het derde nummer weigert de drumpad dienst. Verder hebben ze last van piepende microfoons, ontstemde gitaren en een telefoon die tijdens de set afgaat, waar gelukkig wel de humor van wordt ingezien. De mannen houden de moed erin en dit slaat over op de zaal. Het weinige publiek dat er is staat knus voor het podium verzameld en doet bij vlagen zelfs wat voorzichtige dansmoves. Hoogtepuntje van het optreden is wanneer de band midden in de zaal komt staan om hun single ‘Train’ akoestisch te spelen, inclusief contrabas. Punten voor enthousiasme en doorzettingsvermogen!

…en meer ellende

Als het publiek nog gezellig staat te kletsen, valt zonder enige aankondiging Eleonor Coco in. Deze nog jonge zangeres wordt ondersteund door een drummer, gitarist, bassist en toetsenist. Zelf pakt Coco ook bij enkele nummers de elektrische gitaar erbij, maar veel meer dan wat ondersteunende akkoorden komt daar vervolgens niet uit. Ook het tweede optreden verloopt allesbehalve vlekkeloos, met problemen als missende backing vocals, snoeren die in de knoop zitten en op een gegeven moment zelfs een keyboard dat minutenlang niets doet. Aan de band zal het in elk geval niet liggen; de dansbaarheid van de popliedjes dankt zich vooral aan de strakke grooves van de drummer.

Maar de act draait om de zangeres. Er valt veel te zeggen over zowel haar stem als haar houding. Het is een kwestie van smaak of haar zang als zoet en dromerig of als irritant en kinderlijk wordt ervaren, en haar performance kan zowel als arrogant en onverschillig als zelfverzekerd en nonchalant worden geïnterpreteerd. Feit is dat de zaal langzaam leegloopt tijdens het concert. Ook Coco zelf lijkt niet tevreden met haar optreden, maar gelukkig kan er aan het einde nog net een bedankje vanaf.

Een samenloop van omstandigheden, een slechte dag, of is dit het constante niveau van de acts? Juist met zo’n soort clubtour zouden artiesten veel mensen kunnen bereiken, maar als ze op deze manier blijven spelen zal het geen positief effect hebben op hun carrière. De avond begon redelijk, en ging daarna helaas met een dalende lijn verder. Hopelijk volgende keer beter!