Veteranen blijven niet in het verleden hangen
De La Soul keert terug met een ambitieus en bijzonder afwisselend album vol gastbijdrages en verschillende invloeden. Er staat een enkele misstap op, maar over het algemeen overtuigt het legendarische hiphoptrio met deze frisse en moderne plaat.
Na meer dan tien jaar keert hiphoptrio De La Soul terug met een volwaardig studioalbum. De oude rotten mogen hun hoogtijdagen dan eind jaren tachtig en begin jaren negentig hebben gevierd, ze blijven op geen enkele manier in het verleden hangen. Van de wijze waarop And the Anonymous Nobody tot stand kwam – via een kickstarter – tot de ambitieuze muziek zelf: het drietal is volledig bij de tijd gebleven.
Bont allegaartje
De plaat zit immers vol creativiteit en variatie. De La Soul besloot meer dan driehonderd uur aan muziek op te nemen, daarbij puttend uit een breed scala aan genres, om deze vervolgens als samples te gebruiken. Dat scheelde flink wat juridische rompslomp en zorgt bovendien voor een levendig geluid. Deze live sound vormt een broodnodig verbindend element op dit album, dat verder een bont allegaartje van stijlen en invloeden is.
Je hoeft je dan ook geen moment te vervelen: het ene moment komt er een jazzy hiphoptrack met koninklijke blazers langs, even later beland je in een soort hardrocknummer met raps, inclusief minutenlange gitaarsolo. Deze variatie maakt het album een boeiende rit, maar het vormt ook een risico: de kans is groot dat je tegen een nummer aanloopt waar je niks mee hebt. Niet iedereen kan tegelijk houden van de funky hiphop van De La Soul, de bombastische hardrock van Justin Hawkins, de gladgestreken R & B van Usher én het vleugje wereldmuziek van David Byrne.
Goed uitgewerkt
Uiteindelijk is And the Anonymous Nobody vooral een fris project stampvol ideeën, waarvan het grootste deel goed is uitgewerkt. Een uitstekend voorbeeld is de funky single ‘Pain’, waarop het lastig stilzitten is, dat voorzien is van een heerlijk soepele verse van Snoop Dogg. Ook het soulvolle ‘Memory Of…’, over mislukte liefdes, vormt een hoogtepunt, mede dankzij de smaakvolle bijdrage van zangeres Estelle. Zo overschaduwen de positieve punten het aantal mindere momenten, die zeker ook aan te wijzen zijn – neem de aanstellerige zang van Usher op ‘Greyhounds’ of de kale, saaie muziek onder ‘Drawn’.
De mannen van De La Soul mogen dan tegen de vijftig aanlopen, ze bewijzen dat het maken van goede hiphop niet voorbehouden is aan de jonge honden, zoals Dr. Dre vorig jaar deed met Compton. And the Anonymous Nobody is een levendig en ambitieus geheel dat een enkele verkeerde afslag neemt, maar over het algemeen overtuigt. De La Soul bewijst anno 2016 nog altijd relevant te zijn, en dat is op zichzelf al noemenswaardig.
