Rester vertical

Scenarioschrijver Léo (Damien Bonnard) trekt naar Zuid-Frankrijk in de hoop een wolf tegen te komen. In plaats daarvan loopt hij boerin Marie (India Hair) tegen het lijf, met wie hij dezelfde avond nog het bed induikt. Negen maanden later wordt hun kind geboren. Marie blijkt een derde spruit echter niet te trekken en slaat met haar twee zoontjes uit een eerdere relatie op de vlucht. Léo blijft achter met de baby, onderwijl het hoofd biedend aan allerlei seksuele verleidingen en trachtend een nieuwe film op papier te krijgen.

Taboes

Regisseur Alain Guiraudie doorbreekt taboes alsof het dijken van pudding zijn. En daarom werd Rester vertical officieus uitgeroepen tot de meest choquerende film van het Filmfestival van Cannes 2016. Pontificaal in beeld gebrachte geslachtsdelen van alle leeftijden, een bevalling in volle glorie, de afwezigheid van een seksuele moraal, seks met bejaarden, slechte moeders en mannen die kinderen helemaal alleen op willen voeden: niemand kan het Guiraudie kwalijk nemen dat hij te veel respect voor heilige huisjes heeft.

Maar met het omverblazen van heilige huisjes alleen kom je er niet. Daarbij hangt de intrige als los zand aan elkaar en staan de personages in zo’n wezenloos verband tot elkaar, dat die taboeslopende traktaties ook nog eens geen enkele indruk maken. MacGuffins en red herrings; Guiraudie schuwt geen enkele kunstgreep om zijn uiterst krakkemikkige constructie op de been te houden en choqueert enkel om te verhullen dat hij niets te vertellen heeft. Zo heeft de film na een uur ál zijn kruid verschoten. Maar dan zijn er nog veertig minuten te gaan en moet het meest aanstootgevende pièce de résistance nog geserveerd worden. De volhardende kijker bereikt geeuwend de aftiteling en concludeert dat er niet veel interessants te zien was, want ook in cinematografisch opzicht heeft Rester vertical niets in huis.

Wolvenmoraal

Wat betreft de titel: de moraal luidt dat je rechtop moeten blijven staan, want zodra je bukt bestaat de kans dat een wolf je te pakken neemt. Léo bukte als een mak lammetje en voor hij het wist nam een wilde wolf hem te grazen. Dus rechtop blijven staan als je niet het slachtoffer wilt worden van een wild beest of een mens, want de centrale boodschap van de film lijkt het aloude adagium homo homini lupus te zijn. Merci, weten we dat ook weer, indien we daar nog niet van op de hoogte waren.